Verhalen van de Exodus, deel 1

12

"Tatanka vindt dat de leden van de Zalmclan nutteloos geworden zijn. Hij zegt dat we nergens meer toe dienen. Daarom word ik er op uit gestuurd en moet ik mijn leven wagen in de wilde bovenwereld." Kuna's stem klonk een beetje ontmoedigd en verweesd.

"Ga je dan weglopen van de opdracht, mijn jongen?"

"Nee, met een groot hart ga ik die tegemoet."

Pakiw keek naar het buideltasje dat hij had gegeven aan Kuna. "Gelukkig ben je boven geraakt alvorens het kolkende water jouw schijf kon omhelsen. Water doodt de ziel van zo'n voorwerp, wist je dat?" Kuna's verbaasde gezicht maakte duidelijk aan Pakiw dat hij daar nog niet bij had stilgestaan. De oude man vervolgde: "Jouw hart heeft geen geheimen meer voor mij. Ik zie de nieuwsgierigheid naar de verhalen die deze schijf met zich meedraagt."

"Je weet wat er in mijn hart speelt, grootvader. Dan weet je ook dat het zich momenteel in tweeën splitst. De ene helft kijkt met veel angst deze tocht tegemoet, de andere wil meer. Mijn geest verlangt naar de prachtige Tuin van Eenheid. Mijn herinneringen aan mijn verloren vader waarschuwen me echter."

"Je hebt de avontuurlijkheid van jouw vader, dus het is jouw bestemming om de tocht aan te vatten. Je bezit ook de wijsheid van jouw moeder, die zal ervoor zorgen dat je overleeft en dat je ook jouw eigen doel bereikt."

"Mijn eigen doel?"

"De clanleiders hebben jouw een opdracht gegeven in het belang van allen die hier onder de grond leven. Die opdracht moet je volbrengen. Maar vergeet ook niet jouw eigen doel, jouw eigen bestemming die je wil vinden. Die ligt nog verder weg."

"Nog verder weg?"

"Je komt er zelf wel achter. Zorg er voor dat de schijf niet nat wordt, neem gerust één van mijn beschilderde kruiken mee zodat iedereen kan zien dat je een waardig lid bent van de Zalmclan. Maar bovenal: vertrouw op de Exodus, wees dankbaar voor het leven dat ze ons geeft en dat we ooit, vroeg of laat, even dankbaar moeten teruggeven."

Pakiw stopte hem de kruik in zijn handen. "Neem de wijze lessen mee die jouw moeder en deze oude man je geleerd hebben. En nu, volg de weg omhoog, dan bereik je de bovenwereld." Hij legde nog één keer zijn hand bemoedigend op Kuna's schouder alvorens ook op zijn beurt te verdwijnen in de duisternis.

Kuna riep hem nog één keer achterna: "Hoe geraak jij terug, grootvader?"

"Ik vind mijn weg wel, jongen." Dit waren de laatste woorden die hij nog in de verte hoorde weergalmen.