Kleedkamers || mabbie

#5 - In de war

Robbie zat achter het stuur van zijn auto, de motor bromde zachtjes terwijl hij door de donkere straten reed. De lichten flitsten langs hem en de muziek die normaal gesproken zijn gedachten kon afleiden, was nu slechts een vaag geruis op de achtergrond. Zijn hoofd was een wirwar van emoties, en de beelden van de intense confrontatie met Matthy bleven door zijn gedachten spoken.

Wat was er gebeurd? Waarom had hij Matthy gekust? Het voelde alsof hij op een rollercoaster zat, zonder te weten wanneer de rit zou eindigen. Hij voelde zich verward, boos, maar ook op een manier opgewonden die hij niet kon plaatsen. Terwijl hij door de straten reed, schoot het hem te binnen: dit kon niet doorgaan. Hij kon Jamie niet langer in de luren leggen.

Toen hij thuis kwam, voelde hij een golf van spijt. Jamie zat op de bank met een boek, haar gezicht lichtjes verlicht door een lamp. Ze keek op toen hij binnenkwam, en haar glimlach maakte iets in hem los. Hij wilde haar vertellen wat er aan de hand was, maar de woorden bleven steken in zijn keel.

"Hey," zei ze, haar stem warm en uitnodigend. "Hoe was training?"

"Eh, druk," antwoordde Robbie, terwijl hij zich naast haar op de bank plofte. Hij dwong zichzelf om vriendelijk te glimlachen, maar het voelde als een masker.

Jamie legde haar hand op zijn knie en keek hem met bezorgde ogen aan. "Is er iets? Je lijkt... anders."

Robbie schudde zijn hoofd. "Nee, alles is goed. Gewoon veel aan mijn hoofd." Hij wist dat hij niet eerlijk was, maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar te kwetsen met de waarheid.

Ze leunde tegen hem aan, en even voelde hij zich gelukkig. Maar de gedachte aan Matthy knaagde aan hem, als een schaduw die hij niet kon verdrijven. Toen ze uiteindelijk naar bed gingen, lag hij naast haar, maar sliep niet. De kamer was stil, alleen het geluid van hun ademhaling vulde de ruimte.

Robbie staarde naar het plafond, zijn gedachten gingen terug naar de kus met Matthy. Wat betekende het? Wat moest hij nu doen? Hij wist dat hij Jamie niet kon blijven bedriegen, dat het niet eerlijk was. Maar hoe kon hij het uitmaken zonder haar te kwetsen? De schuldgevoelens woogden zwaar op hem.

Uren leken voorbij te gaan, en uiteindelijk viel hij in een onrustige slaap, maar zijn dromen waren gevuld met beelden van Matthy, de woede en de verwarring, en dat intense moment in de kleedkamer.

De volgende ochtend was de lucht grijs en somber, wat perfect paste bij zijn humeur. Robbie besloot dat hij geen tijd meer kon verspillen. Het was beter voor iedereen als hij het uitmaakte met Jamie. Terwijl hij zich klaarmaakte, voelde hij een knoop in zijn maag.

Bij het ontbijt was de sfeer ongemakkelijk. Jamie keek op van haar bord, haar ogen vol verwachting. "Robbie, alles goed?"

"Ja, eh, ik moet je iets vertellen," begon hij, zijn stem schor. "Ik... ik denk dat we wat ruimte nodig hebben."

Jamie's gezicht viel, en ze legde haar lepel neer. "Wat bedoel je?"

"Het is gewoon... ik ben niet helemaal bij mezelf. Ik heb wat tijd nodig om alles op een rijtje te krijgen." Hij kon haar niet vertellen over Matthy. Dat zou te pijnlijk zijn.

Jamie's ogen vernauwden lichtjes toen Robbie zijn woorden uitsprak, alsof ze probeerde te begrijpen wat hij bedoelde. "Wat bedoel je met 'ruimte nodig hebben'?" Haar stem klonk kwetsbaar, maar er zat ook iets van wanhoop in, alsof ze voelde dat er meer achter zijn woorden zat dan hij prijs wilde geven.

Robbie slikte en wendde zijn blik af. "Het is gewoon... Ik weet niet precies wat ik wil. Ik denk dat ik even tijd voor mezelf nodig heb om erachter te komen."

Jamie staarde hem aan, haar gezicht bleek terwijl de realiteit langzaam tot haar doordrong. "Je weet niet wat je wilt?" herhaalde ze zacht. Haar hand ging naar haar keel, alsof ze zich probeerde vast te houden aan iets tastbaars terwijl ze naar adem hapte.