SUNDAY MORNING IN SAGADA

Chapter 5 : The Summit of Connection

Sa ika-sampung palapag ng isang marangyang penthouse sa Manila, si Xanthea, nag-iisa sa tabi ng malalawak na bintanang salamin. Outside, the Manila Bay looked like an enclosure of gold as the dying rays of the sun caressed the waters. Iba't ibang kagandahan ang tanawin, pero ang labis-labis na isip nito ay ang lalaking matagal na nakaukit sa kanyang puso—si Arvie.

Ang penthouse, lubhang marangya; every nook had told of extravagance and excellence in interior decoration. Modern furniture was attached to the walls, linen so soft to sleep on, and pieces of art were mounted on the wall panels. Galing sa init ng araw na lumalagos sa salamin na mas lalo pang buhay ng amoy pabangong kandila. But as free as the space was, Xanthea felt she had been confined by her feelings.

Nakapwesto siya sa malambot na sofa, ang kanyang suot ay eleganteng silk blouse at tailored pants, na bumabagay sa kanyang sopistikadong persona. Subalit, anuman pang klaseng damit ang isuot niya, hindi ito kaya nitong takpan ang kirot na nararamdaman niya tuwing iniisip si Arvie.

Ang sakit ng pagiging isang "temporary comfort" sa buhay ni Arvie ay patuloy na gumagapang sa puso ni Xanthea. Alam niya na siya'y nakaantabay lamang tuwing kailangan siya ni Arvie— isang tawag man o isang mensahe. At sa bawat oras na tinatawagan siya ni Arvie, sa bawat text message na natatanggap niya, nararamdaman niya ang paulit-ulit na hapdi dahil pagkaalam niya hindi siya ang mahalaga sa buhay ng lalaking — fuck buddy o friend with extra benefits in scented lubricants ang turing sa kanya.

Nakatingin siya muli sa tanawin ng Manila Bay habang papalubog ang araw, ngunit wala ni isang kaluwagan ang dala nito sa kanya. "Bakit ba ang hirap mag-let go?" bulong niya sa sarili, ang mga salita ay naglaho kasabay ng huni ng lungsod sa labas.

Sa wakas, tumayo si Xanthea. Kahit gaano kasakit ang sitwasyon niya kay Arvie, handa pa rin siyang makipagkita sa kanya. Nakakatanga ang sobrang pagmamahal.

Nagsisimula nang umaakyat ang araw sa Sagada habang si Arvie at Tanya ay tahimik na naglalakad sa trail papunta sa Mt. Ampacao. Ang liwanag ng umaga ay nagbibigay ng gintong kulay sa paligid, pinapaliwanag ang mga luntiang kagubatan ng pine at malalawak na palayan sa paligid. Ang malamig at preskong hangin ay pumapaso sa balat, dala ang amoy ng pine at basang lupa.

Si Arvie, matipuno at seryoso ay nakasuot ng praktikal na hiking gear: komportableng pantalon, moisture-wicking na shirt, at matibay na boots. Sa bawat hakbang, makikita ang lakas at tapang niya. Si Tanya naman, naka-hiking gear din pero may sariling estilo—nakaponytail ang buhok niya, may vibrant hiking jacket, at may dalang camera na nakasabit sa kanyang balikat. Halata sa kanyang mga mata ang excitement habang naglalakad sila nang magkasabay.

Pagbaybay nila ng trail, naging natural na ang pagpalitan ng mga kwento at tawa, minsan may paghanga sa magagandang tanawin. Ang hiking parang naging pahinga ito mula sa lahat ng alalahanin, isang pagkakataon ngayon para sa dalawa upang mag-enjoy sa presensya ng bawat isa at sa tahimik na kagandahan ng kalikasan.

"Grabe, Arvie, ang ganda talaga ng view dito!" exclaimed Tanya, visibly thrilled as she stared at the expanse in front of them. The trail undulated through tall pine trees and open meadows, with distant mountains misting over to appear as if they were kissing the sky.

"Totoo, sobrang ganda... parang," sagot ni Arvie, ngumingiti habang pinapanood si Tanya na tila nagliliwanag sa saya.

Napatingin si Tanya kay Arvie. Tila naghihintay sa susunod na sasabihin nito.

Nahihirapang bigkasin ni Arvie ang salitang magbigay ng affirmation kay Tanya. Namimilipit ang kanyang dila. Nauunahan siya ng kaba. Kung tutuusin hindi naman siya ganun. As law student, he is articulate, precise and mastering the art of effective communication.