Arda'yla aramızdakileri hallederek ayrılmamızın üzerine soyunma odasının yerini öğrenerek ilerlemiştim koridorda.
Sanki uzun süredir omuzlarımda taşıdığım bir yük vardı. Arada kendini belli eden ve artık o yara açarak kanamaya başlayan bir yük.
Arda'yla konuştuktan ve aramızdakileri hallettikten sonra sanki o yara kabuk bağlamış ve bir an da acısı sönmüştü. Kendimi çok hafif hissediyordum.
Buraya gelmeden önce Arda'yla tartışma gibi bir korkum vardı, o his geçmişti ve şimdi Kenan'ı görecektim.
Benden daha huzurlusu olamazdı şu an da.
Soyunma odasının önüne geldiğimde kapıdan yavaşça içeri bakındım. Barış Alper, İrfan abi ve Salih abi masanın üstünde oynarken diğerleri de yerde oynuyorlardı.
Hâllerine gülmeden edemediğimde Kenan'a bakındım. Dolapların önündeki sandalyelere oturmuş, etrafına bakıp gülüyordu. Gülümsedim yüzünü görünce.
Tanrım, onu deli gibi özlemiştim. Şimdi bunu, yüzünü görünce daha iyi anlamıştım. Eğlenen yüz ifadesine bakıp gülümsedim.
Aklıma gelen fikirle telefonumu elime aldım ve numarasına tıkladım. Telefonumu kulağıma aldığımda gülmemi tutarak onu izlemeye devam ettim.
telefonu elinde titremeye başladığında kafasını eğerek telefonuna baktı ve ismimi gördüğünde gülümsedi. Aşkım.
"Güzelim, selam! Maçı izledin mi?"
"Evet! Hatta üşenmedim 3000 kilometre yürüyerek yanına geldim." Kaşını çattığında sessizce kıkırdadım.
"Anlamadım..." güldüm.
"Kenan, karşına bak sevgilim." Kafasını kaldırdığında kalabalığın arasından kapıdaki beni gördüğünde, şaşkınlıktan kala kalmıştı. Gülerek heyecanla elimi salladım.
Anında ayağa kalkmış ve hızla yürümeye başlarken, arkasındaki Barış Alper ona "nereye oğlum" diyerek gülmüştü.
Kenan hızla yanıma geldiğinde yüzüme sevinçle baktı, aynı sevinçle yüzüne bakıp güldüm. "Sürpriz.."
Hızla kendimi kucağına bırakarak ona sımsıkı sarıldığımda belimden tutup beni havalandırdı. Gülerken kollarımı sıkıca boynuna doladım.
Beni kucağından indirdiğinde hemen ellerini yanaklarıma yerleştirdi ve gözlerime baktı. "Nasıl geldin, inanamıyorum. Neden bana söylemedin?"
"Son maçında seni yalnız bırakmak istemedim. Hem söyleseydim sürpriz olur muydu?" Gözümü kırptığımda dişlerini göstererek gülmüştü.
İçeriden hâla bağırışma ve müzik sesleri gelirken, Kenan yüzünü yüzüme doğru yaklaştırdı. Ne yapacağını anladığım için onu durdurdum.
"Her taraftan insan geçiyor Kenan, burada olmaz.."
etrafına bir bakış attı ve sonra bana dönüp kafasını salladı.
"Haklısın, gel." Elimi tuttuğunda beni bir yere götürmeye başlamasıyla, gözlerim fal taşı gibi açıldı.
"Hey! Şşht! Kenan, nereye gidiyoruz?!"
"Güven bana!" susup onu onayladım. Koridoru geçtikten sonra beni bir odaya soktu ve ardından kapıyı kilitledi. Burası tuvaletti..
"Sana inanmıyorum!" hayretle yüzüne baktığımda kaşını kaldırdı.
"Ne? sanki sen beni özlemedin?" Yanıma geldi ve eliyle belimi tuttu.
"Özlemedim desem inanacak mısın?" İddia edercesine yüzüne yaklaştığımda sırıttım. Dudaklarıma bakıp sırıtmıştı o da.
