You're my past, my now and my future. You're my everything

Chapter 1

Een nieuwe fanfiction :) En ja, het is in het Nederlands. Misschien schrijf ik um later nog in het Engels. Nou ja in ieder geval. Veel leesplezier :)

Xxx

~~~~~

"Tot later" zei ik tegen mijn moeder terwijl ik de deur sloot. Langzaam liep ik de straat uit richting een parkje niet ver van ons huis vandaan. Het begon al was donker te worden. Ik hield ervan om in het donker te lopen. Gestoord, zou je misschien zeggen. Maar voor mij is het rustgevend. Ik weet ook niet waarom. Op de hoek stopte ik om mijn iPod te vinden, mijn oortjes in te pluggen en mijn muziek aan te zetten. Daarna deed ik mijn oordopjes in mijn oren en liep verder. Zachtjes zong ik mee. "I'll carry you, my darkest desire. When life sings to you through devil's choir. F.E.A.R. won't steal away what burns in you. I'll carry you, away from the fire. My desire, devil's choir" Voor ik het wist was ik in het park aangekomen. Groot was het parkje niet. Een aantal bankjes, 2 bomen, een schommel en een wip. Dat was het. Ik ging op de schommel zitten en begon zachtjes te schommelen. Mijn gedachten dwaalden af naar een gesprek van iets meer dan een jaar geleden.

"Sorry, schat. Maar het gaat niet werken als jij meer dan 1000 km van mij vandaan woont. Het spijt me, echt. Het kan gewoon niet anders" Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar het was te laat. Hij draaide zich om en liep weg, weg uit mijn leven.

Met een ruk kwam ik terug in de werkelijkheid. Ik stond op van de schommel en liep richting een bankje. OPeens zag ik iemand tegen de boom staan. Ik had niemand horen komen en ik wist zeker dat ik alleen was toen ik hier kwam. Toen ik nog eens keek, stond er niemand tegen de boom. "Ik begin vast te hallucineren" dacht ik. "Ach ja, het zal wel door het donker komen" zei ik zachtjes tegen mezelf terwijl ik richting het bankje liep. Het bankje zelf haalde ik niet, want voor het bankje sloten vanaf achter 2 handen zich om mijn keel. Ik schreeuwde. Met al mijn kracht probeerde ik los te komen en schopte naar achteren. Met mijn handen probeerde ik lucht te krijgen. Tevergeefs. Mijn oren begonnen te suizen en mijn beeld werd zwart. Nog 1 keer schreeuwde ik voor mijn beeld helemaal zwart werd.  

---- 

Het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen opendeed was een man die me op de 1 of andere manier bekend voor kwam. Door een felle pijnscheut was ik gedwongen om mijn ogen terug dicht te doen, waardoor ik niet genoeg tijd had om hem goed te bestuderen. "Jake, duurt het nog lang" hoorde ik iemand zeggen. Ook die stem kwam mij bekend voor. Nu pas kwam ik erachter dat de grond aan het schudden was. "Is er een aarbeving? Wacht, dat kan niet eens. Wat gebeurd er dan?" dacht ik, maar kon het antwoord niet vinden. Ik probeerde mijn beeld en geluid samen te voegen maar dat mislukte. Weer werd het zwart voor mijn ogen.  

---- 

"Mam?" riep ik. "Mam!" Alles was donker. Ik zag niets meer. Opeens voelde ik 2 handen vanaf achter mijn keel beetpakken. Ik draaide me om en zag mijn moeder staan. Haar gezicht was zacht gezegd angstaanjagend. Haar ogen staarden dood voor zich uit, haar voorhoofd zat onder het opgedroogd bloed en uit haar mond liep een straaltje bloed. Maar het engste was de grimas op haar gezicht. "Riep je mij, schat?" zei ze sarcastisch. Tenminste, ik dacht dat zij het zei. Haar stem was niet meer dan gekraak en klonk totaal niet als mijn moeders stem.

Ik schrok wakker uit de nachtmerrie. Wat was dat? Het leek zo echt. Toen voelde ik mezelf wegglijden in het donker.

----

Langzaam deed ik mijn ogen weer open. Ik herinerde me de pijn nog die het de vorige keer veroorzaakte. Eerst zag ik alleen de contouren van figuren. Die figuren werden duidelijker en duidelijker, tot je er mensen in zag. Mijn beeld was nog niet goed genoeg om de mensen te kunnen herkennen. "Jongens, jongens! Haar ogen! Ze wordt wakker!" Die stem, het was een bekende stem. Op dat moment kwam een deel van mijn herinneringen terug. Het park, de aanvaller, zwart, een persoon, schuddende grond.. Mijn hoofd begon als een razende te bonken als ik eraan dacht. "Cc, rustig man. Je ziet toch dat ze dat geschreeuw van jou niet aankan." Cc, Cc, waarom komt me dat zo bekend voor? Weer deed ik mijn ogen open, blijkbaar had ik ze terug dichtgedaan toen mijn hoofd pijn begon te doen. Weer waren de contouren er en weer kon ik niet zien wie het waren. Opeens werd mijn beeld zwart. Het was een ander soort zwart als eerder. Dit keer was het alsof iemand mijn ogen had afgedekt en niet alsof mijn ogen geen beeld meer doorgaven. Het zwarte ging weg en de contouren werden scherper en scherper tot mijn beeld weer helemaal de oude was. Ik lag in een ziekenhuisbed. Hoe lang lag ik hier al? Opeens merkte ik iets. De mensen