Kleedkamers || mabbie

#6 - Raoul's bruiloft

Matthy zat achter het stuur, de weg naar Utrecht voor zich uitgestrekt terwijl de bomen langs hem heen flitsten. Zijn handen klemden het stuur iets te stevig vast, maar het voelde als het enige wat hem op dat moment in controle hield. Het zou een mooie dag moeten worden, Raoul ging immers trouwen. Zijn teamgenoot en vriend stond op het punt zijn leven met Lieke te delen, en iedereen was erbij. Iedereen, inclusief Robbie.

Zijn gedachten dwaalden al snel af naar de afgelopen weken. Twee keer was het gebeurd, twee keer tijdens de training. Twee keer dat hun verhitte woorden overgingen in iets wat hij nog steeds niet kon bevatten. Die eerste keer in de kleedkamer... Matthy herinnerde zich het moment alsof het nog geen uur geleden was gebeurd. Robbie had hem tegen de muur geduwd, de intensiteit van hun ruzie nog vers in hun hoofden, en toen... die zoen. Het was ruw, verward, en ergens zo verdomd verwarrend omdat hij had teruggezoend. Niet omdat hij had moeten, maar omdat iets diep vanbinnen het wilde. Hij had zichzelf niet kunnen stoppen.

Maar waarom? Dat was de vraag die in zijn hoofd bleef hangen, alsof hij er niet van los kon komen. Elke keer dat hij probeerde het opzij te schuiven, klopte het opnieuw aan. De tweede zoen was niet eens zo verschillend, behalve dat hij toen degene was die zich van hem af trok en wegrende. 

Zijn maag draaide zich om als hij eraan terugdacht. Wat was het dat hem zo aantrok? Ze hadden elkaar al jaren in de haren gevlogen, competitief, alsof ze altijd iets te bewijzen hadden. Het was niet meer dan een stomme vete, dat had hij zichzelf altijd verteld. Maar nu... nu hing er iets in de lucht, iets dat hij niet begreep en niet onder woorden kon brengen. En dat maakte hem gek.

Hij wierp een blik op het dashboard, zag de tijd verstrijken, maar het maakte geen verschil. Zijn gedachten waren een doolhof. De bruiloft zou hem afleiding moeten bieden, een plek waar hij even kon ontsnappen aan de chaos in zijn hoofd. Maar hij wist dat Robbie daar zou zijn, en het idee van de confrontatie... God, hij wilde er niet eens aan denken.

Een zucht ontsnapte aan zijn lippen terwijl hij verder reed, de skyline van Utrecht langzaam in zicht komend. Hij probeerde zijn focus terug te krijgen op wat voor hem lag. Dit was Raouls dag. Het was niet het moment om zijn eigen drama erdoorheen te laten lopen. En toch... die laatste zoen... het had zijn gedachten gekaapt zoals hij nooit voor mogelijk had gehouden. Wat was het tussen hen? Wat betekenden die momenten echt?

De weg naar het kasteel werd smaller en hij voelde een spanning in zijn borst groeien. 

.

Het was een heldere septembermiddag toen Matthy arriveerde bij het kasteel in Utrecht. De imposante stenen muren, begroeid met klimop en badend in het zachte licht van de late middagzon, gaven het geheel een bijna sprookjesachtige sfeer. De lange oprijlaan, geflankeerd door rijen hoge bomen, leidde de gasten naar de binnenplaats van het kasteel waar de ceremonie zou plaatsvinden. Raoul en Lieke hadden werkelijk niets aan het toeval overgelaten. Alles zag er perfect uit, van de zorgvuldig geplaatste bloemen tot de subtiele muziek die op de achtergrond speelde.

Matthy en Robbie stonden samen met de andere teamgenoten, inclusief Koen en Milo, bij de ingang. Ze hadden hun beste pakken aangetrokken, maar het ongemak tussen hen hing nog steeds in de lucht, onuitgesproken, maar voelbaar. Terwijl ze toekeken hoe de rest van de gasten binnenstroomde, gleden Matthy's ogen onwillekeurig naar Robbie, die er verrassend zelfverzekerd uitzag in zijn donkerblauwe pak. Het was het soort zelfverzekerdheid dat Matthy irriteerde, vooral omdat hij zelf nog steeds in de war was door alles wat er de laatste weken tussen hen gebeurd was.

"Mooi toch, dat Raoul en Lieke elkaar gevonden hebben?" zei Koen, die de stilte doorbrak.

"Ja, ze zijn perfect voor elkaar," antwoordde Milo met een grijns, terwijl hij met een speelse elleboogstoot naar Koen knipoogde.