Segunda

Kabanata 6: Desperados

[Kabanata 6]

SANDALING naghari ang katahimikan. Naghihintay si Segunda ng tugon mula kay Xavier na ilang segundong hindi nakapagsalita. Hindi karaniwan na babae ang nag-aalok ng kasal tulad ng nakasanayan. Hindi malaman ni Xavier kung anong dapat na maging reaksyon. Nagtungo siya sa likod ng kumbento ngayong gabi sa pag-asang makukuha na ang kaniyang ipon na siyang gagamitin niya upang makaalis sa puder ng kaniyang mga magulang.

"A-ano sa iyong palagay?" muling tanong ni Segunda saka napatingin sa nahulog na sigarilyo.

"Nahihibang ka nang tunay," ang tanging nasambit ni Xavier habang saka iwinagayway sa tapat ng mukha ni Segunda ang kaniyang palad upang gisingin ang diwa nito. Hindi maitatanggi ni Xavier na hindi masamang ideya ang pagpapakasal upang makatakas sa kaniyang magulang subalit hindi niya pa kayang isuko ang kasiyahan at kalayaan bilang isang malayang binata.

Tumikhim si Segunda, ito ang kauna-unahang beses na nagawa niyang maglakas-loob. Kalimutan ang kahihiyan at iparating ang solusyon na sa palagay niya ay makikinabang silang dalawa. "Hindi ko sinasabing magpakasal tayo at mahalin natin ang isa't isa... Maaari tayong magpakasal at huwag nating iparehistro. Nang sa gayon ay makuha ko ang inilaan na salapi sa akin ng aking mga magulang, mayroong mga lupaing hinati sa ama para sa amin. Mapapasaakin na iyon sa oras na ako'y ikasal."

Sinubukang humakbang ni Segunda dahilan upang magitla muli si Xavier. Siya ang tipo na hindi magugulatin lalo na sa maliliit na bagay ngunit hindi niya maunawaan ang sarili kung bakit sa bawat kilos at hakbang ni Segunda ay naghahatid sa kaniya ng pagkagitla.

"Makalilikom din tayo ng mga salapi, regalo, at alahas sa araw mismo ng kasal. Maibabalik ko na sa 'yo nang buo ang iyong nawalang salapi." Dagdag ni Segunda. Napakurap ng dalawang beses si Xavier na tila hindi makapaniwala na ganoon karami ang tumatakbo sa isipan ni Segunda. Ito rin ang unang beses na nakapagsalita ang dalaga nang mahaba na kakikitaan rin ng emosyon sa bawat pagbitaw ng salita.

"Mayroong bahay at lupa ang kapatid kong lalaki na malapit sa dalampasigan. Matagal ko na ring pinag-iipunan na mabili iyon mula sa kaniya. Sa ngayon, walang nakatira sa bahay na iyon, maaari akong mamalagi roon." Patuloy ni Segunda nang hindi inaalis ang mga mata kay Xavier na tila napapaisip sa mga panukala na kaniyang inilalahad.

"Ang aking punto, hindi natin kailangang magsama sa iisang bubong. Tayo'y magpapanggap lamang hangga't magawa mo ang iyong nais sa iyong limang daang piso. Gaya nga ng iyong nabanggit, mayroon kang nais paglaanan ng iyong salapi. Ikaw ba'y lilisan?" tanong ni Segunda. Kumakabog ang kaniyang dibdib, kung mauuwi sa wala ang kaniyang suhestiyon kay Xavier, hinding-hindi na siya lalabas sa kumbento dahil sa kahihiyan.

Nababatid ni Segunda na tila personal na ang kaniyang tanong tungkol sa kung saan nais ilaan ni Xavier ang ipon nito. Ngunit, kailangan niyang makumbinse si Xavier kung kaya't handa siyang laliman ang pagtatanong hanggang sa personal nitong buhay.

Napahinga nang malalim si Xavier saka napapamewang, "Paano mo naman nasabi na ako'y lilisan?"

Tumikhim si Segunda. Sa dami ng kaniyang sinabi ay hindi man lang tumutol si Xavier. Ni hindi rin nito kinuwestiyon ang mga solusyon na kaniyang inilapag.

"Ako'y may mga kapatid na lalaki na nais pag-aralin nina ama't ina sa Europa. Isa sa kanila ay kasalukuyang nasa Madrid, bago siya nakarating doon ay kinailangan niya ng limang daang piso upang paghandaan ang kaniyang byahe, tutuluyan, pag-aaral, at mga sariling gastusin." Tugon ni Segunda.

"Si Feliciano ba ang iyong tinutukoy?" pagkumpirma ni Xavier. Tumango ng dalawang ulit si Segunda. 

"Bakit ko pa pala naitanong, imposibleng makarating ng Europa 'yang si Jacinto." Saad ni Xavier na nanatiling nakapamewang. Saglit siyang tumawa ngunit may bakas ng inis sa kaniyang boses nang banggitin ang pangalan ni Jacinto na hanggang ngayon ay nagpapasagad sa kaniyang pasensiya sa tuwing naiisip niya kung paano siya nito labanan at sagot-sagutin.