Gay? Best Wel! | MABBIE

HOOFDSTUK 5

POV: Matthy

Het is alweer de volgende dag na de catastrofe. Ik weet niet precies wat ik heb gedaan, maar ik heb er in ieder geval niet van kunnen slapen. Waarschijnlijk was ik te blij dat Rob en Jamie geen seks hebben gehad. 

Het is nu tien uur 's ochtends, en ben nogsteeds niet kamer uit gegaan na het incident. Toen Rob naar boven ging en duidelijk tranen in zijn ogen had hebben Raoul en ik de film niet meer afgekeken. Eigenlijk waren we in shock en ben ik gelijk naar boven gegaan om te 'slapen'. 

De hele nacht heb ik wakker gelegen. Ik weet niet of Rob door mij gekwetst is maar in ieder geval door Jamie. En ik zou hem echt moeten helpen, maar ik weet gewoon niet hoe. Want hoe help je iemand als jij hem ook hebt gekwetst?

Ik lig in mijn bed, naakt. Gisteravond toen ik naar boven ging ben ik naar boven gelopen en heb al mijn kleren uitgetrokken en ben gaan huilen in mijn bed. Ik heb eigenlijk heel de avond zitten huilen. Het idee dat Rob moest huilen maakte mij erg verdrietig. Misschien is een deel wel mijn schuld. Die gedachte heeft heel de nacht door mijn hoofd gespookt.

Ik stap uit bed, trek een onderbroek, korte broek en een trui aan. Meteen trek ik de capuchon over mijn hoofd. Ik loop rustig de deur uit, ik heb wel honger gekregen en moet toch gaan ontbijten. Wanneer ik de gang op loop hoor ik dat er mensen beneden zijn. Ze praten niet. De deur van alle jongens hun kamers staan open. Ze zijn dus allemaal weg of beneden.

'Goedemorgen.' zeg ik langzaam als ik de woonkamer binnenloop. Ik vermijd iedereens blik. Ik zie dat Rob op de bank zit, in een trainingspak. Koen zit aan tafel te ontbijten. 'Morgen' zegt Koen. Rob die zegt niks en blijft op zijn telefoon zitten. Ik kijk Koen aan, en we kijken allebei naar Rob en Koen trekt zijn schouders omhoog. Hij weet dus niet wat er is gebeurt gisteravond. Misschien maar beter.

Ik loop de keuken binnen en maak ontbijt voor mezelf. Steeds kijk ik naar de bank, of Rob toch niet stiekem naar mij kijkt. Maar dat doet hij niet. Hij kijkt alleen maar naar zijn telefoon. 'Jemig, wat een ongelooflijk grimmige sfeer ligt er hier. Waarom zijn jullie allebei zo stil en chagrijnig?'. vraagt Koen aan ons allebei.

Rob kijkt rustig omhoog en kijkt me dan direct in mijn ogen aan, hij kijkt heel boos. 'Hoezo? Dat valt wel mee.' zeg ik dan. Ik kijk terug in Robs ogen maar probeer nu geen emotie te tonen. 'Nou Mat, ik heb je echt heel de nacht horen huilen. Ik kon geen oog dichtdoen.' zegt Koen dan. 'Dat kan niet, Hoe heb je dat gehoord? Ik heb gisteravond helemaal niet gehuild.'

De gezichtsexpressie van Rob verandert, hij kijkt me niet meer boos aan en krijgt een neutrale emotie op zijn gezicht. Hij draait zich weer om van mij en gaat op zijn telefoon verder. 

'Jawel hoor, echt heel de nacht.'

'Ik denk dat je dan iets anders hebt gehoord, want ik was het niet.' zeg ik dan. Ik pak mijn ontbijt en ga aan de bar zitten van de keuken, en pak mijn telefoon zodat Koen niet meer tegen mij gaat praten waar Rob bij is. 'Dan niet. Ik wilde je alleen maar helpen maar als je niet eens zegt dat het zo is dan kan dat niet hè.'

______________

576 woorden