AHDE'M

Ben Seninle Mutluyum

 Sıkıcı ve yorucu geçen 2 buçuk saatin sonunda ders bitmişti ve masaya not almak için çıkarttığım tabletimi yavaş hareketlerle kapatıp çantama yerleştirdim. Çantamı omzuma atıp ayağa kalktığımda Nazlı'nın içten bir gülümsemeyle beni beklediğini gördüm. Yorgun adımlarla amfiden çıkıp yanına ilerledim. Bitkin görünüyorsun istersen yarın gidelim diye bir teklifte bulundu. Aslında haklıydı kafeye gitmeyi ilk teklif ettiğimdeki enerjiyi bulamadım içimde ama beni yanlış anlamasını istemiyordum. Ayrıca kendimi tanıyordum şuan yurda gidersem yorganımın içine girer geceye kadar ağlayıp uyuyakalırdım. Demir için daha fazla gözyaşı dökmek istemiyordum. Evet ona hala çok aşıktım ama beni sevmeyen hatta benden nefret eden birisi için günlerdir aralıksız ağlamayı gururuma yediremiyordum. 

 İçten bir gülümseme yerleştirdim suratıma ve "Hayır benim için sorun değil, hem konuşacağımız şeyler var." diyerek göz kırptım. Yalan söylemiyordum aslında gerçekten evliliğinin hikayesini çok merak etmiştim. Havadan sudan konuşarak egolara doğru ilerledik.

  Sohbetimizi bölen şey Nazlı'nın zil sesi oldu. Sanırım eşi arıyordu çünkü ekrana baktığında gözlerinin içi gülmüştü. Fazlaca cilveli bir ses tonuyla açtı telefonu. Konuşmalarını dinliyormuşum gibi hissetmemesi için 4/5 adım kadar uzaklaştım yanından. Aklıma eşinin aradığını gördüğünde gözlerinin içinin parlaması takılmıştı. Acaba dışarıdan bakıldığında bende mi böyle görünüyordum Demir'le konuşurken. Hiçbir zaman cilve yapmayı becerebilen bir kız olmamıştım. Babamın prensesi olamamıştım. Şımartılan sevgiyle sarıp sarmalanan o kızlardan değildim ben. O kadar isterdim ki öyle bir ailede büyümeyi... 

 Aksine ailem her zaman erkek çocuğu gibi davrandığımı söylerdi ve çok sert bir kişiliğim olduğundan bahsederdi. Kendime bakmayı, makyaj yapmayı ve hatta "kız gibi" davranmayı severdim aslında. Ama tanımadığım insanlara karşı soğuk davranıyordum. Çocukluktan beri değişmeyen bir huyumdu bu. Birkaç defa Demir "Dışarıda yürürken birisini öldürmeye gidiyormuşsun gibi bakıyorsun etrafa." demişti. Değiştiremediğim sert bir ifade vardı suratımda. Özellikle aklım bir şeylerle meşgulken çok duygusuz bakardı gözlerim. Birçok kişiden duymuştum bunu. 

 Omzuma dokunan bir elle irkildim ve yine durduğum yerde daldığımı fark ettim. Nazlı telefonuna konuşmayı bitirmiş yanıma gelmişti. Tedirgin gözlerle beni süzüyordu. Sadece daldığımı iyi olduğumu söylemek ister gibi samimi bir gülüş attım ona. Yüzü biraz normale döndü ve "Kusura bakma emrivaki yapmak istemezdim ama Miralp işten çıkmış sürpriz yapmak için buraya gelmiş. Seninle vakit geçireceğimizi söyledim ama yorulmayın ben götüreyim sizi dedi. Sana sormam gerektiğini söyledim. Yerleşkenin önünde bizi bekliyor. Ne dersin bizi o bıraksın mı gideceğimiz yere?" dedi. Anlayamamıştım meraklı bir ses tonuyla "Miralp kim ki?" diye sordum. Elini alnına vurdu ve komik bir ifadeyle "Kusura bakma konuya hep ortasından dalıyorum." Diyerek kıkırdadı. "Miralp benim eşim." dedi. Şimdi anlamıştım olanları. "Tabii olur hatta madem sürpriz yapmaya geldi isterse o da bizimle otursun." dedim. O zaman yolda karar veririz deyip telefonundan eşine geldiğimize dair bir mesaj attı. 

 Üniversitemizin içine öğrenci kimliği olmadan kimseyi almıyorlardı. Eşi o yüzden bizi üniversitenin çıkışında bekliyordu. EGO'dan indiğimizde Nazlı tam karşımızda duran vişne çürüğü rengindeki modelinin 520i olduğunu tahmin ettiğim BMW araca doğru yürümeye başladı. Ben de peşinden yorgun adımlarla ilerledim. Arabayla gidiyor olmak bir yerde işime gelmişti çünkü kendimi ayakta yolculuk edecek kadar dinç bulmuyordum. 

 Miralp Nazlı'yı görünce arabadan indi ve çok şirin bir gülümsemeyle ön yolcu koltuğuna doğru ilerledi. Yan yana geldiklerinde hafif bir öpücük kondurdu Nazlı'nın alnına. Onlar kendi aralarında konuşmaya başlamışken gelebildim yanlarına. Yavaş hareketler edebiliyordum. Kendimi bayılacak gibi hissetmeye başlamıştım. Bir an önce bir yere oturup kahve içmem gerektiğini anladım.