pastanedeki kız | barış alper yılmaz.

0.4

genç adam ayağına gelen topa vurduğu gibi top ağlarla buluşmuştu. daha önce kimsenin görmediği bir mutluluğa sahipti son günlerde, motivasyonu her zamankinden daha da yüksekti antrenmanlarda.

tabii ki tahmin ettiğiniz gibi, ruh halinin bu değişikliğinde pastanedeki kızın büyük bir etkisi var.

son yaşadıklarından sonra barış artık emin olmuştu hislerinden, kızda içini hoş eden değişik bir şey vardı. belki masumiyeti belki güzelliği, her ikisi de olabilirdi.

kendini yere attı barış, yorulmuş ve susamıştı, ayrıca acıkmıştı da. pastaneye gitmeyi düşünüyordu aslında ama arkadaşına sözü vardı. bugün uğrayamayacaktı pastaneye. üzücüydü bu onun için, kızı özlediği zaman bakabileceği bir fotoğrafı bile yoktu elinde, aklına kazıdığı kadarıyla hatırlıyordu ay gibi parlak yüzünü.

"barış kalk hadi, yemeğe gidelim. kurt gibi acıktım oğlum." yunus'un uzattığı ele baktı birkaç saniye, kalkmaya bile üşeniyordu. yer fazlasıyla rahat gelmişti yorgun adama.

arkadaşının uzattığı eli tuttu, ondan destek alarak ayağa kalktı ve omuz omuza soyunma odasına gittiler. barış üstündeki teri atmak için kısa bir duşa girdi, kötü kokmaktan nefret ederdi. kendine dikkat etmeyi severdi.

üstünü giyinmeden önce telefonunu eline aldı, bir daha şansını deneyecekti. yirmi birinci yüzyıldaydık, illaki sosyal medya kullanıyordur diye düşünüyordu. güzel ve sıcakkanlı bir kadın, kolay bir şekilde ünlü olurdu, yüzlerce hatta binlerce takipçisi dahi olabilirdi o yüzüyle.

ama her zamanki gibi, bir sonuca ulaşamadı. berkcan'ın hesabı da gizlideydi, ona istek atınca kardeşine olan duygularını anlamasından korkuyordu. aşık olunca gelen aptal düşünceler işte, arkadaşına bile istek atamayacak kadar korkuyordu.

telefonu çantasına attı, üstüne tişörtünü altına da şortunu geçirdi ve kapıda onu bekleyen yunus'a doğru yürüdü. yunus onu görünce bir oh çekti, on dakika bekle demişti ama yarım saattir bekliyordu adamı.

"şükür be abi, suda eriyip gittin sandım."

"geldim işte, zırvalama da nerede yiyeceğiz onu söyle. et vardır umarım."

"olmaz olur mu canım? barış alper ile yemeğe çıkıp da et olmayan bir yere gidince başıma gelecekleri biliyorum, tecrübeliyim o konuda."

güldü bu sözlerine barış, o günü hala hatırlıyordu. gereksiz büyük bir tepki vermişti ama acıkınca daha çok gerilen bir insan olması onun suçu değildi sonuçta. yapısaldı.

kolunu arkadaşının omzuna attı, diğeriyle de çantasını tutuyordu. aklının bir köşesinde hala beril vardı.

hiç çıkmıyordu ki. özlemişti.

antrenmanlar yoğunlaştığı için gidemiyordu zaten yanına, yakında lig maçları başlayacaktı ve en iyi şekilde hazırlanmak istiyordu. yirmi beş yaşına yirmi beşinci şampiyonluk istiyordu.

yol boyunca havadan sudan, takımın durumundan konuştular. gidecekleri yer yakın olduğundan yürümüşlerdi. beş saat koşuşturma ardından yavaş tempoda yaptıkları yürüyüş, ilaç gibi gelmişti ikisine de.

en çok geldikleri restorana geldiler, her zamanki yerlerine oturdular ve hep verdikleri siparişi verdiler. klasik yunus ve barış.

diğer tarafta beril ise her zamanki yerinde oturuyordu. berkcan babası ile pastanenin durumu hakkında konuşuyordu, batmanın eşiğindelerdi.

barış alper'in pastaneye gelmesi belki onlar için iyi bir olay olabilirdi ama işe yaramıyordu. kimse gelmiyordu, kapıdan içeri giren yoktu. kapatma ihtimalleri büyüktü.

beril ise... hala umutluydu açıkçası. kendi tarifleri tutar, herkes yemeye gelir diye bekliyordu. belki de abisi beceriksizdi yapamıyordu, kendisinin mutfağa girmesine de izin vermiyordu. "otur sen orada, ben hallederim." diyip duruyordu!

neyse, durumları böyle işte. berkcan hala beril'in çocukluk hayali gerçekleşsin diye uğraşmaya devam ediyordu ama nereye kadar sürebilirdi bu? kimse gelmediğinden ceplerine para girmiyordu, kirayı ne kadar babaları ödese de adam artık sıkılmaya başlamıştı bu durumdan.

bir mucize gerekti, beril de bu mucizeyi bekliyordu temiz kalbiyle.

. ݁₊ ⊹ . ݁˖ . ݁

on altıncı paragraf tamamiyle şakadan ibarettir bu sene şampiyon fenerbahçe 🙏 (kırk senedir aynısını diyorum.)