Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
jungkook'un kazasını öğreneli on sekiz saat olmuştu. yoongi için on sekiz saat, on sekiz gün gibi gelmişti... uyuyamıyordu. yaptığı tek şey on dakikada bir haria'ya yazmaktı.
haria normalde hemen cevap verirdi ama son attığı mesajın üstünden bir saat geçmesine rağmen hâlen bir cevap alamamıştı ondan.
endişeliydi.
hastaneye, jungkook'un yanına gitmek istiyordu. zaten bunun için yazmıştı kuzenine. ama halen bir cevap alamaması içindeki sıkıntıyı güçlendiriyordu.
çöktüğü yerde kendine çektiği dizine kollarını sarmış, başını da koluna yaslamıştı. başını kaldırıp burnunu çekmiş, uzun zamandır kontrol etmediğini telefonunu kontrol etmişti hemen.
hiç bir bildirim yoktu.
yoongi telefonu açarak mesaj kısmına girmiş, tam haria'ya mesaj atacakken ise bir şeyi fark etmişti.
jungkook'a attığı mesaj görüldü olmuştu... yoongi hızla yerinde doğrulurken akan göz yaşlarına engel olamamıştı. eliyle dudaklarını örterek ağlıyordu..
"tanrım..."
yoongi hızla kapıya doğru koşarken aklında tek bir şey vardı. 'jungkook kurtuldu...'
saatin erken olması sebebiyle kimseyi aramak istemiyordu. bu sebeple bir taksi durdurmuş, hastaneye doğru gitmeye başlamıştı.
ihtimal vermiyordu yoongi, jungkook'a bir şey olacak düşüncesini aklından hiç geçirmemişti bu zamana kadar. haberi aldığı ilk an'ı hatırlamak bile istemiyordu.
kalbi sıkışmış, nefessiz kalmıştı yoongi... daha ona söyleyemediği şeyler vardı, anlatacağı... onu dinlemeden hiç bir yere gidemezdi jungkook...
yoongi taksiciye hızlı olmasını söylerken heyecandan yerinde duramıyordu. uyanmıştı... o uyanmıştı ve içi içine sığmıyordu.
