ඇන්ඩ්‍රොමීඩා

Chapter 16

මම උඹෙන් ඉල්ලුවෙ උඹට දෙන්න දැඟලුවෙ ආදරේ බන්...

කාලකණ්ණිකම .. කවදාටත් වඩා වැඩියෙන් ඒ වචනෙ තියෙන ගැඹුර මට තේරුණා. කවදාවත් වැස්සක් නොවැටෙන කාන්තාරෙක ජීවත් වෙච්චි මම අන්ධයෙක් වගේ ඉඩෝරෙකට පස්සෙ එන වසන්තයක් ගැන විශ්වාස කරා. සෑහෙන කාලයක් ඉබාගාතෙ ඇවිද ඇවිද ආදරයක් හොයපු මට අවසානෙදි හම්බ වෙච්චි එකම නවාතැනත් කඩන් වැටුණා. මනුස්සයෙකුට මෙච්චර අවාසනාවන්ත වෙන්න පුළුවන්ද?

මීට අවුරුදු හයකට කලින් අම්මා ඇස් පියා ගත්ත දවසෙ කදුළු වාන් දාපු මගේ ඇස් අද කදුළකට දෙකකට පස්සෙ වේළිලාම ගිහින් මට දැනෙන වේදනාව කොහෙන් පටන් ගෙන කොහෙන් ඉවර වෙන එකක්ද කියලා මට ම නොතේරුණත් මම හැඟීමක් දැනීමක් නැතුව ඔහේ බලන් හිටියා.

ජීවතුන් අතර ද මැරිල ද කියලා නොතේරෙන තරමට ලේවලින් වැහිලා හිටපු අයියව ambulance එකට දාගෙන අරන් යද්දි මාත් ඒ එක්කම හොස්පිටල් ආවා. එයාව ICU එකට දාද්දි ඇස් රිදෙනකල් දොර ළඟ වාඩි වෙලා බලන් හිටියා. අයියගෙ අම්මා එතනට ඇවිල්ලා අඩා වැටෙද්දි එයාට හයියක් වුණා. හිත හදන්න හැදුවා. මේ හැමදේම ඇස් දෙක හරහා මොළේට ගියත් කවදාවත් නැතුව මගේ හැඟීම් ගොළු වෙලා.. මට දැනුණ එක ම දේ කියාගන්න තේරෙන් නැති පාළුවක් විතරයි.. අඬලා වැලපිලා ඉවරයක් කරන්න පුළුවන් සීමාව හුඟක් පහු කරන් මම ඇවිල්ලා..

අම්මා මම නිසා ජීවිතෙන් වන්දි ගෙවද්දි මගේ පවුල මාව විසි කරලා දාද්දි කොච්චර වේදනාවක් දැනුණත් මම කොහොම හරි ඒ හැමදේම දරාගෙන ජීවත් වුණා. මරණෙ ළඟට ඇවිල්ලත් ආපහු හැරිලා ආවා. කරන්න අමාරුම දේ වෙලා තිබුණ දේ මම කරා. ජීවත් වුණා. අනාගතේ ගැන හිත කොනක හරි පුංචි බලාපොරොත්තුවක් තිබ්බා ...

ඒත් තව දුරටත් ඒක එහෙමද කියලා මට විශ්වාසයක් තිබ්බෙ නෑ. ලේ පෙරාගෙන ICU එක ඇතුළට ගෙනිච්ච මගේ ජීවිතේ අවසාන බලාපොරොත්තුව ජීවිතයත් මරණයත් අතරෙ කරගෙන යන සටනෙ හතර වෙනි පැයත් ඔහේ ගෙවිලා ගියේ අනාගතේ ගැන මගේ හිතේ තිබ්බ හැඟීම් එකින් එක මැරිලා යනවා කියලා මටම තේරෙද්දි. ජීවත් වෙන්න මට තිබ්බ ආසවත් එකින් එක වියැකිලා ගිහින් ද කොහෙද . සිවිලිමේ තිබ්බ CFL බල්බ් එකේ එළිය එක පාරට ම ගැස්සිලා වැඩි වෙද්දි මගේ උරහිසේ ඔළුව ගහන් හිටිය අයියගෙ අම්මා කදුළු පෙරාගෙන තව ටිකක් මට තුරුල් වුණා..