die in de kamer hadden gestaan waren weg. Ik probeerde mijn hoofd te draaien zonder misselijk te worden, wat nog redelijk goed ging. Op het moment dat ik mijn hoofd terugdraaide vloog de deur open. Daar stond een man, ik gok rond de 25 jaar oud en lang, heel erg lang. Ik herkende hem, maar van wat. "Ashley? Gaat het?" Hij kende dus mijn naam. "J-ja" wist ik eruit te persen. De man keek heel erg bezorgd en dat begreep ik best. "M-mag ik wat vragen?" stotterde ik een beetje. Ik begon mijn stem al wat meer onder controle te krijgen. "Tuurlijk" zei de man. "Wie ben jij? Ik herken je, maar weet niet van wat.." Nu keek de man nog bezorgder dan daarnet. "Ik ben Andy, zanger van de band Black Veil Brides. Ik heb je hier naartoe gebracht" Ergens kwam het me bekend voor, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Opeens vloog me iets te binnen. "I am here, saviour will be there" fluisterde ik. Andy begon te glimlachen. "Je herinnert je het weer" zei hij opgetogen. Ik voelde mij bijna schuldig om zijn stemming zo te moeten veranderen. "Nee, niet echt. Ik herinner me niet veel. Alleen dat ene zinnetje. Verder weet ik niks. Wie ik ben, mijn naam weet ik, verder niet, wat ik leuk vind, niks. Alleen dat ene zinnetje." Opeens schoot me iets te binnen. "Wacht, wat is er gebeurd?" Andy's gezicht ging van heel blij met een beetje bezorgdheid, naar heel verdrietig met machteloosheid, naar bezorgdheid met een beetje woede. "Weet ik niet. We liepen langs een parkje en jij lag daar. Het leek wel of je gewurgd was. Je armen en keel zaten onder de blauwe plekken. Je voorhoofd bloedde en je ademde heel zwaar. Niemand van ons had een mobiel mee, dus ik heb je gedragen naar hier." Dat verklaart het geschud. "Ik denk dat ik iets weet. Heel vaag allemaal, maar ik weet nog iets over een schommel, een parkje, een aanvaller vanaf achter. Daarna is het zwart. Dan weet nog iets over jou, geschud, dus ik denk dat ik even wakker geworden ben toen jij me droeg. En vanaf daarna is het zwart. Oh, en nog iets over iemand die schreeuwde dat ik wakker was.. Cc?" Er verscheen een klein lachje op Andy's gezicht. "Weet je wie Cc is?" Daar moest ik even over nadenken. "De woorden druk, kinderlijk, vriendelijk en nieuw komen in mij op. Bij concerten zit.. Hij drumt. Hij is de drummer van Black Veil Brides, niet?" De glimlach op Andy's gezicht werd groter. "Helemaal gelijk. Je komt er wel bovenop, ik weet het.." Op dat moment stapten er 4 mannen binnen. Ze leken wat ouder dan Andy, zo rond de 30. "Rustig maar, je kent ze" zei Andy op een kalmerende toon. Waarschijnljjk had ik heel angstig naar de mannen gekeken. "Je-je hebt gelijk, denk ik" zei ik wat twijfelend. Ze kwamen me inderdaad bekend voor. "De rest van Black Veil Brides?" Andy knikte enthousiast. "Ja, zie je wel. Je krijgt je geheugen wel terug." Op dat moment begon 1 van de mannen naar mij toe te lopen. "Geheugenverlies? Dat is vervelend."Hij praatte zo druk en luid, het deed pijn in mijn hoofd. Andy gaf de man een tik op zijn hoofd. "Rustig, ze kan nog niet zoveel drukte aan. Eigenlijk mogen we maar per 2 naar binnen. Je hebt de dokter zelf gehoord." De man knikte schuldbewust. "Sorry Ashley, gaat het met je hoofd?" vroeg hij op een veel rustigere toon. Ik knikte maar gewoon. "Jullie weten mijn naam. Hoe?" vroeg ik beschuldigend en vond het stom dat ik het nu pas realiseerde. Iets klopte er niet. Ze kenden mijn naam, maar hadden me nog nooit ontmoet. "Je identiteitskaart zat ik je broekzak" zei een andere man. "Oh, kunnen jullie dan zeggen hoe oud ik ben?" 1 voor 1 keken de mannen elkaar aan. "17" zei Andy simpel. Hij keek verslagen. Ik gaf hem groot gelijk. Dingen over zijn band wist ik wel, maar dingen zoals mijn eigen leeftijd wist ik niet. Op dat moment kwam een dokter binnen. "Ahh, mevrouw Ras. U bent wakker zie ik. Hoe gaat het met uw zicht?" Ik mompelde iets wat leek op 'beter'. De dokter knikte en vervolgde. "En uw gehoor?" Mijn gehoor? "Goed, dat is niet weggeweest" zei ik vragend. Het was toch niet weggeweest? Ik knikte omdat ik eht zeker wist. "Des te beter. Uw geheugen, is dat aangetast?" Weer knikte ik. "Ik weet niks meer. Nouja, bijns niks meer." De dokter liep de kamer uit en niet veel later de kamer weer terug in. In zijn hand had hij een grote spuit. "Wat.. Ehh.. Wat gaat u doen?" De dokter glimlachte. "Zorgen dat u uw geheugen terugkrijgt. Even geduld, het gaat.." Voor hij zijn zin afmaakte prikte hij de naald in mijn arm. Woest keek ik de dokter aan. "Had u me niet even kunnen waarschuwen?" vroeg ik met ingehouden woede. Opeens voelde ik mijn oogleden zwaar worden. Daarna viel ik in een droomloze slaap.

~~~~~

Zo, dit is het dan. Vergeet niet om te zeggen wat je ervan vond. Heb je tips? Zeg het dan aub :)

Wil je gewoon een lief berichtje achterlaten? Dat mag altijd :P

Xxx