Destined to save Her

Chapter 2: Not Enough

Naihyia Pov

I was awakened by a light that's hitting my face, I feel dizzy and also cold, nanghihina ako, hindi ako makatayo. Nasaan ba ako?

"Gising ka na pala bhe" nandito pala ako kila friah, pero paano ako napadpad dito?

"Buti nalang talaga nakita kita, ano mabuti na ba ang pakiramdam mo? Ang taas ng lagnat mo kagabi" aniya at inilapat ang palad sa noo ko.

"Okay na ako, medyo masakit lang ng konti ang ulo ko" I lied, I never feel okay.
I don't want to be a burden on friah, as long as kaya ko, hindi ako magiging sakit sa ulo niya.

"Paanong hindi sasakit ang ulo mo eh basang-basa ka kagabi, ano bang nangyari? May sugat din ang labi mo" aniya, naalala ko na naman ang sinapit ko sa kamay ng pamilya ko.

May chance pa kayang tratuhin nila ako na parang isang kadugo? Parang malabo yata haha.

"Ahh wala na kasi akong masakyan kagabi pauwi kaya naglakad ako at naabutan ng ulan" turan ko.

Kailan ba ako magpapakatotoo? I never treated right by my family simula nung bata pa ako.

"And your lips?" pinipiga na naman ako ni friah ng mga tanong niya, imposibleng makawala ako.

"Nabangga habang nagtatrabaho" umangat ang sulok ng labi niya, I didn't convinced her by my words.

"You can convinced me na wala kang masakyan pauwi pero yung sugat sa labi mo? A big no, we already know na cashier ka, how come magkakasugat ka sa labi?" ito na naman siya, tumataas naman ang boses niya.

"I promise sa trabaho lang, may ni-check kasi akong item then biglang nahulugan ako medyo magibat din kasi yung item eh" turan ko at ngitian pa siya.

"I thought kung ano na" gladly I convinced her.

"Told you right?" I said.

"But iyiah pwede mo naman akong sabihan kapag may problema ka, saan pa't naging mag kaibigan tayo di'ba?"
Kaya ko pa naman friah, so don't worry.

"I'm always here to listen and help you" nginitian ko siya.

"Oum, salamat"

"Halika kumain ka muna para lumakas ka" aniya, kinuha niya ang soup na kanina'y nilagay niya sa lamesa beside me. He slowly feed me.

Umuwi na ako dahil baka hinahanap na nila ako, teka may rason ba para hanapin nila ako? Eh pinagtabuyan nga nila ako kagabi eh.

"Buti naman at nandiyan ka na, maghanda ka nga don ng makakain nagugutom na kami" galit na turan ni mama, parang walang nangyari kahapon dahil hindi man lang nila ako tinanong kung okay lang ako.

Dibale na, sa mga mata nila ayos lang kalagayan ko na parang robot na walang iniindang sakit.

"Opo ma" maikling sagot ko, no choice eh ganito naman lagi ang trabaho ko sa bahay, kahit na pagod ako, ako pa rin ang kikilos.

Nagtataka nga ako may alam ba ang mga kapatid ko pagdating sa gawaing bahay? Ako kasi lagi ang gumagawa eh.
Wala na nga akong oras para sa sarili ko eh.

"Bilisan mo diyan at kailangan mong magtrabaho, wala na kaming panggastos dito sa bahay" turan ni ate.
Sa bahay ba talaga o sa luho niyo na naman, ako ang gumagastos pagdating sa bahay dahil wala naman kayong natitira pagdating sa bahay dahil inuubos niyo lang sa luho niyo.

"Tanggal na po ako sa trabaho" matamlay kong turan, masakit pa rin kasi ang ulo ko.

"Ano?! Tingnan mo na dahil sa katangahan mo kaya ka natanggal!" turan ni mama.

Oo na ako na ang tanga, ba't hindi niyo kaya tanungin si papa, total siya naman ang dahilan kung bakit ako natanggal eh.

"Lumalandi kasi habang nagtatrabaho" pangsusuhol ni Vallen.

