Kleedkamers || mabbie

#2 - Tuinkabouter

Matthy trapte een bal voor zich uit terwijl de rest van het team wat lichte dribbeloefeningen deed. Zijn blik bleef op Robbie hangen, die met een intense focus bezig was aan zijn eigen routine. Iedere keer dat Matthy naar hem keek, werd de ergernis die hij voelde iets sterker. Het was bijna alsof Robbie er plezier in schepte hem op de zenuwen te werken, zelfs wanneer ze geen woord wisselden.

Zijn vingers tintelden van de opgekropte spanning, de woede die als een vlammetje in zijn buik smeulde. Robbie, altijd Robbie. Het ging niet eens om deze ene training. Elke keer dat ze samen op het veld stonden, leek Robbie te schitteren op een manier die Matthy naar beneden haalde. Niet omdat Robbie beter was-dat durfde Matthy niet eens toe te geven-maar omdat Robbie altijd een manier vond om zichzelf te laten zien als de ster van de show.

De training ging door, maar al snel liepen de spanningen hoog op. Bij een simpel positiespel ging het opnieuw mis. Matthy speelde een scherpe pass naar Robbie, maar Robbie, die in Matthy's ogen weer eens verkeerd stond, verloor de bal.

"Rob, kom op, sta eens een keer goed!" riep Matthy gefrustreerd, zijn stem al een paar octaven te hoog. Zijn gezicht was vuurrood van inspanning en woede, terwijl het zweet over zijn voorhoofd droop.

Robbie draaide zich met een fel gezicht naar Matthy om, zijn ogen glinsterden van irritatie. "Misschien moet je leren passen, dan komt het vanzelf wel goed!" schreeuwde hij terug, met dezelfde verachtelijke ondertoon die Matthy altijd zo kwaad maakte.

"Jij met je grote bek, fucking tuinkabouter," roepte Matthy, de woede borrelend door zijn woorden. "Misschien moet je eens leren dat het veld groter is dan jezelf." Hij gooide zijn armen in de lucht, alsof hij het onmogelijke vroeg van Robbie.

Robbie's gezicht liep rood aan van frustratie. "Tuinkabouter? Dat is het beste wat je kunt bedenken? Ik ben misschien niet zo lang, maar ik scoor tenminste!" Zijn schouders spanden zich aan, en hij maakte aanstalten om dichterbij te komen, zijn ademhaling gejaagd.

"Ja, ja, blijf dat maar herhalen," bitste Matthy, terwijl hij met opengesperde ogen naar Robbie keek. "Jij en je ego, altijd maar denken dat je de grootste bent. Maar eerlijk gezegd, ik zie vooral een kleine vent die z'n mond niet kan houden."

De woorden raakten Robbie diep, en hij stapte dreigend naar voren alsof hij klaar was om Matthy op zijn plaats te zetten. De lucht om hen heen leek te zinderen van de spanning, alsof de hele wereld even stil stond om te wachten wat er nu zou gebeuren. Matthy bleef echter roerloos staan, zijn ogen hard en vol uitdaging, niet van plan om ook maar een stap achteruit te zetten.

"Wat wil je doen, hè?" Matthy daagde hem uit, zijn stem lager, geladen met woede. "Je bent toch zo goed, laat maar zien dan!"

Voordat het uit de hand kon lopen, schreeuwde coach Verhoeven naar hen vanuit de zijlijn. "Hé! Genoeg nu! Kom hier, allebei!" Zijn stem galmde over het veld, boosheid duidelijk hoorbaar. Het was alsof een donderslag door het stadion klonk, waardoor de rest van het team verstijfde.

Verhoeven stormde met snelle passen hun kant op, zijn gezicht vertrokken van irritatie. "Wat is dit voor gedrag? Jullie moeten samen werken, niet als kleuters ruzie maken! Dit is een team, geen boksring. Wil je dat we de halve finale verliezen door jullie kinderachtige gezeur?"

Matthy slikte zijn woorden in, maar de woede bleef branden achter zijn ogen. Robbie zweeg ook, zijn kaken strak op elkaar geklemd, maar zijn ogen hadden nog steeds dat opstandige vuur. Coach Verhoeven zuchtte diep en wees naar de andere kant van het veld.

"Uit elkaar, nu. Geen woord meer. Als ik nog één keer dit soort onzin zie, zitten jullie tijdens de halve finale op de bank. Begrepen, heren?"

Matthy knikte kort, zonder Robbie aan te kijken. De rest van de training verliep in een ongemakkelijke stilte. Iedereen voelde de spanning die tussen de twee hing, alsof elk moment opnieuw kon exploderen. Zelfs Milo, die normaal altijd probeerde de vrede te bewaren, hield zijn mond.