telepatia - Itafushi

ağrımaz

Yuuji-

Selamm Megumi                                                                                                                                                 

Bu akşam müsait misin

Megumi-

Evet sanırım

neden sordun

Yuuji-

Abim seni bize davet etti

Ps falan atarız dedi de

Gelmek ister misin diyecektim

Megumi-

Olur tabii ama bir dahaki sefere sen bize gel

Her seferinde benim gelmem olmaz

Yuuji-

Benim için hiç sıkıntı yok sen nasıl istersen

O zaman akşam 7 gibi bekliyoruzz

Megumi-

Tamam görüşürüz

Yuuji-

💞

.

.

.

"Baba, ben çıkıyorum." Ayakkabılarımı giydikten sonra içeriye doğru seslendim. Babamdan bir iki tane onaylayan mırıltı duyduğumda kapıyı çekip apartman merdivenlerinden inmeye başladım. Zaten 'nereye gidiyorsun' falan demesi beklenmedik olurdu. 

 Daha önce de gitmeme rağmen içimdeki heyecanı bastıramıyordum. Apartmanın hemen yanındaki dükkandan aldığım birkaç atıştırmalık ile giderken kendimi kız istemeye giden damat gibi hissetmeye başlamıştım. Oysaki sadece abisiyle konuşacağız. Abartma seviyeme gözlerimi devirirken istasyona vardım. Yuuji'nin evi şehrin dışına doğru, okulun olduğu taraflardaydı. Yol boyu sakinleşmek için müzik dinlerken az daha ineceğim yeri kaçıracaktım. 

 Evin bahçe kapısına doğru yürürken neredeyse soğuk terler döküyordum. Neyse ki evden çıkmadan babamdan çaldığım parfümlerden birini sıkmıştım. Ama çok erkeksi, yoğun kokuyordu ve umarım rahatsız edici değildir. Bu düşüncelerimle meşgulken bahçe kapısını aralayıp evin kapısının önüne geldim. Kapı, çaldıktan çok kısa bir süre sonra açıldı.

"Megumi, hoş geldinn!" Yuuji gülümseyerek kapıyı aralayıp geçmem için yer açtığında yüzümde küçük bir tebessümle içeri girdim.

"Hoş buldum Yuuji." Elimdeki poşeti girişin hemen sağındaki vestiyere bırakırken Yuuji hemen benden önce davranmış, elimdeki poşeti alıp mutfağa yürümeye başlamıştı.

"Hiç gerek yoktu bir şeyler almana, zahmet etmişsin." O poşeti bırakıp geri geldiğinde birlikte salona yürüdük. Daha önce de geldiğim için eve az çok aşinaydım ama mobilyalar ve anlam veremediğim tablolarıyla hala oldukça gösterişli geliyordu. 

 "Hoş geldin velet." Salona girdiğimiz de abisi de ayağa kalkıp sırıtarak konuşmuştu. "Abi! Düzgün seslen çocuğa." Yuuji uyarıcı bakışları ve kısık çıkarmaya çalıştığı sesiyle kızmıştı ona.

 "Hoş buldum Sukuna-san." Yuuji'yle ben ikili koltuğa abisi ise tekli bir koltuğa otururken hafifçe elini sallayıp umursamaz bir tavırla söze girdi. "Abi demen yeterli, hatta istersen direkt Sukuna de. Okulda Maki demişti sana 'san' eki getirmene gerek olmadığını." 

 Hafifçe başımı sallayıp onayladım. Doğru, okulda Maki abla onlara yalnızca abi-abla dememin yeterli olacağını söylemişti. Ama yine de garip ve fazla samimi geliyor.