" තව ගන්න දේවල් තියෙනවාද උබට? "
" නෑ.. ගෙදර යමු.. චූටි කුකූව ආතාට දීලානේ ආවේ.. "
මන්දා ඒ පුංචි සපත්තු කුට්ටම දැක්ක වෙලේ ඉදන් මගේ පපුව වේදනා දුන්නා.. කොටින්ම සහන්ව මේ විදිහට දකිද්දි පවා අපහසුවක් ගෙනාවා.. මට ඕනි වුනා ඉක්මනට කාමරේට යන්න..
ඇදුම් අරන් ඒකා එක්ක ෆිල්ම් එකක් බලන්න හරි පොත් සාප්පුවට යන්න හරි අදහසක් තිබ්බත් ඒ හැඟීම දැන් නැත්තටම නැතුව ගියා.. ඒ ඇයි කියන්නවත් මට වැටහීමක් තිබ්බේ නෑ..
ගත්තු සේරම බඩු පිටිපස්සෙන් දාගෙන ට්‍රැක්ටරෙන් ආයෙම අපි එන්න පිටත් වෙද්දිවත් මගේ කට ඇරුනේ නෑ.. එද්දි වටේ පිටේ ලස්සනවල් බල බල සතුටින් හිටියත් දැන් මන් හිටියේ හිත ඇතුලෙන් ලොකු යුද්දෙක..
" අදීර.. ඇයි උබ සද්ද නැත්තේ? "
" ආහ්? නෑ එහෙම නෑ.. "
" උබ සද්ද නැති වෙද්දිත් පාලුයි වගේ.. "
" හ්ම්ම් "
" සපත්තු කුට්ටමේ සල්ලි උබට දෙන්නම්.. උන් ලග මාරු නෑ කිව්වනේ.. "
" එහෙනම් ට්‍රැක්ටරෙන් ගෙනිච්ච එකේ කුලියත් උබට දෙන්නම්.. ආහ් එදා කන්න දීපු බත් එකේ ගානත් කියපන්.. "
" අදීර!! "
" උබ මාව අදුරන්නේ නැති බව ඇත්ත සහන්.. ඒත් උබට මාව අදුරන්නේ නැති පිටගම්කාරයෙක්නම් ඒ බව කියපන් සහන්.. මාත් ඒ විදිහට ගනුදෙනු කරලා ඉන්නම්.. "
" උබට මොන යකා වැහිලද අදීර!? "
" මොන යකාහරි.. මටත් හදවතක් තියෙනවා.. ඒ වගේම ඒක වේදනා දෙනවා.. ඒක මතක තියාගන්න.. "
අපේ කතාබහ එතනින් නවතිද්දි මම හිටියේ ඈත අහස දිහා බලාන..
පාට පෙට්ටියේ තියෙන ලස්සනම පාටවල් සේරම සැන්දෑ අහසේ තියෙන එක හරිම පුදුමයි..
උදේ දහයට එලි බහිද්දි වැහි අන්ධකාරේ තිබුනත් දැන් හෝරා කීපෙකට පස්සේ ඒ අහස ඒ අදුර නැත්තටම නැති හරිම ලස්සන බලාඉන්න ආස හිතෙන අහසක් වෙලා..
අහස වෙනස් වෙන වේගෙටම අපේ සිතිවිලිත් වෙනස් වෙන හැටි හරිම පුදුමයි!
මේ යන ගමන් මඟම කලින් යද්දි මම හිටියේ සතුටින්.. පොඩි ඇච්චෝ ටිකගේ කියවිල්ලත් එක්ක අලුත්ම හැඟීමක් විදින ගමන්.. ඒත් දැන්?
