𝕲𝕺𝕹𝕷𝖀𝕸𝖀𝕹 𝕰𝕱𝕰𝕹𝕯𝕴𝕾𝕴

Gönlümün Efendisi 9. Bölüm

Feyzadan kan alınmıştı 2 saat olmuştu neydi bu kadar uzun süren? Zeynep ağlamaktan tarumar (perişan) olmuştu korkmuştu artık bir travma oluşmuştu Cüneyd aklından hiç çıkmıyordu ellerine baktıkça kendini suçluyordu bayılmadan önce düşündükleri aklına geldi oturduğu yerden kalktı başı şiddetle ağrısa da Cüneyd için canını feda etmeye hazırdı merdivenlere doğru yöneldi arkasından Zehra seslenmişti duymamazlıktan gelerek merdiven basamaklarından teker teker aşağı indi nereye gidecekti? Vahit neredeydi? Geri dönmek zorunda kalmıştı Cüneydi tek başına bırakamazdı yukarı çıktı ameliyat hala devam ediyordu Zehra Sadi Hüdayi Hasna Feyza Bahadır Can tarumar bir şekildedir hepsi ayrı yerlere dağılmış Cüneydin bir an önce ameliyattan çıkmasını bekliyorlardır Levent Zeynebin yanına gelir~

Levent:Zeynep Vahit gözaltında Cüneyd.. Cüneyd nasıl?

Zeynebin boğazı düğümlenir konuşamaz gözlerinde intikam ateşi vardır öfke ile bakar~

Zeynep:Nerde o hangi karakolda?!

Levent:Zeynep Cüneydin sana ihtiyacı var daha sonra beraber gideriz gel hadi yukarı çıkalım

Zeynebin omzuna hafifçe temas eder Zeynebin gözleri doludur geri çekilir~

Zeynep:Neden! Neden hep böyle oluyor! Hastane köşesinde biz yoğun bakımda Cüneyd!

Zeynep adeta kriz geçiriyordur, dışarda istemsizce bağırıyordur başı dönüyor ama belli etmiyordur Levent Zeynebi ne kadar sakinleştirmeye çalışsa da başaramıyordu geri geri gidiyordu arkasındaki kaldırıma kendini atarmışçasına oturdu ağlıyordu Levent Cüneydin o halini düşündükçe boğazı düğümleniyordu Levent yutkundu, Zeyneple konuşmaya başladı~

Levent: Zeynep nasıl birşey olduğunu anlıyorum ama yukarı çıkıp haberdar olmamız lazım

Zeynep göz yaşlarını sildi kızın gözleri kıpkırmızıydı tarumar şekilde~

Zeynep: Levent amca iyi olacak değil mi? iyi olacak.. iyi..

Zeynep defalarca tekrarlamaya devam etti "iyi olacak.. iyi" bir an olsun içini rahatlatmıştı hastanenin koridoruna girdiğinde tuhaf bir çığlık sesi duydu gittikçe netletmişti ses evet netletmişti Zehranındı..

***
15-20 dakika önce~

Zehra oturmuş öylece boş duvara bakıyordu abisi adına hiçbir şey bilmiyordu ama çok içten bir şekilde seviyordu abisini, korkuyordu tek tutanağı oydu onun için içerde birşeyler oluyor, doktor bir o yana, bir bu yana koşturup duruyorlardı bu tarafa doğru birkaç tane hemşire geliyordu sorduğumda cevap vermemişti. İçeriden bir hemşire çıktı~

Zehra:Abim! Abim nasıl?

Hemşire:Acelemiz var! Kalp atışı durdu

Zehranın bu cümleyi duymasıyla şok geçirmişti bırakmazdı bırakamazdı Zeynebi beni amcamı daha birçok kişiyi bırakıp öylece gidemezdi Zehra avazı çıktığı kadar bağırdı~

Zehra: ABİ!..

***
Zeynep Zehranın bağırışını duyup irkilmişti düşünmek istemiyordu ama ya hakikat ise ne yapacaktı? Ne oluyor du düşündüğü şey olamazdı Cüneyd? Cüneyd ölemezdi..? Merdivenlerden hızlı hızlı çıkıyordu çıktığında herkes tarumar bir şekilde ağlıyorlardı gözleri karardı göz kapakları aniden ağırlaşmıştı yere oturdu hıçkıra hıçkıra ağlıyordu doktor ameliyathaneden çıktı~