Can We be again?(Pondphyuwin)

Part-7

ယမန်နေ့ညတွင် သည်းထန်စွာရွာခဲ့တဲ့မိုးဟာ ယနေ့မနက်တွင်သူမဟုတ်ခဲ့သလိုပင်။ အုပ်မှိုင်းပြီး လျှပ်တစ်ပြက်ပြက်ဖြင့် ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းကင်ဟာလဲ အခုတွင် ပြာလဲ့သောကောင်းကင်အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲနေလေသည်။

"အင်း...."

သည်းသံသဲ့သဲ့နှင့်နိုးထလာသော Phuwin Tang.
တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်မှုတွေကြောင့် ချက်ချင်းလှုပ်ရှားလို့မရဖြစ်နေလေသည်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်သောအခါ အစိမ်းတသတ်ဖြစ်နေသော မျက်နှာကျက်အားမြင်ရသည်။ဘေးဘီသို့စူးစမ်းကြည့်တော့ အခန်းအကျယ်မှာလူ၃ယောက်လောက်
တော့အေး‌ဆေးနေလို့ရသည်။

သူ့အိမ်ထက်စာရင်တော့ အလွန်သေးငယ်သည်ဟုဆိုရပေမည်။King size bedမှာအိပ်နေကျသူဟာ တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်တွင် ဟိုဘက်ဒီဘက်လှည့်ရန် မရဲပေ။

‌အခန်းတွင်ပစ္စည်းများများစားစားမရှိ။ စာကြည့်စားပွဲတစ်လုံးရယ် ၊ ထမင်းစားပွဲတစ်လုံးရယ်၊ ဘီဒိုတစ်လုံးရယ် ဒီလောက်ပင်ရှိ၏။ မီးဖိုချောင်ကတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးနှင့် ရှုပ်ရှက်ခပ်မနေ။ ရေချိုးခန်းဟာလဲ ဒီအခန်းအတွင်းမှာပဲရှိနေလေသည်။

ဒီအခန်းသေးသေးလေးတွင်အကုန်လုံးရှိနေသည်မှာသူ့အတွက်ထူးဆန်းလှသည်။ သူနေဖူးသမျှအိမ်တွေမှာတောင် ဒီလောက်သေးတဲ့အိမ်မရှိ။ တစ်နေရာကိုသွားရဖို့ တစ်ခန်းဝင်တစ်ခန်းထွက်နေရသေးသည်။

ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း ဘယ်ဘက်လက်မှအနွေးဓာတ်ခံစားမိလို့ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ ရင်းနှီးနေတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်။

"liam.."

liamနဲ့သိတာကြာပေမယ့်သူဆီတော့လိုက်မလည်ဖူးပေ။ liamကသာသူ့အိမ်ကိုခဏခဏလာလည်လေသည်။

phuwinအားယူပြီးခေါ်လိုက်တာကြောင့် ကုတင်အောက်တွင် ထိုင်ကာအိပ်ပျော်နေသောliamနိုးလာ‌လေသည်။

"အကို အကို အဆင်ပြေလားဟင် သက်သာလား ဘယ်နားတွေနာနေသေးလဲ အဖျားရောကျပြီလား ကျွန်တော့်ကို ကိုယ်ပူလေးပေးစမ်းပါဦး"

နိုးနိုးချင်း မေးခွန်းတွေတရက်စပ်မေးပြီး စိတ်ပူနေဟန် liamရဲ့ လက်ဟာ phuwinရဲ့နဖူးပြင်သို့ရောက်လာလေသည်။