Koen stapt de woonkamer in. De moeder van Matthy komt en hij weet niet of Matthy sterk genoeg is om van alles te doen. Hij loopt door naar de deur en maakt open voor de vrouw. 'Hey Koen, ik kom voor Matthyas' zegt ze. Koen knikt. 'Hey Judith, kom binnen ik lijd je eventjes naar de kamer van hem' zegt hij en laat haar binnen. Koen lijd haar naar de kamer van Matthy en maakt de deur zachtjes open. 'De kans is dat hij nog slaapt, als hij zich straks zwak begint te voelen dan moet je even roepen dan krijgt hij een morfinespuitje daar knapt hij wat van op' zegt Koen zacht. Judith knikt en stapt de kamer in.
Judith gaat op de rand van het bed zitten en wrijft over de arm van haar zoon. Het voelt als schuurpapier en het is wennen voor haar om haar zoon zo te zien. 'Hm?' 'Ik ben het mama, ik dacht ik kom eventjes langs' zegt Judith zacht. Matthy knikt klein en gaat langzaam rechtop zitten. Hij wrijft in zn ogen en kijkt even rond. 'Lig je de hele dag in bed' vraagt ze. 'Alleen moe' komt er vermoeid uit. Ze knikt klein en neemt Matthy in haar armen. De jongen legt zich er tevreden in en sluit zn ogen weer.
Raoul opent de deur van Matthy zn kamer. Judith was weer weg, maar ze gingen eten en ze stonden er iedere dag op dat Matthy bleef eten. Zoals verwacht slaapt Matthy. Ze wisten niet hoe het kwam, maar de jongen was al uitgeput van een half uurtje rechtop zitten. Ze lieten hem en gaven hem de slaap die hij nodig had en wou en nog nooit hebben ze geklaagd. 'Word je wakker lieverd, we gaan eten' zegt Raoul. Matthy word er niet wakker van, waardoor Raoul zachtjes aan hem schud. 'Hm' komt er zacht uit. 'We gaan eten maatje' zegt Raoul. Matthy knikt klein. Hij probeert op te komen, maar het lukt hem niet. Hij is weer zwak, te zwak.
Raoul roept Robbie. Hij kan Matthy nu niet alleen laten. Robbie komt al snel met een spuitje en geeft hem aan. Raoul zet hem en wrijft er een beetje overheen en beide wachten tot Matthy zich iets beter voelt. Matthy wrijft na even met zn knuistjes in zn ogen en opent ze rustig. 'Hey gaat ie weer' vraagt Robbie. Matthy knikt klein en pakt de hand van Robbie stevig vast. Iedere keer als hij een pijnscheut door zn hoofd voelt gaan, knijpt hij hard in de hand van Robbie. Hij sluit zn ogen weer en wacht tot de pijn weggaat, alleen duurt dat deze keer iets langer dan gedacht.
