Kleedkamers || mabbie

#4 - Spanning

Robbie staarde uit het raam terwijl Jamie hem van de bank aankeek. Haar ogen waren gevuld met onuitgesproken vragen, maar hij kon zich niet concentreren op wat ze zei. De woorden die uit haar mond kwamen leken ver weg, alsof ze onder water sprak.

"Robbie, luister je wel?" Haar stem klonk scherper nu, vermengd met frustratie. Ze had gelijk om boos te zijn; hij was hier, fysiek aanwezig, maar zijn gedachten waren ergens anders.

"Ja, ik luister," mompelde hij, al wist hij dat het geen overtuigende poging was. Zijn vingers tikten nerveus op zijn dijbeen, een gewoonte die hij had ontwikkeld als hij zich ongemakkelijk voelde.

"Je doet het weer." Jamie's stem brak bijna, en ze stond op van de bank, haar armen over elkaar geslagen. "Je zit met je hoofd ergens anders. Elke keer als ik iets vraag, ben je er niet bij. Wat is er aan de hand, Rob?"

Hij zuchtte, wreef over zijn gezicht en staarde naar het plafond. Hij wilde haar vertellen wat er aan de hand was, maar hij wist zelf amper wat hij voelde. Het ging niet eens zozeer over Jamie, maar over Matthy. Hoe kon hij uitleggen dat zijn hoofd elke dag, elk uur bij die klootzak zat? Dat elke ruzie op het veld, elke opmerking die ze naar elkaar slingerden, iets in hem raakte wat hij niet wilde erkennen.

"Ik weet het niet, Jamie," zei hij uiteindelijk, zijn stem zacht. "Ik zit gewoon met veel aan mijn hoofd."

Jamie's gezicht vertrok, een mengeling van verdriet en boosheid. "Veel aan je hoofd? Je bedoelt dat je het gewoon niet wilt delen. Dit is niet eerlijk, Robbie. Ik sta hier maar, terwijl jij... je bent er gewoon niet meer."

Robbie voelde zijn frustratie toenemen. Dit gesprek had hij niet willen voeren, zeker niet nu. "Ik probeer, oké? Het is gewoon... het gaat niet zo lekker met voetbal en..."

"Dit gaat niet alleen over voetbal, en dat weet je," onderbrak Jamie hem fel. "Je bent veranderd, je bent constant afgeleid. Je bent er gewoon niet meer voor ons."

Robbie sprong overeind van de bank, zijn woede nu kokend onder de oppervlakte. "Wat wil je dat ik zeg, Jamie? Ik doe mijn best!"

"Het is niet genoeg!" Jamie's stem brak. "Ik kan zo niet doorgaan, Robbie. Als dit blijft doorgaan... dan weet ik niet of ik dit nog langer kan."

Haar woorden hingen zwaar in de lucht. Robbie voelde zijn hart bonken in zijn borst, zijn ademhaling versnelde. Hij wist dat ze het meende, maar hij kon niets anders voelen dan een groeiende woede. Niet op haar, maar op zichzelf. En op Matthy.

Zonder nog iets te zeggen draaide hij zich om en liep naar de deur. Hij greep zijn trainingsspullen en stapte de gang op. "Ik ga naar training," zei hij kort, voordat hij de deur hard achter zich dichtgooide.

⋆⋆⋆

Raoul zat achter het stuur van zijn auto, de radio zachtjes aan. De zon was aan het ondergaan, en het gouden licht scheen door de ramen. Matthy leunde tegen de deur, zijn hoofd vol gedachten over de training en vooral over Robbie.

"Jezus, ik kan er niet meer tegen," begon Matthy, zijn stem doordrenkt van frustratie. "Robbie blijft maar overal zijn mening over geven. Het lijkt wel alsof hij denkt dat hij de coach is."

Raoul keek even op, zijn wenkbrauw gefronst. "Je bedoelt die ruzies tijdens de training?" vroeg hij terwijl hij een bocht nam.

"Ja, precies dat," antwoordde Matthy, zijn handen stevig om zijn tas geklemd. "Het is gewoon zo irritant. Hij kan zich niet gewoon op zijn eigen spel concentreren. Altijd die grote mond, en dan kijkt hij me aan alsof ik de schuld van alles ben."

"Misschien voelt hij zich onder druk gezet," stelde Raoul voor, zijn ogen gefocust op de weg. "Die verloren wedstrijd hakt er bij ons allemaal in, maar ik denk dat hij dat extra moeilijk vindt."