Bensiz Yapama | Emirhan Topçu

03

Geri dönüş olsa kalp sana geri dönmez mi?
Gidilen o yolda kaderi de yenmez mi?
Gerçeği aşksa bir bakışa değmez mi?
Yalanı da olsa yazısını silmez mi?

Geri dönüş olsa kalp sana geri dönmez mi?

"Dönmez tabi. Onun neyine dönecek bu kalp. Çocuğunu bile arayıp sormuyor." kendi kendine mırıldandı adam.

Emirhan boş olduğu sayılı günlerin birinde, sıradan bir öğle sonrasındaydı.

Son model arabasının direksiyonunu tutarken düşüncelere dalmıştı. Kırmızı ışıkta beklerken düşünceleri arasında çevresinden tamamen soyutlanmış gibiydi.

Futbol kariyerindeki yoğun günlerden biri değildi, Beşiktaşa geldiğinden beri her şey daha kolaydı onun için ama bir baba olarak görevleri hiç bitmiyordu.

Eski sevgilisi, yani çocuğunun biyolojik annesi, onu terk ettiğinden beri her şeyin üstesinden tek başına gelmek zorundaydı. Oğuzla ilgilenmek, maçlara hazırlanmak ve oğluna sıcak bir yuva sunmak, her zaman yanında olabilmek...

Hayatının bir düzeni vardı, ama o düzenin içinde eksik bir şeyler olduğunu hissetmekten kendini alamıyordu. Şimdi ise oğlunun bakıcısını, Leyla'yı, üniversite kampüsünden almak için yoldaydı.

Kadın, genç bir üniversite öğrencisiydi. Hem okuyor hem de para kazanmaya çalışıyordu. Zor bir dengeydi ama buna mecburdu. İstanbulda tek başınıza yaşayan bir üniversite öğrencisiyseniz, bir de herhangi bir maddi, manevi yardım kaynağınız yoksa başka şansınız pek de yoktu.

Emirhan, her ne kadar oğluyla ilgilenmesi için onu işe almış olsa da kadının güçlü duruşuna ve azmine hayran kalıyordu. Ve tabii ki, ona karşı her zaman korumacı bir abi edasıyla yaklaşmaya çalışıyor, bu temposunda onun oğluyla bu denli içten ilgilendiği için ona duyduğu minneti her şekilde belli etmek istiyor ve bir ihtiyacı olursa kesinlikle ilk haberi olan kişi olmak istiyordu.

Emirhan, kadının kampüsünün önüne geldiğinde gözleri hemen kalabalığın arasında onu aradı. Kadın, elinde birkaç ders kitabı, kısa ve yazlık sarı elbisesi, açık kumral dalgalı saçları ve omzuna astığı büyük çantasıyla yavaş adımlarla çıkışa doğru yürüyordu. Üzerinde sade ve basit bir elbise vardı, ama bu basit hali bile dikkat çekiciydi. Emirhan, arabasından hızla inip ona doğru el salladı. Leyla, onu fark edip şaşkınca gülümsedi.

"Merhaba" dedi kadın, adama doğru yaklaşırken. Heyecanı ve şaşkınlığı sesinden dahi belli oluyordu. "Seni burada görmek biraz sürpriz oldu." Sesi her zamanki gibi sıcak ve neşeliydi.

Emirhan, hafifçe gülümseyerek, "Oğuzu bir süredir göremedim, seni de okuldan almak istedim. Hem birlikte zaman geçirmeniz fena olmaz diye düşündüm" dedi. İçten içe onu görmek istemesinin başka sebepleri de vardı. Bunu biliyordu. Ama bunları dile getirmek için cesareti yoktu.

Leyla, bu cevabı duyunca gülümsedi "Ne kadar düşüncelisin. Çok güzel olur gerçekten" dedi hafif heyecanlı bir tonda.

Emirhan, onun bu neşeli yanıtını duyunca keyiflenip onun için kapıyı açtı "Lütfen, hanımefendi. Önden buyurun" dedi. Kadın arabaya binerken kısa bir kahkaha attı. "Çok tşekkür ederim" dedi ve oturduktan sonra kemerini taktı.

Yola koyulduklarında, aralarında her zamanki gibi bir sohbet başladı. Kadın, o günkü derslerinden bahsediyordu. Adam ise sık sık ona yönelttiği kısa sorularla sohbeti canlı tutuyordu. Arada da antrenmanda başına gelen komik şeyleri anlatıyordu. Normalde böyle şeyleri anlatmayı pek sevmezdi.

Ama tıpkı onun gibi takıma yeni transfer edilen Rafael Silva'yı antrenman bitişinde el birliğiyle çöpe attıklarını duyunca kadının attığı kahkahayı duymak kesinlikle buna değerdi