Στις σκιές της προσποίησης,
η αλήθεια κρύβεται και
περιμένει να αποκαλυφθεί.
Pov Άννας
Έχει περάσει 1 εβδομάδα από τη μέρα του γάμου και ο Δημήτρης δεν έχει ξανα επικοινωνήσει μαζί μου. Κάθε φορά που τον παίρνω τηλέφωνο βγαίνει ο τηλεφωνητής. Ίσως το μετάνιωσε. Ίσως να κατάλαβε πως το να παντρευτούμε είναι ένα ανόητο σχέδιο.
Αναστενάζω και προσπαθώ να συγκεντρωθώ ξανά στα χαρτιά μπροστά μου. Νούμερα και γράμματα μπερδεύονται μεταξύ τους και συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα. Γυριζω προς το ρολόι και βλέπω την ώρα.
Οκτώ.
Σέρνοντας το κορμί μου από την τραπεζαρία βγαίνω στην αυλή και ποτίζω τα λουλούδια. Το βραδινό αεράκι με βοηθά να αποφορτιστώ και έχοντας πλέον ηρεμήσει αποφασίζω να συνεχίσω την μελέτη.
Ακριβώς τη στιγμή που πάω να συγκεντρωθώ ο ήχος της αυλόπορτας με αποδιοργανώνει. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι έξω, προς την προέλευση του ήχου και τότε τον βλέπω.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και στέκεται εκεί. Μέσα στην αυλή μου. Με κοιτάζει ώσπου φωνάζει το όνομά μου.
Δ: Άννα.
Μένω να τον παρατηρώ. Παρά το τέλος της ώρας, φοράει κουστούμι. Σκούρο γκρι παντελόνι και σακάκι, λευκό πουκάμισο και μαύρη γραβάτα.
Δεν είναι ο τύπος μου. Δεν έχει καμία σχέση με τους άντρες που βγαίνω συνήθως. Αυτό ωστόσο δε σημαίνει πως δεν μπορώ να εκτιμήσω πόσο όμορφος δείχνει. Το κουστούμι είναι σαν να φτιάχτηκε αποκλειστικά για εκείνον.
Α: Τι κάνεις εδώ;
Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν τον είχα δει ούτε μιλήσει εδώ και επτά μέρες νιώθω πως έχω κάθε δικαίωμα να εκπλαγώ.
Δ: Πρέπει να μιλήσουμε.
Σταυρώνει τα χέρια του και εγώ γνέφω καταφατικά. Προετοιμαζόμουν για αυτή τη συζήτηση εδώ και μέρες. Είμαι σίγουρη πως θέλει να μου ζητήσει διαζύγιο.
Α: Ναι πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε.
Δεν ξέρω αν είναι επειδή δε περίμενε να συμφωνήσω τόσο γρήγορα ή κάτι άλλο, αλλά με κοιτάζει έκπληκτος. Το αγνοώ και ξεκινάω την ομιλία μου.
