Evet, şu anda kapının onunde mal mal oturuyordum.
İlkin: Hay beynime tukureyim.
Şansa bak! Telefonum bile yanımda değildi!
Çilingir çağırmak için elimi cebime attim.
Salak! Telefonun evde!
İlkin: Of!
O sırada bir ses duydum.
Kafamı merdivene doğru çevirdiğimde Barışın sırıtarak geldiğini gördüm.
Elinde ki telefonundan da şarkı açmıştı ve kendi söylüyordu.
Barış: BENI BU DUVARLARIN ARKASINDA, DEMIR KAPILARIN ARDINDA, DAHA FAZLA SAKLAMA! AÇ KAPIYI GARDIYAN AÇ KAPIYI, AÇ, AÇ, AÇ!
İlkin: Noluyo lan?
Barış: YILLARDIR YATIYORUUMM, RANZAMDA YASIYORUMM, MAZGALI DİNLİYORUMM, AC KAPIYII!
İlkin: SUSAR MISIN ZATEN SINIRLERIM BOZUK SU ANDA BIR DE SENDEN CIKARMAYAYIM!
Barış: ANAMI OZLUYORUMM, YAVRUMUU GORMUYORUUMM, HASRETLE YASIYORUUMM, AC KAPIYIII!
İlkin: YA SABIR YA!
Barış: AÇ KAPIYII GARDIYAANN, SEVDIKLERIIMM YOOK BURDAA, AÇ KAPIYII GARDIYANN, DURAMAM BURALARDA!
İlkin: SEN MI SUSARSIN BEN MI SUSTURAYIM?!
Barış: AÇ KAPIYII GARDIYAANN, HASRETIMM BEN ANAMAA, AÇ KAPIYI GARDIYAANN, AÇ KAPIIYIII!
Sinirle ayağa kalktım.
O ise gülmekten yere düşecekti neredeyse.
Barış: Şu halini görmen gerek! Bak!
Telefonundan galeriye girip resmimi gösterdi.
Ben otururken beni çekmiş!
İlkin: Sil şunu!
Barış: Silmiyorum.
İlkin: Sil!
Barış: Bir şartla silerim.
İlkin: Ne?
Bana doğru yanağını uzattı.
Barış: Bir öpücük ver.
Sinir içinde yanağına bir tokat attım.
Barıs: AH! Kız ne kadar ağır elin var?!
İlkin: Ne sandın voleybolcuyum ben!
Baris: Bende futbolcuyum!
İlkin: Bindi fitbilciyim.
Barış: Beni taklit etme!
İlkin: SIL SUNU YOKSA BEN SENI DUNYADAN SILICEM!
Barış: Ay tamam be siliyoz tamam.
İlkin: Ekranı cevir gorucem.
Baris oflayarak ekranı bana çevirdi ve gözümün önünde resmi sildi.
Gerçekten de gariban çıkmıştım.
Barış: Peki şimdi napicaksin?
İlkin: Bilmiyorum.
Barışın elindeki telefona kaydı gözüm.
Sormalı miydim?
İlkin: Ee, şey.
Baris: Ney?
Gözlerimi yere diktim.
