Author's POV
"නිකන් ඉන්න වෙලාවට මට හිතෙනවා මැරිලා ගියානම් කියලත්" මන් එකාපාරටම පහන් අයියා දිහා බැලුවේ එයා පාලම උඩ හිටගෙන ඒ වැටට හේත්තු වෙලා කිව්ව කතාව නිසා.
"ඔයාට දැනුත් එහෙම හිතෙනවද?" මන් බයෙන් වගේ ඇහුවේ පාලමේ වැටට බර වෙලා එයා පහළ මුහුද දිහා බලන් ඉන්න විදිහ දැකලා.
එදා වැහි ගතියකුත් තිබ්බ නිසා මුහුදත් රලු වෙලා තිබ්බා.
"අපෝ නෑ නෑ"
"වෙලාවට..නැත්තන් මට වෙන්නේ සාක්ෂි දෙන්න"
"ඇයි ඉතින්?"
"ඊටපස්සේ පොලිසි ගානේ පලයන්කෝ"
"ආපෝ තෝ නම් මහ බයගුල්ලෙක්"
"හරි හරි දැන් ඇයි එහෙම හිතන්නේ?" මන් පහන් අයියගෙන් අහද්දි එයා ආයෙත් මුහුද දිහාවට හැරුණා.
"මට ඕන මන් මැරිලා පැත්තක ඉඳන් බලාගෙන ඉන්න!"
"ඇයි ඒ?"
"නිකන් ආස හිතුනා..කොහොමත් මේ දවස් වල මන් පාරේ යන විදිහෙන් කොයි වෙලේ හරි මොකක් වෙනවා.."
"ඇයි ඒ?"
"සිහියක් නැහැ..සමහර වෙලාවල් වලදි වැරදි පාරවල් වල සෑහෙන දුරක් ගිහින් ආයේ හරවන් එනවා"
"ඔයා හිතන්නේ නැද්ද ඔයා ඔය කරන දේ තේරුමක් නැහැයි කියලා?"
"මොකක්ද?"
"එයා එනකන් බලන් ඉන්න එක?"
"එහෙම බලන් ඉන්නවා ඇරෙන්න වෙන දෙයක් කරන්න තියෙනවද මට?"
"කාලෙත් එක්ක ඔයාට තේරෙයි අයියේ! ඔයා කතාව කියන්න"
Pahan's POV
අපේ ෆස්ට් ඩේට් එකෙන් පස්සේ ඊළඟ ඩේට් එක වෙනකන් චැට් කරපු එක තමයි කලේ ඉතින්. එයාව නිතර හම්බවෙන්න ඕන උනත් එහෙම කරන්න බැහැනේ! එයාට ස්කෝලේ යන්න තියෙනවා, ක්ලාස් යන්න තියෙනවා.
ඉතින් ෆ්‍රී වෙලාවක් හම්බවෙනකන් අපි කලේ චැට් කරපු එක.
එයා ස්කෝලේ ගිහින්, ක්ලාස් ගිහින් එනකන් මන් බලන් ඉන්නවා. එයා නිදාගත්තම ආයෙත් ඇහැරෙනකන් බලන් ඉන්නවා. අනේ මන්දා මන් පිස්සුවෙන් එයා එනකන් බලන් හිටියා. හැමවෙලේම එයාගේ චැට් එකට ගිහින් ඔන්ලයින්ද කියලා බල බල මන් ඒ තත්පර ගෙව්වා.
YOU ARE READING
(අ)හිමි | Ongoing
Lãng mạn"මතක සැමරුම් ලියා සිහින සිතිවිලි පුරා අමතකද කී කතා උණුහුමේ ගුලිවෙලා බැඳුණු හදවත පුරා හෙමි හෙමින් අඩි තියා ළං වෙන්න බැරි දුරින් නුඹ ගිහින් නැවතිලා" -ඒත් මන් ආදරෙයි! *සත්ය කතාවක් පාදක කරගෙන නිර්මාණය වන ප්රබන්ධයකි.
