එක පාරටම කන ලඟින් ඇහුනු සද්දෙ නිසා මම ඇහැරුනා. වෙලාව දෙකත් වෙලා...අනුරාධපුර ඉදන් ගාල්ලට පැය දහයක් විතර යන්න වෙනවා. උදේ 8.55 වෙනකොට train station එකට යන්නත් ඕන. මම පළවෙනි පාරට එච්චර දුරක් තනියම යන්නෙ. ඒ ගැන හිතලම මට ආයෙත් නින්දක් ලැබුනෙ නෑ. ඇඳෙන් නැගිටලා කාමරේ එහාට මෙහාට යනවා ඇරෙන්න මට කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ. නොදැනිම උදේ 6.00 ත් වුනා. මම මූණ හෝදගෙන ඇඳුම් ටික ඇඳන් එළියට ආවා. අම්මා උයලා තිබුනු කෑම එක බෙදන්න ඇවිත් අනලා මගේ කට ළඟට කරා. මතක ඇති කාලෙක අම්මා මට කවලා තිබුනෙ නෑ. අම්මා බත් ටික අනද්දි මම අම්මගෙ ඇස් දෙක දිහා බැලුවා. අම්මගෙ ඇස් දිලිසෙනවා, එයාගෙ ඇස් වලින් කඳුළු බිදු වැටෙනවා මම යාන්තමට දැක්කා.
" අම්මේ...! ඔයා අඬනවද..??? "
" උබ දන්නවනෙ තාත්තත් නැතුව මම උබලව මෙච්චර කාලයක් ජීවත් කරවන්න කරපු දේවල්... මම උබට බැන්නෙ උබේ ජීවිතේ ඔහොම විනාස වෙනවා බලන් ඉන්න බැරි නිසා මගෙ පුතේ... මොන අම්මද අකමැති තමන්ගෙ දරුවො ලස්සනට ජීවත් වෙනවා දකින්න...?? මට උබ මැණිකක් රත්තරනේ... මම දන්නවා උබ මාත් එක්ක තරහෙන් ඉන්නෙ කියලා... මට උබලා ආස ජීවිතේ දෙන්න බැරි වුනාට සමාවෙයන් මැණිකේ... "
අම්මා මගේ ඇස් දිහා බලාගෙන කියපු වචනයක් ගානෙ මගේ හදවතට පිහියකින් අනිනවා වගේ දැනුනා... අම්මගෙ පපුවට තුරුල් වෙලා අඬන්න හිතුනත් මට ඒ තරම් හයියක් තිබුනෙ නෑ. මම කඳුළු හිර කරන් කෑම කන එක නවත්තලා කාමරේට ගියා. මට අම්මට අන්තිම පාරට කියන්න ඕන මම එයාට ආදරෙයි කියලා... ඒත් මට ඒක වචනෙකින් කියන එක මදිකමක් වුනා...
" ලොකූ...! ඔය ඇති ගුහාවට වෙලා ඉදියා. එළියට වරෙන්,කෝච්චිය පහුවෙන්න ඉස්සරින් අල්ල ගන්නත් ඕනෙ නේ. "
" හරි අනේ මම එන්නම්, ඔයා යන්න. "
මම කදුළු පිහිදගෙන යන්න ලෑස්ති වුනා. Bag එකත් අරගෙන අම්මට වැදලා එළියට ගියා. නංගි නිදි නිසා ඇහැරවන්නෙ නැතුවම මම ආවා. අම්මා මාව station එකට එක්කන් ඇවිත් විනාඩි 5 ක් විතර ඉදලා යන්න ගියා... මම කෝච්චිය එනකන් කලබලෙන් දුවන මිනිස්සු දිහා එක දිගට බලාගෙන ඉදියා. කොච්චර මිනිස්සු ඉදියත් මට දැනුනෙ මම පාළු ගෙයක් ඇතුලෙ හිර වෙලා වගේ හැඟීමක්. හරියටම 8.55 වෙද්දි කෝච්චිය ආවා.මම කෝච්චියට නැග්ගෙ බොහොම අමාරුවෙන්,ඒ තරමට සෙනඟ ගොඩක් ඉදියා. හිට ගෙන යන්නවත් ඉඩ නැති තරම්. කොළඹට ආවට පස්සෙ යන්තම් වාඩි වෙන්න තැනක් ලැබුනා... හවස 6.50 විතර වෙද්දි කෝච්චිය ගාල්ලට ආවා... මම අසේල Sir ට Call එකක් ගත්තෙ කෑම කන්න හොඳ කඩයක් හොයන ගමන්.
YOU ARE READING
|| අසම්මත || 𝐍𝐨𝐧𝐟𝐢𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧 || 𝐆𝐋 || Ongoing ||
Non-Fictionළඟ ඉඳන් ආදරෙන් මිමිනූ පැරණි පෙම්බස් සිහිකිරීමය.. පණ පිටින් මුළුසිරුර දන් දී එකම හිතකට ලොබ බැඳීමය.. නෙලා ගැනුමට නොහැකිවූවද අත්හැරීමත් නොවේ ප්‍රේමය.. බලා දුර හිඳ කතා නොකරම සුසුම් පපුවක හිරකිරීමය.. ආදරේ කියන්නෙ හැමෝටම දැනෙන හැඟීමක්.... ඒකට කවදාවත් සීමා...
