What if Peter Pan...

Hoofdstuk 10.

De groep jongens waren een tijdje stil en keken naar het meisje. Dit momentje werd verstoord door Tootles.

'Ze is dood! Ze is dood! Ze is dood!' bleef hij aan een stuk door roepen. Hij begon te ijsberen en pakte zijn hoofd vast. Curly rende -onhandig- achter hem aan en probeerde hem te kalmeren. Slightly en Nibs daarin tegen liepen naar het lichaam toe.

'Is...' Slightly beet op zijn lip. 'Is dit niet het meisje waar Peter het altijd over heeft?' Hij keek vragend naar Nibs die langzaam knikte.

'O, nee! O, nee! We hebben haar vermoord!' riep Tootles weer in paniek. Curly zuchtte nu hij hem opnieuw moest proberen te kalmeren.

'Ze... Ze lijkt precies op het meisje dat Peter beschreef', zei Slightly.

'Ja, ze is inderdaad mooi!' zei Nibs met een kleine grijns op zijn gezicht. Die verdween meteen toen hij in de boze ogen van Slightly keek.

'Ja, het enige verschil is dat ze dóód is!' riep Tootles. Hij was gestopt met ijsberen en was gaan zitten op een boomstronk met zijn hoofd in zijn handen. Curly zat er ongemakkelijk naast.

'Ik denk dat we haar misschien even ergens anders neer moeten leggen zodat, je weet wel, Peter er niet meteen achter komt', zei Slightly. Nibs knikte.

Ze pakte beide één van de enkels van Wendy.

'Tweeling, kom eens even helpen!' zei Slightly.

''Ieeeww!' gilde de tweeling tegelijkertijd.

'Je kan toch niet verwachten dat we haar gaan optillen!' zei de ene.

'Ja, ze zit onder de meisjesbacillen!' riep zei de ander.

Nibs rolde met zijn ogen en Slightly liep richting de tweeling.

'Wil je dan soms dat Peter hier achterkomt?'

'Waar moet ik achter komen?' vroeg Peter terwijl hij langzaam op de grond landde.

De jongens slaakte een kreetje en rende snel voor het lichaam van Wendy.

'A-als we je het zouden vertellen...' begon Slightly.

'D-dan is het geen verrassing meer!' zei Nibs. De jongens begonnen daarna ongemakkelijk te glimlachen.

Een grijns verscheen op Peters gezicht.

'Wedden dat mijn verrassing nog veel beter is?' vroeg hij tegen de jongens.

'Dat betwijfel ik', mompelde Nibs zachtjes. Slightly porde hem snel in zijn arm en Nibs wreef boos over zijn arm. Peter hoorde het niet en ging verder met praten.

'Ik heb weer iets meegenomen van aarde en nee, het is geen eten!' Hij keek even de jongens aan, die meestal anders reageren als hij geen eten meenam.

'Nee, ik heb háár meegenomen! Ze blijft hier wonen, ze komt verhalen vertellen, ze is...' Peter zette een stap naar voren en, omdat hij nou eenmaal een kop groter is dan de andere jongens, zag hij het lichaam van Wendy liggen.

'Dood', zei Curly.

Langzaam liepen de jongens weg van het lichaam zodat Peter het beter kon bekijken. Zwijgend knielde hij bij Wendy neer. Doodse stilte volgde... Peter wilde de pijl uit het lichaam van Wendy halen, maar werd verstoord door iets wat hij nooit zou kunnen bedenken.

'Boe!' riep Wendy. Geschrokken viel Peter naar achteren toe, terwijl Wendy hard aan het lachen was.

'H-hoe is dat... begon één van de tweeling.

'Mogelijk?' eindigde de andere.

'Je was toch...' maar Curly werd afgekapt door Wendy.

'Dood?' vroeg ze met een grijns op haar gezicht.