Biegnij przed siebie | Snarry

Rozdział VI

― Kłamie z mojego powodu.

**

Przez kolejne dwa dni Albus wydawał się czymś rozproszony, jednak ilekroć Harry pytał, chłopiec opowiadał mu o kolejnej rzeczy, którą przeczytał w książce podarowanej przez Snape'a.

Mimo to Harry spodziewał się, że w końcu syn zdobędzie się na to, by podzielić się z nim swoim problemem, albo przynajmniej tym, co dokładnie zaprzątało mu głowę.

Schylił się do torby i wyjął z niej syrop klonowy, który kupił, wracając z pracy. Uwielbiał początki miesiąca – chwilę, gdy jego konto było najbardziej zasilone i przez moment mógł udawać, że świat stoi przed nim otworem.

― Masz ochotę na naleśniki? ― zapytał niby mimochodem, już otwierając szafkę w poszukiwaniu odpowiedniej miski. Momentalnie jego uszu dobiegł entuzjastyczny okrzyk, a drobne ręce objęły jego nogi. Albus stał tak przez dłuższą chwilę, nim w końcu puścił go i odsunął się o krok, robiąc mu więcej miejsca.

Patrząc, jak chłopiec wycofuje się, by usiąść przy stole, Harry pomyślał, że nie potrzebuje całego świata. Albus był dla niego wszystkim, był jego słońcem, a każdy jego uśmiech był promieniem rozświetlającym jego dzień.

Zawahał się przez moment, myśląc o Severusie. On... był księżycem. Światłem rozpraszającym mrok.

Wbijając jajka do miski, zastanawiał się, czy chciałby innego życia. Czy gdyby ktoś dał mu drugą szansę, zrezygnowałby z tego, co miał.

I chociaż wyobraźnia podsuwała mu piękne obrazy, chociaż może byłoby łatwiej, bał się, że nie byłoby to równie prawdziwe, co jego obecne życie.

Poznał ból i stratę, dobrze wiedział, jak smakuje samotność, jak to jest, kiedy nie można zapewnić ukochanej osobie wszystkiego, na co ta zasługuje. Znał uczucie głodu i upodlenia, jednak kiedy zamykał oczy, nie widział ciemności i wszechogarniającej pustki, ciągnącej go na dno. Nie żył złem, którego doświadczył.

Albus wspiął się na palce i zajrzał na patelnię, na której właśnie smażył, po czym uśmiechnął się i otworzył szafkę, by wyjąć talerze.

― Kocham cię, tato.

Nie potrafiłby rozpamiętywać zasnutych cieniem dni, nie kiedy tak mocno świeciło słońce.

**

― Pytałem profesora Snape'a, czy nogi go bolą ― zaczął Albus, wsuwając się pod koc obok Harry'ego. Mężczyzna spojrzał na niego, widząc zdecydowaną minę chłopca. Nie podjął jednak tematu, czekając, aż syn się rozwinie. ― Powiedział, że na początku bolało go naprawdę mocno.

― To dobrze, że już nie, prawda? Eliksiry najpewniej działają jak należy i już niedługo będzie mógł samodzielnie się poruszać ― odpowiedział, przeskakując po kolejnych kanałach. Usłyszał westchnięcie i przygryzł policzki, by ukryć uśmiech wywołany tym dźwiękiem.

― Czasami niczego nie rozumiesz, tato! ― jęknął Albus, a gdy Potter na niego spojrzał, dostrzegł radość w jego oczach. ― Profesor powiedział, że to dzięki tobie go nie boli.

Harry spiął się lekko, a po chwili miał wrażenie, że zrobiło mu się cieplej. Podał chłopcu pilot i przeczesał mu włosy.

― Poczekaj chwilę, zaraz wrócę ― powiedział, już wstając i kierując się ku wyjściu z domu. Miał wrażenie, jakby się palił, a kiedy niechcący otarł się ramieniem o ścianę, aż się wzdrygnął; całe jego ciało mrowiło. Wyszedł na tyły domu i zaczerpnął powietrza, jednak nawet to nie pomogło. Przesunął palcem po przedramieniu, a jego oczom ukazały się lekkie iskry, i dopiero wtedy dotarło do niego, że to jego magia. Ostatnim razem czuł ją tak wyraźnie, kiedy pokonał Voldemorta, gdy przepełniała go tak ogromna radość, że jego oczy wypełniły się łzami.