Noted, Architect (Architecture Series #1)

Chapter 22: What Have I Done?

APHAEA

I woke up to the sound of my alarm, which felt like the birds outside were fighting. I couldn't shake off the tremors in my body due to the overwhelming amount of work that needed to be finished for architecture week. 

Nakaupo ako sa harap ng laptop ko, ang mga plates na tila walang katapusan ay nakasunod sa akin. "Why does it feel like there's no end to these projects?" bulong ko sa sarili ko habang pinagmamasdan ang mga sketches ko. Ang pagod ay nag-uumpisa nang kumalat sa aking katawan, at sa bawat oras na lumilipas, parang mas nagiging mabigat ang mga responsibilidad ko.

Sa mga nakaraang araw, ang mga bisita sa apartment ko ay hindi na mga kaibigan kundi ang mga plates at mga libro. Pero sa kabila ng stress na nararamdaman ko, lagi pa rin dumadating si Ody, nagdadala ng pagkain para sa akin. "Here's your favorite, Aphaea," sabi niya, habang hinahalikan ako sa pisngi. "Good luck sa plates mo, okay? You've got this!" Ang mga simpleng salita niya ay nagdadala ng liwanag sa madilim na sulok ng aking isipan, ngunit ang kaalamang hindi kami nagkikita nang matagal ay nagpapabigat sa puso ko.

I couldn't shake off the feeling that while I was drowning in schoolwork, I was also drifting away from him. His kindness and consideration were evident, but I couldn't help but feel guilty that I was taking him for granted. Parang ang dami ng oras na nawala, at ang mga pagkakataon na dapat sana ay magkasama kami ay naglalaho.

Isang hapon, habang nag-aaral ako ng mga details ng aking proyekto, biglang nag-text si Ody. "Hey, can I come over?" Para sa akin, hindi ito magandang balita. "Sorry, Ody, busy pa ako. Maybe later?" Pero sigurado akong nakita niya ang mga text messages na hindi ko pa natatapos.

Hindi siya bumalik sa bahay niya. Sa halip, nagdesisyon siyang pumunta sa apartment ko na parang may bitbit na mabigat na damdamin. "I really need to talk to you, Aphaea," aniya nang dumating siya, at nakikita ko na ang lungkot sa kanyang mga mata. Para bang alam kong may dalang balita na hindi ko kayang harapin.

Umupo siya sa sofa at pinakilala ang pagkain na dala niya. "I thought we could have dinner together." Pero sa pagkakataong iyon, hindi ko kayang mag-focus. Ang mga plates at ang pressure mula sa aking mga gawain ay naglalaban sa bawat bahagi ng isip ko. "Ody, sorry. Talagang marami akong ginagawa," tugon ko, habang bumalik sa drawing ko.

"Parang lagi na lang ako ang naiiwan dito," sabi niya sa malungkot na tono, at naramdaman kong bumigat ang hangin sa paligid. "Can my cupcake give me some lambeng? Pahinga ka muna diyan oh. Masyado mong naiistress ang sarili mo."

Napasigaw ako sa inis, ang dami ng pressure na nararamdaman ko. "May plano ako para sa sarili ko, Ody! Intindihin mo naman ako, oh!" I was frustrated, and it poured out in ways I didn't mean to.

"Lagi kitang iniintindi, Phae. Eh ako? Kailan mo ako isasama sa mga plano mo?" Ang boses niya ay puno ng sakit. Nakatingin kami sa isa't isa, at sa mga sandaling iyon, parang ang mundo ay tahimik. Ang mga tanong niya ay nag-echo sa aking isipan, at sa mga mata niya, nakita ko ang mga alaala ng mga oras na kami ay masaya.

Naramdaman ko ang bigat ng mga salitang binitiwan ko. Ang mga mata niya ay naglalaman ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Gusto ko sanang mag-sorry, pero parang ang lahat ay masyadong huli na.

Bigla siyang tumayo at naglakad palabas ng apartment ko. "Ody, wait!" tawag ko, pero wala na siyang narinig. Muli akong umupo sa sofa, at doon ako naiiwang mag-isa. Ang mga luha ko ay bumuhos sa aking mga pisngi.

"Bakit ganito?" tanong ko sa sarili ko habang sinasaktan ng galit at pagsisisi ang aking puso. Ang lahat ng hirap at pagsusumikap ko ay parang wala nang halaga sa sandaling iyon.

There was no one around me except for myself and the unfinished plates. Emotions overwhelmed me as I sat alone. I knew there were things I needed to fight for, but amidst it all, it felt like the one person I thought would be by my side, ready to listen to me, was missing.

I thought I needed to fight for my dreams, but in the end, I also had to balance it with the people around me. I've been so focused on what I wanted to achieve that I forgot the importance of those who care for me, especially Ody.

I never learned to balance my life, huh. Now he's slipping away.

"Hindi ko kayang mawala siya," sabi ko sa sarili ko, at muling pinunasan ang mga luha ko. Gusto ko sanang bumalik sa mga nakaraang oras, at sana ay maibalik ang lahat sa normal.

Habang patuloy akong umiiyak sa sofa, ang boses ng aking isip ay nag-udyok sa akin na makipag-ayos. "Paano kung mawala siya sa iyo, Aphaea?"

Tumayo ako at nagdesisyon. "Kailangan kong ayusin ito."

I got myself ready, gathered my things, and looked for a way to make things right with Ody. I didn't know what would happen, but I was ready to fight for our relationship. Despite everything, I knew he was important to me, and I wouldn't let go.

Dahil sa dami ng emotion na nararamdaman ko, nag-desisyon akong mag-text kay Ody. "I'm really sorry, Ody. I didn't mean to hurt you. Can we talk? I miss you." I can feel my heart pounding in fear.

Will this end us?

Studying seemed pointless at this moment. The plates were becoming blurry, and the drawings no longer made sense. I needed to make up for it, and hopefully show him that I could be a better person amidst my dreams.

Habang patuloy akong nag-iisip, muling umikot ang mga alaala ng mga masayang oras namin ni Ody—mga tawanan, mga kwentuhan sa ilalim ng mga bituin, at ang pakiramdam na walang imposible kapag kami ay magkasama.

Hindi ko na kayang maghintay. Kailangan kong ipakita kay Ody na kaya kong balansehin ang aking buhay sa mga pangarap at sa aming relasyon. "I have to make this right," sabi ko sa sarili ko habang tinatanggal ang mga luha at umaasang may puwang pa para sa pag-uusap.

Hindi pa rin siya nagrereply.

Argh! What have I done?