Ay resmen aylar oldu buraya bölüm atmayalı neyse bölüm bıraz hüzünlü peceteleriniz yanınızda dursun dram dolu bir bölüm sizi bekliyor .
Bölüm şarkısı
Cem Adrian zincir = kül
Edis =vay
Umarım beğenirsiniz
Oy ve yorum yapmayı unutmayın..
3. Bölüm
Karanlıklar son bulup bilincimin yavaş yavaş yerine geldiğini hissettim zihnime dolaşan son anlar ile gözlerimi zorla da olsa acmıştım . Beyaz tavanla karşılaşmak beklediğim bir durum oldu .başımı cevirip odaya baktığımda annem koltukta oturmuş küçük cephe koyulan kur-an'ı kerimden okuyordu. Elimi kaldırdığımda yorgunlukla elim karnıma düşmüştü . Karnıma , karnımda bebeğim vardı ya bebeğime bir şey olduysa .
" bebeğim " fısıltı halinde çıkan sesisimle . Gözümden bir yaş kaydı ceneme doğru . Elimi karnıma bastırarak hissetmeye çalıştım. Onun varlığının orada olduğunu hissedip rahatlamak istiyordum.
" ne olur gitme bebeğim ne olur " sesim tüm odayı sarmıştı.
Daha yeni varlığını kabulllenmişken gidemezdi .
" BEBEĞİM , ANNE BEBEĞİM. " dediğimde annemin yanıma nasılsın geldiğini fark dahi etmemiştim .
Elleri ile sacımı okşayıp bir şeyler diyordu ama ben onun ne dediğini anlamıyordum . Bir kaç cümleden sonra tek anladım . Daha sonuçların çıkmamış olduğu ve bebeğimin karnımda olduğuydu .
" Vira bana bak , bana bak kızım o karnında şuanlık bir sorun yok bebeğin sana tutundu . Sakın ol kızım, " deyip saclarımı okşayıp göz yaşlarımı siliyordu .
Zihnimin kavradığı cümlelerle dudaklarımın arasında bir inilti koptu .
" Allahım şükürler olsun . Sana şükürler olsun rabbim , senin verdiğin canı korumamam yardım et allahım onu benden alma . Allahım sen onu bana bağışladığı için şükürler olsun rabbi. "
tüm içtemliğimle ettiğim dualarıma ve bana bahşettiği bu cana sahip olduğum için şükrediyordum .
Elimle karnımı hafif hafif okşayıp gülümsüyordu. By gülümsemenin aksine gözlerimden yaşlar akıyordu. Annem doktorlara uyandığımı haber etmek için gittiğinde oda da bebeğimle tek kalmıştım . Benim değerli bana tutunmuştu. Beni yanlız bırakmamıştı . Daha ne kadar mutlu olabilirdim bilmiyorum. Sanki allahın bana verdiği bu can beni yeniden yaşama itmişti .
Kapı calınıp doktorlar içeri girmişti . Onlara gülümseyerek baktığımda . Onların yüz ifadesi sanki mecburi bir gülümsemeden ibareti.
" nasılsınız devin hanım " dediğinde
.
" bebeğim görene kadar tam olarak iyi olmayacağım . Onu bana gösterir misiniz " dediğimde
" tabi " dedi ve ardından gelen ultrason cihazı ile içeri bir kaç hemşire girdi .
Ultrason cihazını yerleştirip bana baktıklarında karnımı acıp onların ne yapacaklarına bakmaya başladım . Önce karnıma beyaz soğuk bir jel döküp başlığı karnımda gezdirmeye başladı . Bir noktada durduğunda.
" işte bebeğimiz burada " dedi " kalp atışlarını dinlemek istermisiniz " diye sorduğunda başımı olumlu anlamda sallayıp .
" tabiki de " dediğimde bir düğmeye bastı ama herhangi sadece anlamlandıramadığım sesler ediyordu.
" kalp atışı alamıyoruz . Vajinal kontrol yapacağım izniniz olursa " dediğinde korkuyla
" bebeğim iyi mi . Ne oldu neden kalbi atmıyor ." Dediğimde kalp atışlarım en yüksek seviyeye ulaştığını hissediyordum .
