Yene vereq... Bu defe cox teeccublenmedim. Sanki bele olmalıymış kimi...Etinasız şekilde açıb içine baxdım: Gözlə, kim olduğumu bileceksen.
Teeccublenmedim deyirem amma qelbimin qeribe bir heyecanla çırpındığını hiss etdim. Yerinden qopacaqmış kimi...
Menimle kiminse cox pis zarafat etdiyinin ferqindeydim. Amma kim?
Düşündüm... Bu hadise mene neyise xatirladirdi sanki... He, Yustin Qarder_ ,,Sofinin dunyası,, Yaxşı ki, mektublar felsefi deyildi... Eger bunlara mektub demek mumkun idise...
İndi heqiqeten qorxmaga başlayırdım. Qapının zengi de meni bir diksindirdi. Kim idi goren? Xalamgil deyil. Başqa vaxt olsaydı eminem bele qorxmazdım. Sakitce qapiya yaxınlaşıb açardım. Hetta kim olduğuna baxmadan. Amma indi... İndi içimde qorxu qarışıq bir heyecan var idi. Nehayet, gücümü toplayıb qapıya teref getdim.
-off ,Gunka, sen idin? Adam bir xeber eder dee!
+He menem, deli, birincisi ozun demişdin ki dersden sonra gelersen bize. İkincisi, telefonuna bax gör uçuş rejminde deyil ki, ezizimmm?
-Hmmm. Gel, xoş gelmisen
İndi yadıma düşdü. Axı eve gelmemişden evvel kefim ela idi. Ona gore de Guneli bize devet elemişdim. Qrup qızlarından bir dene Gunelle biraz yaxın idim.O da yeqin ona göre ki, Kenanla onun sayesinde tanış olmuşdum. Ele indinin özünde de Kenanla çox yaxın dostdular.
Gunel artıq menim otağımdaydı, ama men hele de qapının ağzında donub qalmışdım. Birden ayıldım sanki, içimde qışqırdım:vereq!!! çarpayının üstünde!!!
Otağıma qaçdım. Gunel çarpayının üstünde oturub telefonla qurdalanırdı. Vereqse düz onun yanında, çarpayının üstünde iki yere qatlanmış veziyyetde dururdu. Ehmalca gedib Gunelin yanina oturdum. Vereqi götürüb cibime saldım. Bu an Günel de telefonu bir qırağa atıb söhbete başladı
+He, de görüm necesene? Çoxdandı söhbət de elemirik seninle ifritoş
-Elayam hem de çox elaa. Sende ne var, ne yox?
Sohbetin Kenanın üstüne gelib çıxmasını istemirdim, ona göre de, danışığımı bilmeliydim. Hem de bilirdim ki, burda olan sohbetler Kenana çatacaqdı. Ya da men bele düşünürdüm. İndi Gunel menim gozumde gizli agent kimiydi,bilmirem niye)))
Özümü ise peşekar aktrisa kimi hiss edirdim.
+He canım, ela ol hemişe. Mende de eyni.
-Hmmm
+He, neynek ? Ele boş- boş oturub divarlara baxacağıq? Bir çay qoy içek heç olmasa
-haha yaxşı. Öl ele. Çay manyakı:)
Qapıdan çıxıb metbexe çay qoymağa gedirdim ki, iç sesim dayan dedi sanki. ( o da bu aralar çox danışır :)) Qapının arasından Guneli izlemeye başladım. Telefonunu gotürdü. Yeqin kimlese mesajlaşırdı. Bu eslinde şübheli deyildi. Men de metbexe gedib çayı qoydum. Otağa giren kimi Gunel telefonu qırağa atdı.Özümü ele gosterdim ki, sanki buna heç fikir vermedim. Amma bu hereket artıq ikinci defe idi ki, gözümden qaçmırdı.
- Çayımızı icek, sonra Leyloşu da götürek gedek gezek biraz ne deyirsen?
+ Ela olardı canım. Amma men getmeliyem. Mama mesaj yazıb deyir gel eve. Gedim görüm. Esebleşecek yoxsa. Çay da qalsın başqa vaxta. Helelik.
Bunları deyib telem telesik çantasını götürdü. Ayaqqabılarını da geyib evden çıxdı. Rengi qaçmış kimi idi sanki. Ya da mene ele gelirdi.
-Yaxşı, helelik canım görüşerik. deyib yola saldım, getdi.
Çayın altını söndürüb, otağıma girdim. Özümü çarpayının üstüne atıb düşünmeye başladım...
