Met Freek Vonk op de Malediven

15

De koplampen schenen recht in mijn ogen en even werd ik verblind. Uit reflex sprong ik snel opzij waardoor ik de auto op een haar na miste. Ik rolde over de grond maar herpakte me toen ik zag dat Jojo de auto alweer mijn richting op draaide. Ik besloot in plaats van de stad het bos in te rennen. Ik rende voor mijn leven, letterlijk. Ik durfde niet achterom te kijken. Verschillende boomwortels ontwijkend sprintte ik door de bomen dieper het bos in. Toen ik dacht ze af te hebben geschud stopte ik om op adem te komen. Boven mijn eigen gehijg hoorde ik voetstappen naderen. Ik besloot mijn vlucht voort te zetten. Kris kras door de bomen, zonder een bepaalde koers aan te houden om mijn achtervolger af te schudden. Één keer keek ik achterom en daar zag ik haar en ik moest een gil onderdrukken. Jojo leek niet alleen op een demoon; ze bewoog zich ook als één. Ze kon velen malen sneller rennen dan ik en voor ik het wist had ze zich op mij geworpen. Ik viel voorover, plat op mijn buik. Hard begon ik te gillen voor de lucht uit mijn longen geperst werd terwijl Jojo op mij lag. Ik verzamelde mijn laatste krachten om Jojo nog een harde stoot uit te delen met mijn elleboog. Die raakte op de goeie plek aangezien haar greep op mij verzachtte. Ik maakte gebruik van dat moment door mij uit die positie te bevrijden en rolde vanonder haar vandaan. Jojo herpakte zich en greep met haar handen naar mijn nek. Ik probeerde haar tegen te houden en duwde haar handen weg. Zij sloeg haar been om me heen waardoor ze op me zat en me zo compleet in haar greep had. In een snelle beweging greep ze mijn nek vast met beide handen. Haar koude vingers omsloten mijn nek.

'Karma is a bitch', zei ze en haar handen verstrakten om mijn keel. Ik voelde de lucht ontsnappen aan mijn luchtpijp en probeerde in te ademen maar dat ging haast niet meer. Daarnaast deed het ongeloofelijk veel pijn. Ik maakte piepende geluiden. Dit was mijn einde, dacht ik. Ik voelde langzaam mijn bewustzijn slippen maar een harde knal maakte me wakker. De greep om mijn nek verzachtte en Jojo viel neer naast me. Ik hapte naar adem en duwde haar van me af. Ik voelde nattigheid op haar borst en realiseerde even later dat het bloed was. Was Jojo neergeschoten? Ik keek op en zag een paar meter verderop een bekende gestalte staan. Freek stond daar, de wind blies door zijn witte ziekenhuistuniekje. In zijn linkerhand had hij een pistool vast die hij nu naar beneden liet zakken. Toen hij mij zag sprintte hij naar me toe. Hij trok het levenloze lichaam van Jojo weg en bestudeerde mijn verwondingen.

'Y/n, gaat het lieverd?', zei hij. Ik knikte, al ging het niet. Maar alleen het aanzicht van hem maakte deze hachelijke situatie een stuk beter.

'We moeten gaan, kan je proberen te staan?', zei hij. Met moeite stond ik op maar eenmaal op mijn benen begon ik te wankelen. Dat was voor Freek genoeg reden om met zijn goeie arm mij vast te grijpen en over zijn schouder te gooien. Wat een sterke man was het ook. Hij liep het bos uit en begon de hulpdiensten te bellen met mij nog altijd over zijn schouder. De hulpdiensten waren er binnen een paar minuten en ik werd op een brancard het ziekenhuis in gereden.