Ένα φευγαλέο άγγιγμα
μπορεί να πει όσα η καρδιά
διστάζει να παραδεχτεί.
Pov Αννας
Όταν ξυπνάω ο Δημήτρης και εγώ έχουμε γίνει ένα κουβάρι από χέρια και πόδια. Είναι ακόμα ο καθένας στην δική του πλευρά του κρεβατιού αλλά το πόδι μου έχει περάσει πάνω από το δικό του και το χέρι του έχει τυλιχτεί γύρω μου.
Πονάει ο αυχένας μου, μα δε θέλω να κουνηθώ. Μέσα μου εύχομαι να μπορούσα να μείνω εδώ όλη μέρα, με τον Δημήτρη να κοιμάται βαθιά, με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη.
Αυτό όμως είναι αδύνατον. Πρέπει να σταματήσω να κάνω τέτοιες σκέψεις, πληγώνω μόνη μου τον εαυτό μου. Εκείνος με βλέπει ψυχρά και απρόσωπα, ως μια επαγγελματική συμφωνία και τίποτα άλλο.
Ξετυλίγω το κορμί μου και τον πιάνω μαλακά από τους ώμους.
Δεν θέλει να ξυπνήσει και μουγκρίζει δυσανασχετώντας. Ψιθυρίζω το όνομά του και ένα στραβό χαμόγελο απλώνεται αργά στα χείλη του.
Α: Καλημέρα.
Δ: Καλημέρα.
Λέει βραχνά, τρίβοντας το πρόσωπό του. Μόλις ανοίγει τα μάτια του, το χαμόγελό του εξανεμίζεται, ανακάθεται και σκύβει ελαφρώς μπροστά.
Α: Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω αλλά σκέφτηκα ότι έπρεπε, λογικά έχεις να πας στη δουλειά. Εγώ θα πάω σε λίγο στο γραφείο.
Δ: Όχι, καλά έκανες. Πρέπει όντως να πάω.
Με αυτά τα λόγια σηκώνεται και πηγαίνει στο μπάνιο. Νιώθοντας αμηχανία από την μπερδεμένη συμπεριφορά του, μεταφέρω τα πράγματά μου πίσω στο δωμάτιο και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ για το γραφείο.
Λίγες ώρες μετά
Σωτήρης: Άννα χτυπάει το τηλέφωνό σου!
Άννα: Έρχομαι.
Φωνάζω από την κουζίνα βάζοντας κάτω το μισοάδειο σακουλάκι ζάχαρης που ετοιμαζόμουν να ρίξω στον καφέ.
Σωτήρης: Μόλις σταμάτησε.
Γνέφω καταφατικά και πιάνω την τσάντα μου για να βρω το τηλέφωνό μου. Μόλις το αγγίζω, η οθόνη φωτίζεται. Τραβώντας το, βλέπω το όνομά του να αναβοσβήνει.
Δημήτρης Μαρκέτος.
Ελέγχω το ρολόι στον τοίχο. Είμαι σίγουρη ότι τηλεφωνεί για το δείπνο που μου έλεγε χθες. Το δάχτυλό μου αιωρείται πάνω από το πράσινο κουμπί, δεν είμαι σίγουρη αν είμαι έτοιμη να απαντήσω.
