මීදුමෙන් වට වෙච්ච කොල පාට වටපිටාවක්,
නොකඩවා වැටෙන චුරු චුරු වැහි පොද එක්ක,
උණුවෙන් දුම් දාන කෝපි කෝප්පේ තොල ගාන ගමන්,
කාමරේ දාලා තියෙන රේඩියෝවට කන් දුන්න මම තනිකම වින්දා..
දැනිලා තියෙනවද තනිවෙන හැඟීම?
කතා කරන්න ගොඩක් අය ඉන්නවා,
ඒත් කතා කරන්න හිතෙන්නේ නැති..
අඩන්න තරම් ප්‍රශ්නයක් නැති,
ඒත් හයියෙන් කෑගහලා අඩන්න ඕනි..
නිදහසේ විදින තනිකමම,
වෙලාවකට හරි මූසල විදිහට දැනෙන..
දැන් මම ඉන්නේ එහෙම හැඟීමක..!
හිත අස්සේ විකාර හැඟීම් පොදි ගැහිලා හිරවෙලා,
හුස්ම හිර කරන්න තරම් බරයි ඒ හැඟීම,
කෑගහලා අඩලා හිත නිදහස් කරගන්න ඕනි,
ඒත් එහෙම වෙන්න හේතුවකුත් නෑ..
කෝපි කෝප්පෙම ඉවර කරත් වැස්ස නැවතුනේ නෑ..
එන්න එන්නම වටපිටාව අදුරු වෙලා අර කොල පාට වටපිටාවෙන් පුංචි පුංචි කහ පාට එලි මතුවෙන්න ගත්තා..
අද හඳත් නෑ, තරුත් නෑ..
ඒ වෙනුවට තරු වාගේ ඈතින් පුංචි පුංචි එලි පත්තු වෙලා..
තාමත් මට ඇස් මේ අදුරෙන් එලියට ගන්න බෑ..
අහේතුකව ඇස් වලින් කඳුළු කැට වැක්කෙරෙද්දි රේඩියෝවේ සින්දුත් හරි හරියට මාරු වුනා..
' මට හරිම පාළුයි '
තනිකම හරිම සුන්දරයි මේ වචන ටික දැනෙන්නෙ නැති තාක්කල්!
ජීවිතේ හොඳම යාලුවෙක් කියලා කෙනෙක් නැති වෙද්දි,
ආදරේ කරන්න කෙනෙක් නැති වෙද්දි,
මටම කියලා එක විශේෂ කෙනෙක් නැති වෙද්දි,
තනිවෙන එක තමා හොඳම!
ඒත් ඒ තනිකමම වෙලාවකට මගේ හුස්ම හිර කරනවා..
ජිවීතේ ගැන කලකිරීමක් ඇති කරනවා..
' කමක් නෑ මට මන් ඉන්නවා '
තනිවෙන හැමෝම අවසානයේදි හිතුවෙ එහෙම!
මාත් එහෙම හිතලාම රේඩියෝවත් නවත්තලා,
සීතලට අඳින කමිසෙත් ඇදගෙන කාමරෙන් එලියට ආවේ තරු වෙනුවට පායපු කහ පාට පුංචි එලියක් හොයාගෙන යන්න..
වැහි පොදේ තෙමි තෙමීම ඈතට පායපු කහ එලිය අන්තිමේදි මම හොයා ගත්තා..
ලන්තෑරුම් වලින් එලිය වුන පුංචි පෙට්ටි කඩයක්.. ඇබිත්තන් වට මේසෙකුයි උස බංකු දෙකකුයි තිබ්බ කඩේ වයසක මාමා කෙනෙක් හිටියේ..
