What if Peter Pan...

Hoofdstuk 12.

Terwijl iedereen nog aan het bijkomen was van het beeld dat ze net zagen, liep Peter langzaam naar de zeemeermin toe. Peter kende de zeemeerminnen niet zo heel goed, maar wel zo goed dat ze hem niet proberen te verdrinken. Soms praatten ze over alles wat er gebeurde in Neverland en zo wist Peter soms precies waar Haak zich bevond en kon hij zo makkelijk voor een verrassingsaanval zorgen.

Maar nu er één van de zeemeerminnen zo vreselijk was vermoord, wist Peter bijna zeker dat ze nu allemaal waren vertrokken.

Peter knielde bij de rots waar de zeemeermin op lag en zocht naar een aanwijzing. Hij kende Haak nu nou eenmaal langer dan vandaag en wist dat hij nooit iemand zou vermoorden zonder reden.

Peter bekeek de zeemeermin wat beter, maar zelfs hij kon er niet lang naar kijken zonder over te geven. Hij wende zijn blik van het lijk van de zeemeermin af, waardoor zijn blik op de hand van de zeemeermin belandde. In haar hand zat namelijk duidelijk de aanwijzing die Peter aan het zoeken was.

Voorzichtig prutste Peter het uit de hand van de zeemeermin en toen hij het vasthad zette hij meteen een paar stappen achteruit. Nu stond hij uit het zicht van de anderen en kon hij de zeemeermin niet meer zo goed zien.

Peter ontdekte dat het een verfrommeld papiertje was en begon het recht te strijken met zijn handen. Het bleek een brief voor hem te zijn, wat hij kon zien aan zijn naam die met gekalligrafeerde letters er op was geschreven. Aarzelend opende hij de brief.

'Aangezien onze vorige ontmoeting mij één bemanningslid minder kostte moest ik er natuurlijk wel voor zorgen dat we weer... gelijk staan. En op deze manier heb ik ook meteen je aandacht. Want om eerlijk te zijn Peter, vind ik het vreselijk dat er dankzij ons zoveel mensen van het leven worden beroofd.

Daarom geef ik je nog één laatste kans. Een laatste gevecht. Man tegen man. Of op jouw manier; man tegen jongen. Vandaag bij zonsondergang bij Skull Rock.

O, en als je niet komt opdagen, moeten we waarschijnlijk doorgaan met ons onnozele spelletje en staat het leven van een zekere prinses op het spel. En we willen allebei niet dat je je niet aan de afspraak houdt, of wel soms?'

Peter las nog snel voor de tweede keer de brief en verfrommelde vervolgens de brief om hem daarna in het water te gooien. Hij haalde een paar keer diep adem en liep toen naar de anderen toe die nog aardig in paniek waren. Peter schraapte zijn keel en sprak meteen.

'Haak heeft Tigerlily.'

Terwijl de Lost boys geschrokken reageerde, keken Wendy, John en Michael hem vragend aan.

'Wie?' vroeg John.

'Tigerlily, de prinses van de indianenstam die hier op het eiland wonen', antwoordde Peter.

Terwijl John en Michael dat genoeg informatie vonden, vond Wendy dat er nog iets niet klopte.

'Hoe weet je dat eigenlijk?'

'Doet er niet toe', reageerde Peter. 'Waar we ons op moeten richten is hoe we haar terug krijgen.' Peter liep terug naar hun huis onder de grond.

**

'Goed laten we beginnen', zei Peter nadat hij en Wendy na een tijdje zoeken eindelijk een open vlakte hadden gevonden. Peter gaf één van zijn zwaarden aan Wendy en ze keek er bang naar. Dit is wel iets anders dan haar houten zwaarden van thuis.

De kinderen hadden besloten dat Peter Haak zou afleiden en dat de rest Tigerlily zouden bevrijden. Alleen stuitte ze wel op het probleem dat Wendy, John en Michael zichzelf niet konden verdedigen. Daarom worden John en Michael getraind door de Lost Boys en trainde Peter Wendy. Het was Peter namelijk niet bevallen hoe de vorige keer was gelopen toen Wendy alleen met de Lost boys was.

'Goed, houd het zwaard maar in je rechterhand', begon Peter en Wendy deed wat haar werd opgedragen. Peter aarzelde even, wat je kon zien omdat hij even op zijn lip beet, maar ging toen achter Wendy staan.

'Eerste aanvalstip', zei Peter terwijl hij Wendy hand pakte. Wendy schrok even, maar ontspande zich daarna meteen weer.

'Probeer altijd op je tegenstanders hart te mikken.'

'Wat?' riep Wendy bang, waardoor ze haar zwaard liet vallen. Gelukkig kon Peter hem nog net op tijd opvangen.

'Eerste verdedigingstip', ging Peter onverstoorbaar verder. Hij ging voor Wendy staan en gaf haar haar zwaard weer terug. Daarna tilde hij haar hand zo op dat het zwaard Wendy's hart beschermde. 'Bescherm altijd je hart', zei hij grijnzend. Wendy glimlachte terug.

Peter beet weer even op zijn lip en zette toen twee aarzelende stappen naar achter.

'Goed, probeer er goed over na te denken waar je op mikt. Probeer het hoofd te ontwijken, dat is toch bijna onmogelijk. Als je op je tegenstanders buik, dus de organen, mikt is er een grote kans dat hij vrij snel sterft en als je op de ledematen mikt, komt je tegenstander hier meestal goed mee weg.'

'Zoals bij Haak?' vroeg Wendy terwijl ze voorzichtig met haar zwaard ronddraaide.

De grijns verscheen weer op Peters gezicht. 'Ja, zoals bij Haak ja.'

Peter pakte zijn eigen zwaard en richtte hem uitdagend naar Wendy toe.

'Wil je het proberen?'

Wendy gaf geen antwoord, maar tikte in plaats daarvan met haar zwaard Peters zwaard uit zijn handen. Wendy moest lachen toen Peter mokkend zijn zwaard van de grond pakte.

'Beginners geluk', mompelde hij.

'Juist', lachte Wendy. 'Tweede poging?'

**

Vlak voor zonsondergang stond de groep aan de achterzijde van Skull Rock. Skull Rock is een grote rots midden in de zee van Neverland. Hij is zo genoemd omdat de rots op een doodshoofd zou moeten lijken. Maar daarvan is nu niet meer zoveel van over. Door verschillende aanslagen is hij half ingestort en is het eigenlijk onveilig om nog naar binnen te gaan. Door deze reden wilde Haak waarschijnlijk hier afspreken.

'Oké, kent iedereen het plan?' vroeg Peter nog voor de zekerheid. Iedereen knikte instemmend.

'Goed, ga dan maar op jullie plaatsen staan, en pas komen als ik het codewoord heb gezegd!' Iedereen knikte weer en liepen weg. Voordat Wendy weg kon lopen, hield Peter haar bij haar arm tegen en draaide haar om zodat ze hem recht aankeek.

'Ehm, wees voorzichtig', zei Peter opeens verlegen.

Wendy gaf hem een klein glimlachje. 'Tuurlijk, maak je maar geen zorgen over mij.' Peter gaf haar een glimlach terug en vloog daarna richting de ingang van Skull Rock. Wendy niet wetende dat Peter dat juist wel deed.