You're my past, my now and my future. You're my everything

chapter 2

En hier is het 2e hoofdstuk :) Het is voor een groot deel op mijn gsm geschreven en nouja, mijn gsm heeft nogal eens problemen met dat als ik iets schrijf, mijn gsm het automatisch kopieert en plakt. Dus als er stukken dubbel staan, laat het me weten. Veel plezier met het lezen :D

Xxx

~~~~~

Ik werd wakker van een groot gebonk. "Sorry" hoorde ik iemand zeggen. Vragend keek ik op. Het was Jinxx die ergens tegenaan was gelopen. Toen realiseerde ik me iets. Ik herinnerde zijn naam. Ik herinnerde het weer. "Geeft niet hoor." zei ik met een glimlach van hier tot Tokyo op mijn gezicht. "Waarom ben je zo blij? Je ligt in het ziekenhuis en Jinxx heeft zojuist je nachtrust verstoord."Jinxx keek woedend naar Ashley, die op zijn beurt zijn tong naar Jinxx uitstak. Ik begon te lachen. "Dat maakt allemaal niks uit, Ash. Ik herinner me het weer. Alles!" Andy sprong op en liep naar me toe. "Ik zei het, ik zei het je. Alles komt goed." De stemming was ineens heel vrolijk en opgelucht. Ze begonnen te zingen, fluiten en Cc begon even te dansen. Of nouja, hij zei dat het dansen moest voorstellen. Opeens bedacht ik me iets. "Welke dag is het vandaag?" Andy haalde zijn schouders op. "Donderdag de.. 16e volgens mij." Holy shit, donderdag? Op zondag ben ik gaan lopen. Dan heb ik hier 3 hele dagen gelegen. "3 dagen.. Wanneer ben ik wakker geworden?" Dit keer sprak Jake. "Op maandag, je hebt in een soort kunstmatige coma gelegen." Mijn ogen werden groot. "Was het zo erg?" Jake schudde zijn hoofd. "Dat deden ze zodat je herinneringen terug konden komen zonder dat het al teveel pijn zou doen." Langzaam knikte ik. "Ashley, woon jij hier alleen?" Verbaast staarde ik naar Andy. "Nee, hoezo?" Andy begon te ijsberen en Ashley nam het woord. "Je hebt hier 3 dagen gelegen. Je mobiel zat in je broekzak en je bent in die 3 dagen niet gebeld, je ouders zijn je ook niet op komen zoeken. Je bent dan wel bijna volwassen, maar nog steeds is het vreemd dat je ouders je niet zijn gaan zoeken." Onverschillig haalde ik mijn schouders op. "Zo zijn mijn ouders. Ik kan makkelijk een week bij een vriendin logeren voor ze doorhebben dat ik weg ben. En eigenlijk vind ik dat prima. Door hen ben ik hier.." Op dat moment kwam er een zuster binnen. "Mevrouw Ras, we houden u nog een dag ter observatie. Morgen mag u naar huis." Ze draaide om en liep weg. In de deuropening bleef ze staan. "Enne.. mondje dicht over het bezoek. Nomaal mag er nu geen bezoek rondlopen." Ze knipoogde nog even naar mij en deed toen de deur dicht. Vragend keek ik naar iedereen, die mij met een grijns aan zaten te kijken. "Hoe konden wij je alleen laten terwijl je er zo bij lag?" zei Andy, nog steeds grijnzend. Ik begon te lachen en algauw was iedereen aan het lachen. Na een minuutje waren we uitgelachen en ging iedereen zitten. "Dus.." begon Ashley. "Nu je alles weer weet, zou je iets over jezelf willen vertellen?" Hij vroeg het op zo'n toon waar je geen nee tegen durft te zeggen. Zuchtend begon ik. "Nou, zoals jullie al weten heet ik Ashley, ik ben 17 jaar en misschien heb je het al gemerkt, maar Engels is niet mijn moedertaal. Iets meer dan een jaar geleden zijn mijn ouders naar hier verhuist en ja, ik ben minderjarig, dus ik moest mee." Opeens kwam er een flashback in mij op.

Pats. Een klap. Pats. Nog een. Pats. De klappen bleven komen. Ik bleef stokstijf staan tot het over was. Maar hoelang ik ook wachtte, de klappen bleven komen. Met een plof viel ik op de grond. De klappen stopten, maar nu kwam het geschop. "Dit zal je leren. Voortaan luister je naar wat we zeggen." Ik lag daar maar, wachtend op het eind van alles. Opeens werd het zwart voor mijn ogen. Daarna voelde ik niks meer.