"Ikaw nga yung malandi eh" bulong ko pero di ko inexpect kasing lapad pala ng tenga ng elepante ang tenga ni Vallen kaya narinig niya.

Hinila ako nito sa buhok, hobby niya yan eh, totoo naman kasi nung isang araw habang papauwi ako dito nakita ko siyang nakikipaghalikan sa lalaki.

"Ano sabi mo?! May gana ka ngayong sumagot hah!" Sigaw nito sa tenga ko habang hawa hawak ang buhok ko.
Immune na ang ulo ko sa sakit dahil sa pagsabunot nila.

"Nasasaktan ako Vallen, ano ba?!" Sigaw ko, nabitawan niya naman ako.

"Aba sinisigawan mo na ang kapatid mo?!" boom sinampal na naman ako ni mama.

"Pasensya na po ma pero sumusobra na po kasi si Vallen eh" pagdepensa ko.
Kakampihan ba ako ni mama o si Vallen na naman? Dibale ang mga kapatid ko naman ang palaging nasa tama at ako ang mali.

"Kung tinikom mo sana ang bunganga mo edi hindi ka nasaktan!" oo na mali na ako, palagi naman eh.

"Eh ma ako ang mas matanda sa kanya pero kung makasabunot siya sakin iba eh" tama ba na rumason pa ako.

"Kapatid ko siya kaya wala kang karapatan na pagsalitaan siya ng ganon!" sabat naman ni ate.

"Ako rin naman ate hah, kapatid niyo naman ako diba? Pero bakit iba ang trato niyo sakin?" Mangiyak-iyak kong turan.

"M-ma anak niyo rin ako ah, p-pero bakit hindi ko nararamdaman ang pagiging nanay niyo sakin" namumuo na ang luha ko pero pinipigilan kong tumulo ito.

Ayokong maging mahina sa harapan nila, pero sila ang dahilan ng panghihina ko at sila rin ang kahinaan ko.
"Wag ka ngang magdrama, wala ka sa lugar kaya tumahimik ka!" turan ni Vallen.

Tiningnan ko si mama pero wala eh, sila pa rin ang kinampihan niya, nag-iisa na naman ako.

"S-sana po tinanong niyo man lang kung anong ginawa ni papa sa pinagtatrabahuhan ko, para sana may alam kayo kung bakit ako natanggal" I feel lonely, wala na naman akong kakampi, kinailangan kong sumagot dahil ako yung naiipit.

Umalis ako sa bahay hindi ko kinakaya ang ginagawa nila sakin. Ilang beses pa nila akong tinawag pero hindi ako lumingon.

Pwede pa sana akong huminto kung tawagin nila ako sa pangalan ko, pero hindi eh malandi ang tawag nila sakin.

Nandito ako kung saan ang best therapy para sakin, ang alon ng dagat, nasa peace of mind ako kapag nandito yung tipong walang kokontra at makakapanakit sakin.

Dito na ako magpapagabi since hindi naman ako nila hahanapin kahit saan man ako magpunta dahil walang pakialam sila pagdating sakin.

Swerte mo nga eh may magulang kang may pakialam sayo, ako kasi parang hayop at utusan ang pagturing nila sakin.

Kailan ko ba maririnig na tawagin ako nila mama at papa ng anak? May chance pa ba? O talagang wala na?

Ang hirap kasi eh ako palagi ang talo, napapaisip ako minsan anak ba talaga nila ako? Hindi pa ba sapat ang mga ginagawa ko para maramdam ko lang kahit isang beses ang pagmamahal nila?

Wala naman silang narinig na reklamo sakin eh, tangina bakit ganito?

"Mahirap ba? Mahirap ba akong mahalin?!...Hindi ba ako kamahal-mahal?!" sigaw ko sa ere, total wala namang makakarinig eh.

Hindi ko na namalayan tumutulo na pala ang luha ko kanina pa, ang sakit kasi eh, kahit katiting na pagmamahal lang galing sa pamilya ko hindi ko pa makuha.

Fuck this life..Kulang pa ba ang mga ginagawa ko? I don't know why everybody don't want me!