-Anniko's Point Of View-
Ineens hoor ik iemand iets schreeuwen, het geluid is net iets te ver weg om te horen wie het is en wat die gene schreeuwt. Het mens dat net iets schreeuwde, schreeuwt nog iets, maar dit keer kan ik het wel horen, want het geluid is heel erg hard en vlak bij mijn oor. 'HIER BEN JE GEBLEVEN!' Zegt nou eigenlijk gilt duidelijk Sophie terwijl ze voor mijn neus op en neer springt. 'Wow, een beetje rustiger mag wel hoor hyper konijntje.' Zegt Marion lach. Ze is niet de enige met een grote lach want de andere meiden hebben ook allemaal een lach op hun gezichten. Dat kan maar een ding betekenen, ze hebben leuke jongens gespot! 'Oeh, weer leuke jongens gespot?' Vraag ik lachend. 'Ja, maar niet zomaar leuke jongens...' Zegt Michelle mysterieus. 'HET WAS ONE DIRECTION.' Schreeuwt Sophie. 'Ik wilde het zeggen!' Zegt Marion aangebrand. ' WAAROM HEB JE ME DAN NIET GEBELD OFZO!' Gil nep-boos ik naar haar. Oww, wacht ik net nog geen telefoon gekocht besef ik me ineens. 'Laat maar, ik had net nog geen telefoon.' Zeg ik best dommig. 'Dat klopt.' Zegt Michelle lachend. 'Maar...' Begint Sophie mysterieus. 'We hebben wel iets voor je meegenomen, het is iets wat je waarschijnlijk heel leuk vind!' Zegt ze nogal hyper. 'Wat dan?' Vraag ik ongeduldig aan ze. Ik ben nogal ongeduldig en dan vooral op dit soort momenten. 'Dat weten we toch.' Zegt Michelle lachend. Huh? Zei ik dat hardop ofzo. 'Ja dat zei je inderdaad hardop.' Zegt Sophie die aan het giechelen is. Wat heeft dat kind toch met giechelen? 'Dat weten wij ook niet.' Zeggen Michelle en Marion tegelijk, waardoor ze kei hard in de lach schieten.
Na 1 kwartier is Sophie gelukkig gestopt met giechelen, maar Marion en Michelle zijn nog steeds aan het lachen en dat dan ook niet eens zo zacht als eerst, maar dan echt heel hard nu. Alle mensen die ons voorbij lopen kijken ze raar en geïrriteerd aan, daardoor moeten ze nog harder lachen. Ik bedoel maar, wat zou jij doen als er twee mensen van 20 jaar lachend over de straat aan het rollen zijn?
Sophie probeert me nu al 5 minuten iets te vertellen, maar ze moet steeds weer op nieuw beginnen door Marion en michelle, want die zijn ondertussen nog niet gestopt met lachen, ze zijn wel iets zachter gaan lachen maar nog niet gestopt. Het irriteert Sophie waarschijnlijk heel erg want ze schreeuwt uiteindelijk geïrriteerd, 'KUNNEN JULLIE, EVEN JULLIE KOPPEN HOUDEN.' In de richting van Michelle en Marion. Doordat ze dat dat schreeuwt liggen ze wéér in een deuk.
Na 5 minuten zijn ze eindelijk gestopt met lachen, het duurde gewoon 25 minuten voordat ze eindelijk gestopt waren. 'Hè hè, nu kan ik het je eindelijk rustig uitleggen.' Zegt Sophie. 'Jeppp.' Zeg ik met de popende p. 'We liepen net dus uit de winkel, omdat we keihard gegil hoorden. Daar liepen we omdat we nieuwsgierig waren op af. Toen we dichterbij gelopen waren was het geluid bijna oorverdovend. We liepen nog verder door totdat we een heleboel gillende meiden zagen. We wurmden ons door de menigte heen en toen we uiteindelijk vooraan stonden zagen we wat er aan de hand was. One direction stond daar gewoon recht voor onze neuzen. Ze gaven ons een foto met een handtekening. we werden ondertussen bijna plat gedrukt door alle fans. We liepen weer weg van ze en keken op de papiertjes met handtekeningen en daar stond het nummer van 1 van de boys. We belde het nummer en we kregen Louis aan de telefoon, na even met elkaar kletsen vroeg hij of we met z'n alle langs kunnen komen en wij antwoordden natuurlijk ja.'
-Max Point Of View- (Dag van de ontvoering om half 8 's avonds)
Ik zit op de bank tv te kijken terwijl ik nadenk over mijn date met Anniko morgen. Ik heb al bedacht om te gaan wandelen in het bos. Sommigen vinden dat misschien saai maar ik weet bijna wel zeker dat Anniko dat geweldig gaat vinden
Even later hoor ik geklop op mijn voordeur en ik loop er naar toe. Ik doe de deur open en zie 5 mensen (waarschijnlijk jongens) met bivakmutsen en zwarte kleding aan in de deuropening staan. 'Wat is dit nou weer voor een grap?' Vraag ik lachend. 'Dit is geen grap.' Antwoord een van de jongens met een zware stem. Ik vraag dan een beetje angstig 'Wie zijn jullie en wat willen jullie van me?' Aan hun, maar ze geven geen antwoord. Dan word ik door 1 van de mensen onderuit gehaald en ik wil gaan gillen, maar dan doet een ander tape over mijn mond heen en stopt me in een plastic zak. Ik val flauw van angst en word weer wakker in een donkere kamer.
De deur gaat open en een jongen met een zwarte bivakmuts op komt naar binnen en sluit de deur achter zich. Ik vraag: 'Waarom ben ik hier?' 'Zwijg!' Zegt de jongen nors. Nou erg vriendelijk is hij ook niet zeg. 'We hebben je de afgelopen 3 weken je in de gaten gehouden en we vinden die vriendin van jou wel knap, verder zeg ik niks.' Zegt hij na even aarzelen. Ze gaan iets met Anniko doen, maar ik moet erachter zien te komen wat. Mijn mobiel, dat is het! Dat is het enige wat me nu nog kan redden. De jongen gaat weer weg en ik voel met veel moeite met mijn handen in zakken maar ik voel geen mobiel, die hebben ze vast meegenomen....
