රුධිරාත්ම [Ongoing]

02 වන පරිච්ඡේදය

ආර්යය කකුල් දෙකට බර වෙලා අත් දෙකෙන්ම හිසකෙස් තද කරන් කල්පනා කරන්නේ තමන්ට වැරදුනාවත් ද කියලා. මොකද එදා ඒ වැස්සේ උනත් දැක්ක ඇස් දෙක ආර්යයට කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නැහැ. මොකද ඒ ඇස් තමයි මෙච්චර කාලෙකට කිසිම කෙනෙක් ලඟ නැමුණු නැති තමන්ගේ මුළු හිතම හෙල්ලුවේ. දැක්ක තප්පරේ ඉඳන් මේ වෙනකම්ම ඔලුවෙන් අයින් කරගන්න බැරි වුණු මතක් වෙන ගානේ මුළු හිතම කලඹන ඒ රූපේ  තමන්ට කොහොම නම් වරදින්නද....

" අප්පා ඔව්මයි. හිච්චි නිළමේ ඉතින් පොඩ්ඩ ඇල්ලුවත් රතු වෙනවානේ... ඒත් ඉතින් ඌ උරහිස විතරක් අල්ලලා නිකන් ඉඳලා නෑ වගේ.. ඇත්ත කියපන් මට. මගේ ඇස් වහලා තොපි දෙන්නා මොකද කලේ? "

" තුරු සුනඛයෙක් වෙන්න එපා "

" හාරි හාරි හාරි... "

" මන් හිතන්නේ එයා පස්සේ කවුරුහරි පැන්නුවා. හැංගෙන්න තමයි එයා මේ රූම් එකට ආවේ.. "

" ඉතින් යකෝ ඌට හැංගෙන්න තියෙන්නේ උබෙ රූම් එක විතරයිද? මේ ෆ්ලෝ එකේ තව රූම් කීයක් තියේද? "

" මන් දන්නෑ බන්. අහම්බෙන් වෙන්න ඇති එන්න ඇත්තේ "

" ට'කෙන අහම්බ තමා මෙව්වා "

දැන් පෙමිත් සිවිලිම දිහා බලන් කල්පනා කරද්දි ආර්යය බිම ටයිල් කැට දිහා බලන් කල්පනා කරනවා. ඒ හිතේ ගලප ගන්න බැරි තරම් සිතුවිලි එහෙ මෙහෙ දුවනවා.

" පෙමියා "

" ම්ම් "

" මට එයාව හොයාගන්න ඕනෙ "

" හොයමු බන් හොයමු. කොච්චර හෙව්වත් කෙස් ගහක්වත් හොයාගන්න බැරි වුණ මනුස්සයා ලඟටම ආපු වෙලේ අල්ලගන්න එක අමාරු වෙන එකක් නැහැ. "

ඇත්ත...
මේ අවුරුද්දේ දළඳා පෙරහැර තිබ්බ දවසක හවස මාළිගාවට එන අතරේ මඟ තිබ්බ කොෆි ශොප් එකකදි මහ වැස්සේ අහම්බෙන් ආර්යයගේ නෙතු ගැටුණ ඔය රූපේ මාස දෙකක් තිස්සේ දෙන්නා එක්ක හෙව්වා. හැම පාරකම හැම කොෆි ශොප් එකකම මුළු නුවරම හම්බෙයි කියලා හිතන හැමතැනකම ආර්යයගේ ඇස් ඒ රූපේ ආයෙම පාරක් බලාගන්න පුදුම තරම් වෙහෙසක් දුන්නා.

ඉතින් ආර්යය එකපාරක් දැක්ක රූපයක් හොයද්දි පෙමිත් සුදු ද කලු ද කියලවත් මෙලෝ හැඩ හුරුවක් නොදැන මේ මනුස්සයා හොයන්න ආර්යය එක්ක හැමතැනම ගියා. මොකද මේ ගෙවුණු අවුරුදු ගානටම තමන්ගේ හොඳම යාලුවා ඉල්ලපු එකම දේ ඒක.
තාමත් පෙමිත්ට ඒ වචන මතකයි....