I Dare You To Marry Me, Would You Dare To Accept?

Chapter 2

A WEEK AGO...

"Z, stop drinking. You're already drunk." Sabi ni Jes, habang sinusubukan niyang kunin ang beer can mula sa kamay ko. Inilayo ko agad ang inumin bago pa niya makuha, at nagbigay ako sa kanya ng mapagpakumbabang tingin.

"Come on, Jes, just tonight." I slurred, feeling the alcohol dull my senses. I knew my friends were worried about what might happen if I got too drunk. Last time, they had to cover nearly 30,000 pesos because I ordered five whole lechons. I didn’t remember any of it, but they had the videos to prove it.

Siyempre, ganun ang mga kaibigan, nag-aalala para sa'yo. Pero tonight, gusto ko lang mag-relax at mag-enjoy sa vacation namin.

Nakita ko yung guy na kanina pa nakatingin sa'kin. I heard his name was Zeebede. Mukhang tipo siya na puwedeng magustuhan ng kahit sino, pero hindi ako nandito para maghanap ng boyfriend. Deserved ko ang break na 'to, deserve ko ring magpakalasing.

"Z, it’s your turn. someone volunteered to ask you." Sabi ng isa sa mga kaibigan ko. Medyo nahihirapan akong umupo ng maayos, mabigat ang katawan ko at umiikot ang ulo ko. Naririnig ko ang tawanan at sigawan sa paligid. Someone volunteered? Who would that be?

I saw that guy again, Zeebede who intently looked at me, smirked, and had finished his beer.

"I’ve been waiting to ask you this. Truth or dare?" So, it was him? It was Zeebede who volunteered. Kahit natatamaan na ako ng beer ay rinig na rinig ko parin ang malalim niyang boses na halos pabulong lang. Ngumiti ako sa kanya, I find him interesting.

"Dare." Sagot ko. Mas lalong lumaki ang ngiti niya habang kumuha ng isa pang beer at tinungga ito. Naghiyawan ang lahat at naghalo ang tawa nila sa tunog ng mga alon.

"I dare you to marry me. Would you dare to accept?" Hindi ko inasahan ang dare niya. Nag-umpisang mag-ingay ang mga kaibigan ko, tinutulak akong sumagot ng oo.  At para hindi masira ang kasiyahan, I said yes. Laro lang naman ito, at nag-eenjoy kaming lahat.

Ang beach ay puno ng palakpakan at sigawan. Tinulungan ako ng mga kaibigan kong tumayo dahil hirap na hirap akong gumalaw. Ang mga kaibigan ni Zeebede ay tinulungan din siya, pero mukhang mas natamaan ako ng inumin.

Pinilit nila kaming magkatabi't humarap sa isat-isa. He took my hands and kissed them gently, helping me to stand straight. Ang mga kaibigan ko ay umalis sa aming tabi para ibigay sa amin ang spotlight.

I couldn't barely stand on my own, but Zeebede helped me by putting his both hands on my waist. Malabo na ang paningin ko, pero narinig ko ang isang boses, isang boses may kaidarang lalaki. He asked if Zeebede wanted to marry me, and I smiled when he said yes. Parang totoo, pero alam ko, laro lang ito. When it was my time to answer the same question, I said yes, to maintain the enjoyment of the play. My friends helped me sign the papers, and Zeebede did the same.

Then, I heard the same voice tell Zeebede that he can kiss his bride, and there I felt his lips on mine. Nang mga oras na iyon, napagtanto kong hindi lang simpleng halik ang nangyari. What started as a gentle brush of his lips turned into something deeper. Ang palakpakan at hiyawan ng iba ay nawala sa background, at napalitan ng kakaibang pakiramdam sa dibdib ko, halo ng excitement, confusion and drunkenness.

Nawawala ako sa halik. It was slow and careful, more intense than I expected. Ang mga kamay ni Zeebede ay dahan-dahang humahaplos sa aking mukha, tila sinisikap niyang tandaan ang bawat detalye ng mukha ko.

It was just like a snap of a finger at bigla nalang kaming nasa isang kwarto, at hindi ko na maalala kung paano kami nakarating doon. My head was still spinning, my mind foggy. Nararamdaman ko ang init ng kanyang labi, ang paraan ng paggalaw nila, malakas pero malumanay. Tinulungan niya akong umupo sa kama, I could feel how he gently helped me sit on the bed without breaking our kiss. I could taste the faint bitterness of beer on his breath.

Sinimulan niyang i-unbutton ang aking shirt, dahan-dahan ang kanyang mga daliri, at naramdaman ko ang malambot at kilig na pakiramdam habang ang mga labi niya ay dumadampi sa aking leeg. I'm trembling, hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa bagong pakiramdam na hindi ko matukoy.

Ang kama ay parang ulap sa ilalim ko, humihila sa akin palalim.

May bahagi sa akin na sumusubok na intidihin kung ano ang kasalukuyang nangyayari, but I was like wrapped by a blanket and I really wanted to close my eyes and rest. My body was heavy, and even though my mind was crying out to stay awake, I slowly gave in.

“Really, you're going to leave me like this, Z?” Narinig ko ang boses ni Zeebede, malambing at halatang siya'y natatawa. Gusto kong sumagot, o kahit magsalita, pero hindi ko magawa. I tried to open my mouth, but it felt like I was no longer in control.

Nakaramdam na lamang ako ng kumot na ibinalot sa akin. The fabric was soft and warm, pressing gently against the bed. Ngumiti ako nang kaunti, parang nakakaramdam ng comfort. I wanted to thank him or even apologize, but I couldn’t bring it to act. My thoughts were slowly drifting away, like leaves carried by the wind.

Ilang sandali lang, naramdaman ko ang kama na gumalaw. May umakyat sa tabi ko, at alam kong si Zeebede iyon. He kissed my hair and wrapped his arm around me. The steady beat of his heart somehow brought me peace. Nararamdaman ko ang mga daliri niyang magaan na humahaplos sa aking buhok, at naisip ko na parang ayaw niyang mawala ako.

Sa ganoong sitwasyon, ang mga mata't diwa ko ay tuluyan nang nagsara. The tension in my body melted away, replaced by a heavy, exhausted peace. Mas kumalma ako sa kanyang yakap, pinapayagan ang pagkapagod na lumamon sa akin. Ramdam ko pa ang lambot ng kanyang hininga sa aking buhok, at sa sandaling iyon, nakaramdam ako ng seguridad, parang ligtas sa mga braso ng isang estranghero na hindi ko kilala. And in a blink, I was submerged in a deep, dreamless sleep.

To be continued...