NANG dahil sa inis, balagbag kong naisara ang pintuan ni BumbleBee at padabog na umupo rito, "Aray ko bes ha." Daing nito sa'kin. "Saan ka ngayon pupunta bes?" dagdag pa nito.
"Home... just take me home." I giggled after I said those words to him. Naaalala ko dati, napaka awkward naman kapag sinabi mo yon sa driver ng Jeep pero dahil naimbento na si BumbleBee, naging normal na sa'kin ang pag sabi ng "home" tuwing uuwi.
Para sa'kin hindi lang siya basta kotseng nagsasalita, kasi tuwing naiinis ako at naguguluhan sa nasa paligid ko, he's always there and never fails to make me laugh.
Since I commanded him to bring me home, the engines started to make a sound. Unti unti ko nang naramdaman ang pag andar ng kotse at napansin ko rin ang paggalaw ng gps sa digital map ni BumbleBee, it indicates kung gaano kalapit o kalayo kami sa next destination na pupuntahan namin.
I am silently enjoying the trip at pinagmasdan muli ang dinadaanan namin. Gaya kanina, sobrang daming buildings ang nadadaanan namin at nakatutuwa kasi umuunlad ang humanity. But it is also sad on the other side, kasi kahit saan ka tumingin at magpunta, wala nang puno at kung ano pa. The world that was once filled with green trees and green leaves is now covered with stones and steal. That is the reality of 2044.
Hindi nagtagal ay nakauwi na rin ako sa bahay ko. I don't live with anyone so pwede kong gawin lahat ng gusto ko sa bahay na to. Dali dali akong pumasok ng kwarto at tumalon pabalik sa higaan ko.
Dahil wala akong kasama sa bahay, palagi akong kumakain mag isa, mas isang gumagawa ng gawaing bahay, at mag isa ring natutulog. Noong mga unang araw ko here sa New York, akala ko hindi ko kaya. But now, alam kong kaya ko, pero hindi naman ito ang gusto ko.
Because of the softness and comfortability that my bed offers, I easily get myself back to sleep.
NAALIMPUNGATAN ako at narealize na napalalim pala nang sobra ang tulog ko at gabi na pala. I know for sure na gising na naman ako for the whole night. Napatulala na lang ako sa kawalan out of boredom. At napaisip.
Masaya maging malaya and all of us want it. Pero ang mabuhay mag-isa? Ayoko nang ganon dahil parang may kulang... Alam kong may kulang.
Imbis na mag spend ng night thinking about the past, mas pinili ko na lang i-check ang emails ko sa laptop. Kailangan kong iwaksi sa isip ko ang nakaraan dahil matagal nang nangyare yon, matagal na akong walang kaibigan, at kailangan ko na ring umusad.
Upon scrolling sa mga inquiries ng students ko and old messages sa email ko, bigla kong napansin ang message na sinulat ko dati for my future self. It was 20 years ago.
Pakiramdam ko ay tinititigan ako nito at parang gustong ipabasa sa'kin kung ano ang nilalaman niya.
Binuksan ko pa rin ito para sa ikatatahimik ng isip ko at malay mo, baka it's about time to answer the calling of the past na matagal ko nang iniiwasan.
________________________________
Sent 20 years ago.
From: JDemz
To: Adeline Moore
After graduation, nagpunta kami nila mama sa barrio Pili located in Samar. Walang electricity, signal, at pahirapan ang pag-igib ng tubig. Tumawag ang lolo ko at sinabing may tubig ang baga ni lola. Pumunta raw kami roon dahil hinahanap kami ni lola, at di nila alam kung gaano katagal pa ang itatagal nito.
Nagpadala ng sulat si mama at nakalagay sa sobre na "Sige tay, punta kami diyan pagtapos ng graduation ni nene."
OCTOBER 12, 2024 nang madaling araw, umalis na kami ni mama papuntang Samar at sumakay ng barko.
BINABASA MO ANG
Who's Ms. Adeline?
Ciencia FicciónPaano kung nabigyan ka ng pagkakataong baguhin ang nakaraan, ano ang gagawin mo? ************** Adeline Moore, a teacher haunted by the tragic past of her high school friends, gets a second chance using her father's newly invented time machine. Thro...