Snel probeerde ik de flashback weg te schudden. Dat alles was het verleden. Alles is nu anders. Blijkbaar merkte Jinxx mijn stemmingswisseling op, want hij liep naar me toe en keek me vragend aan. Ik deed alsof er niks aan de hand was en keek hem aan met dezelfde vragende blik. Hij haalde zijn schouders op en liep terug. "Ik dacht al, wat is haar Engels slecht." grapte Ashley. "Verder nog iets? Muziek, vrienden, hobbies?" Vlug toverde ik een glimlach op mijn gezicht. "Ik ben echt HE-LE-MAAL fan van een band genaamd Black Veil Brides. Weet niet of je ze kent. Naja, ik vind ze geweldig. Verder kan ik gigantisch fangirlen over All Time Low, Blood On The Dance Floor, Escape The Fate en natuurlijk Black Veil Brides. Vrienden heb ik niet echt. Ik heb me altijd redelijk afgesloten op school sinds we naar Amerika verhuist zijn. Al mijn vrienden wonen nog in Nederland. Mijn hobbies.. uhm.. nou, ik vind het heel leuk om muziek te spelen. Ik drum, ik speel piano en een beetje gitaar en ik zing. Ook vind ik het leuk om te tekenen. Dat was het wel zo beetje." Cc had de grootste glimlach die ik ooit gezien had op zijn gezicht. "Jij bent geweldig!" schreeuwde hij. Ik begon weer te lachen en Cc lachte mee. Opeens voelde ik me heel moe. Alsof ik een marathon gelopen had. Andy leek het te merken en glimachte naar me. "Ga maar slapen. Morgen komen we terug." Ik bedankte hem en viel in slaap.

----

"Mam?" riep ik. "Mam!" Alles was donker. Ik zag niets meer. Opeens voelde ik 2 handen vanaf achter mijn keel beetpakken. Ik draaide me om en zag mijn moeder staan. Haar gezicht was zacht gezegd angstaanjagend. Haar ogen staarden dood voor zich uit, haar voorhoofd zat onder het opgedroogd bloed en uit haar mond liep een straaltje bloed. Maar het engste was de grimas op haar gezicht. "Riep je mij, schat?" zei ze sarcastisch. Tenminste, ik dacht dat zij het zei. Haar stem was niet meer dan gekraak en klonk totaal niet als mijn moeders stem. Haar handen begonnen mijn keel zachtjes dicht te knijpen. "Mam, je doet me pijn. Mam?" zei ik met het beetje stem dat er nog uit mijn keel kwam. Mijn moeder reageerde niet. "Mam?" vroeg ik weer. Opeens stootte ze een angstaanjagende lach uit. Zo een die rechtstreeks uit een thriller zou kunnen komen.

Met een ruk werd ik wakker. Het was donker in mijn kamer. Het enige licht dat er was, kwam van de noodverlichting in de gang. Toen pas merkte ik dat ik baadde in het zweet. "Weer die nachtmerrie" dacht ik. Ik ging terug liggen, want met het wakker schrikken ben ik rechtop gaan zitten. Na een paar minuten geprobeert te hebben om te slapen pakte ik mijn oortjes en iPod. Ik plugde mijn oortjes in en deed ze in mijn oren. Daarna zette ik mijn muziek aan. Snel keek ik naar de tijd: 4.47 's ochtends. Over iets meer dan 3 uur zouden de eerste verplegers komen en over een uur of 5 zou ik waarschijnlijk ontslagen worden. Opeens bedacht ik me wat. Mijn muziek had aangestaan toen ik werd aangevallen. Andy moet het hebben uitgezet toen hij me naar hier droeg. "Ik zal hem later nog wel bedanken daarvoor. Als hij het niet had uitgezet, had ik nu geen muziek gehad" dacht ik. Een nieuw liedje begon te spelen en zachtjes zong ik mee. "I'm tired of being what you want me to be. Feeling so faithless, lost under the surface, don't know what you're expecting of me. Put under the pressure of walking in your shoes." Terwijl ik naar Linkin Park luisterde viel ik langzaam in slaap.

~~~~~

Dit is alweer het 2e hoofdstuk. Hopelijk vond je het leuk.

Vergeet niet om een berichtje of tips achter te laten :)

Xxx