လက်ကျန်လရောင် - အပိုင်း (၁၄)
#ပုညခင်
🌸🌸🌸🌸🌸
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၃ ခုနှစ်
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၄ ခုနှစ်
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၅ ခုနှစ်
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၆ ခုနှစ်
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၇ ခုနှစ်
🌸🌸🌸
မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၇၈ ခုနှစ်
မန္တလေးမြို့။
🌸
"ရန်ပြေ.."
"ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကို"
"လမ်းမီးတိုင်တွေကို ကြည့်လိုက် ဘာထူးခြားတာ မြင်လဲ .."
ကိုဇင်မင်းက ကားကို တံခွန်တိုင်အဝိုင်းအတိုင်း ပတ်၍ ၇၄ လမ်းအတိုင်း မောင်းလာရင်းက ရန်ပြေ့ကို မေးလိုက်ပါသည်။ ရန်ပြေ လမ်းမီးတိုင်တွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ...
"ငန်းရုပ်လေးတွေ ပါနေတယ် အစ်ကို .."
"အေး ... အဲ့ဒါ မန္တလေး ဝိညာဉ် မပျောက်အောင် လုပ်ထားတာပဲ ရန်ပြေ၊ ငါတို့ မင်္ဂလာ မန္တ လေးစီမံကိန်းကို မန္တလေးရဲ့ လူနေမှုပုံစံ အသစ်တစ်ခုဖြစ်အောင် မန္တလေးရဲ့ ဝိညာဉ်နဲ့ နိုင်ငံတကာပုံစံပေါ် လာအောင် လုပ်ခဲ့တာဆိုတော့ ဒီလိုမြို့အဝင် မီးတိုင်တွေကိုလည်း မန္တလေးရဲ့ အမှတ်အသားတစ်ခုပါရင် ကောင်းမှာပဲဆိုပြီး ဒီလိုမျိုး လေး လုပ်ဖြစ်ခဲ့တာ၊ မန္တလေးကိုဝင်လိုက်တာနဲ့ ငွေငန်းမောင်နဲ့ ကြိုတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ကွာ၊ ဆရာမြို့မငြိမ်း သား ဦးရွှန်းမြိုင် ဆီကနေ ခွင့်ပြုချက်တောင်းပြီး လုပ်ထားရတာကွ...
ရန်ပြေက ကိုဇင်မင်းစကားကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေလိုက်မိပါသည်။ ကိုဇင်မင်းဆီမှာက သူအတုယူရသည့် ထူးခြားသော စိတ်ကူးစိတ်သန်းတွေ ရှိနေတတ်သည်။ သူကိုယ်တိုင်က အနုပညာ ဝါသနာပါလို့လားတော့ မသိ ... အစ်ကို့စိတ်ကူးတွေက အနုပညာဆန်သည်။ လက်တွေ့နှင့် အနုပညာကိုပေါင်း၍ လုပ်တတ်ခြင်းကပင် အင်ဂျင်နီယာ ဗိသုကာတစ်ယောက်၏ ထူးခြားသော အရည်အချင်းဖြစ်ခဲ့သည်ပင်။ ရန်ပြေအတွက်တော့ ကိုဇင်မင်းက ဆရာလည်းဟုတ်၊ အစ်ကိုလည်းဟုတ်၊ ကျေးဇူးရှင်လည်း ဟုတ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ တစ်ခါတစ်ရံမှာတော့ သူငယ်ချင်းလို ရင်ဖွင့် တိုင်ပင်ဖော်လည်း ဖြစ်ရသည်။ မန္တ လေးမှာ အသစ်စခဲ့ရသည့် သူ့ဘဝမှာ ဦးလေး ဦးတင်ရှိန်က ကျေးဇူးတင်ထိုက်သူတစ်ဦး ဖြစ်သလို အစ်ကိုဇင်မင်းကလည်း အထူးကျေးဇူးတင်ရမည့်သူတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
