Verhalen van de Exodus, deel 1

Proloog

GEBASEERD OP DE WARE VERHALEN VAN DE MENSHEID,

EN DE VERHALEN VAN WARE MENSELIJKHEID...

'Landingsprocedure start binnen dertig seconden'. Met deze boodschap op het scherm kondigde het begin van haar missie zich aan.

Dertig jaar lang zweefde ze eenzaam in een nauwe cabine door de donkere ruimte. Voor een gewone sterveling een marteling, maar niet voor de Boodschapper. Het besef van tijd had ze losgelaten, ongeduld bestond niet meer voor haar. Eenzaamheid kon ze verdragen, ze had geen nood aan gezelschap. Het tekort aan ruimte en het gebrek aan vrijheid deden haar niets. De vrijheid in haar geest was oneindig. Talloze operaties en transformaties hadden haar gemaakt tot een bionisch wezen dat boven de gewone angsten en bezorgdheden van de gemiddelde mens uitsteeg. Saaiheid en verveling kon ze ervaren, maar ze leed er niet meer onder.

Hoe groot de transformatie ook was die ze had ondergaan, hoe goed ze ook was ingelicht over haar bestemming, de opdracht bleef grotendeels onvoorspelbaar. Onmogelijk was het om zeker te zijn van het verloop van haar missie, alle voorbereidingen ten spijt. Aan het belang kon echter moeilijk getwijfeld worden. Het lot van een grote massa mensen hing ervan af. Logischerwijs fladderden gevoelens van bezorgdheid over het welslagen door haar hoofd. Maar ze wist ook dat het weinig zin had om te twijfelen, om af te vragen of ze er wel klaar voor was. De reis richting Exodus kwam onvermijdelijk tot een einde.

Nu het begin van haar missie zich aandiende, wemelden de gedachten van de Boodschapper als een zwerm meteorieten door haar kale hoofd. Zou ze er werkelijk in slagen de stuurloze ruimtekolonie die ze naderde weer op koers te krijgen? Hebben de inwoners van deze kolossale constructie nog enig besef van hun afkomst en van hun ultieme bestemming? Staan ze wel open voor haar hulp, of zijn ze verstard in zelfgenoegzaamheid? Stelden ze zich vragen bij het feit dat ze reeds tienduizenden jaren lang samenleven in een artificiële leefwereld, generatie op generatie? Eén idee gaf haar moed: ze had alle capaciteiten verworven om de missie te doen welslagen. Haar karakter was sterk, haar hart groot en haar technologische mogelijkheden grenzeloos. In feite moest ze niet veel meer doen dan een paar voorwerpen bezorgen aan zeer uitzonderlijke mannen en vrouwen. Maar zou ze die wel vinden? Zouden de juiste personen haar pad kruisen? En zo ja, zou ze die herkennen? Ze had geen nood aan volmaakte helpers, die zou ze sowieso niet vinden. Open geesten, die bereid waren alle verworven zekerheden op te geven en een nieuw pad in te slaan, die behoorden tot haar doelgroep. Zij die een eeuwige dwaaltocht verkozen boven een veilige schuilplaats. Kortom, zij die konden leven met twijfel en onzekerheid. Anderen zouden te vastgeroest zijn, die waren niet te veranderen. 'Verandering' was als het ware de titel van haar missie. Mensen er toe brengen zichzelf te overstijgen, mensen die enorm veel potentieel hadden en ook dat potentieel ten goede zouden gebruiken, ten goede van de gehele gemeenschap, ten goede van de Exodus.

'Exodus' was de naam van de enorme constructie die ze naderde. Deze had de vorm van een reusachtige ring waarvan de breedte ongeveer half zo lang was als de straal. Langs de buitenkant zag het geheel eruit als een gigantisch ruimtestation. De metaalkleurige, kunstmatig ogende buitenwand contrasteerde met de natuurlijk uitziende binnenkant, de eigenlijke leefruimte. Vanop afstand gezien leek deze binnenkant een mozaïek van blauwe zeeën, groene en bruine landmassa's. Deze openbaarde een perfect bewoonbare wereld met variërende landschappen. Door het roteren van de ring werd een kunstmatige zwaartekracht gecreëerd, voldoende om alle inwoners, mens zowel als dier, op hun plaats te houden. De ringvormige flanken aan de binnenkant van de ring zorgden er mee voor dat de atmosfeer aanwezig bleef. De bewoners konden daardoor vrijuit in open lucht genieten van het licht en de warmte afkomstig van de dunne as in het midden, die door acht spaken verbonden werd met de gehele constructie. Een kunstmatige zon zou je het kunnen noemen. Gezien vanop het oppervlak van de Exodus doorkruiste die als een lichtgevende streep de hemel. Net als het daglicht kenden de bewoners ook de nacht. Een perfect passende koepel in de vorm van een halve ring die ter hoogte van de binnenste uiteinden van de buitenwanden vooruit gleed zonder te stoppen onderbrak het 'zonlicht'. Deze bedekte steeds de helft van de oppervlakte van de Exodus. Dankzij de kleine, licht doorlatende, onregelmatig geplaatste gaatjes in de koepel kon men genieten van een kunstmatige sterrenhemel die elke nacht als een film hetzelfde verhaal leek te tonen.