Belkide herşeyi oluruna bırakmak gerek. Bir insanın donucek umuduyla yaşaması balık tutmaya benzer. Balık tutarken ucuna koydugun yemi denize atarsin alabildiğin kadar uzağa sallarsin oltani. Balık yemi yerse gelir. Bazen de yer ama bi şekilde kurtulur. Bizde Kalbimizin en derinliklerine atariz askimizi sevdiğimiz kişiye yem gibi sunariz eğer bunun değerini kıymetini bilirse gelir zaten ama ona olan aşkını gorup ne kadar değer verdiğini bilipte gelmezse o kaybetmistir. Tek fark ne biliyomusunuz. Yaşamak için aşka tutunursun eğer utunamazsan ölursun. Ama balıklar yaşamak için denizi seciyorlar oltadaki yemi yemek bi intihar onlar için. Benim için yaşamak onu sevmek onun aşkına tutunmak. Belkide benim için tek dayanak. Bir insan bir insanı nasıl boyle sevebilir ki. Sesini gülüşünü nasıl deli gibi sevebilir. Aşk bu mu? Ask sadece sevmek mi? Hayır aşk bu değil. Aşk sadece sevmek değil. İnsanlar herşeyi sevebilirler renkleri, doğayı, bitkileri, hayvanları, insanları, esyalari, dünyayı sevebilirler. Bu aşk değil ki aşk tek bir kere yaşandığı gibi tek bir kişiye aşık olunur. Yerine bi başkasını koyabiliyorsan bu aşk değildir ki. Aşk bağlanmak, onu her gordugunde bütün dünyayı unutmak, ağzından cikicak tek kelimeye bakmak, aşk onu olduğu gibi kabul edip onunla bir ömur geçirmek. Aşkı yaşamak yurek istiyor. Sonunda belki de üzülmek var. İnsan yine seviyo yine aşık oluyor. Aşık olan insanın dünya umrundami. Ask kadar güzel bisey varmi. Benim için onun gulen yüzünü gormek kadar güzel bisey yok. Onun mutluluğu benim mutluluğum o mutluysam bende mutluyum. Onun adı AŞK.
