Het is februari, de lucht is koud en wolkjes verlaten zijn lippen als die uit blaast. Zijn winterjas zit helemaal dicht geritst, zijn handen in zijn jaszakken verstopt om zo warm mogelijk te blijven.
Ondanks dat het tering koud is buiten schijnt de zon, en als Robbie om zich heen kijkt ziet hij de bloemen nog, ze beginnen niet dood te gaan, leven nog alsof het lente is en niet winter.
february, and the flowers haven't even wilted.
Die bloemen lijken het langer vol te houden dan de relatie van Matthy En Robbie.
Soms snapt hij het niet, hij zei dat die zou wachten tot Robbie klaar was om uit de kast te komen. Hij weet dat Robbie te veel geeft om een ander hub mening, en snapte dat hij het lastig vond. Maar toch lijkt het zo makkelijk voor hem om Robbie los te laten, als of hun relatie niet serieus was voor Matthy.
It's crazy how fast you tilted the world that we were busy building.
Midden November, nu snapt die waarom het makkelijk was voor hem
Hoe lang was dit al gaande?
Robbie's telefoon ligt in zijn hand, een nieuws artikel open. Matthy heeft een vriend.
mid november and i'm sipping on a half cold coffee, starring at a boy who's not me.
Zijn arm ligt om zijn schouders heen, een jongen, kleiner dan Matt, bruine haren, groene ogen.
On your arm, a carbon copy.
Het is niet alsof Robbie hem nu haat, nee hij is erg blij voor hem dat die eindelijk heeft wat die wil. Een openbare relatie met een man. Maar die man lijkt kwa uiterlijk zoveel op Robbie, kon die op zijn minst niet een kopie van hem kiezen?
I can't hate you for getting everything we wanted.
Robbie dacht altijd gewoon dat ze samen out zouden zijn. Dat er een foto van hun twee werd gedeeld, dat ze hand in hand over straat konden en meer.
I just thought i would be part of it.
Het doet gewoon pijn, wetend dat die met een ander is, dat die van hem houd. Dat het echt over is.
You love him, it's over.
Dat hij niet meer terug komt, hun relatie niet meer terug komt. Hij is Matthy nu echt kwijt, en dat hard op zeggen geeft hem weer die steek in zijn borst.
Impossible to understand how you're not coming back, but i can't say it out loud.
Hij kan er met zijn hoofd gewoon nog niet bij, voor ze een relatie kregen had Robbie hem al voor zo lang leuk gevonden. En toen ze samen waren vergrote die gevoelens alleen maar, toen het uit ging was het lastig voor hem, hij bleef maar denken aan wat ze ooit waren. Hij hoopte stiekem dat Matthy dat ook had, maar dat is dus over duidelijk niet het geval.
You already found someone to miss, whild i'm standing at the exit.
Waarom leek het nooit alsof Matthy hem miste, alsof hij het ook lastig had? Waarom kon hij blijven lachen? Ze zijn toch door het zelfde heen gegaan? Waarom lijkt Robbie dan meer beschadigd door de break up dan Matthy zelf?
Feels like we had matching wounds, but mine's still black and bruised, and yours is perfectly fine.
Waarom heeft Robbie nog hoop? Hoop dat het allemaal niet over is? Dat ze een tweede kans krijgen? Waarom voelt het alsof ze iets hebben begraven wat eigenlijk nooit dood was?
Feels like we buried alive something that never died.
Het doet hem zo veel pijn om te zien hoe oké hij was na ze uit elkaar gingen. Betekende hij dan zo weinig voor hem?
So God, it hurt when i found out.
Matt lijkt ef nooit problemen mee te hebben. En nu al helemaal. Hij heeft een ander, heeft hun hoofdstuk achter zich gelaten. En Robbie? Die staat nog bij de uitgang. De drempel niet over kunnend stappen.
I'm still standing at the exit.
_
658 woorden
JE LEEST
SAD SONGS IN A HOTEL ROOM || mabbie
Fanfic"We checked in together, i never checked out. 'guess it's heartbreak hotel 'cause just look at us now." Matthy en Robbie waren beide lid van een band genaamd; bankzitters. Na vijf jaar in die band gezeten te hebben besloten ze uit elkaar te gaan. Ie...
