Verhalen van de Exodus, deel 1

2

"Een geschenk van Exodus? Eerder een wapen van de stadslanders volgens mijn ogen." Zo dacht Yapa, de sterkste man onder de jongere clanleden erover.

"De stadslanders? Waarom zouden die zoiets diep onder de grond plaatsen?" vroeg Kuna aan Yapa.

"Zij hebben dat daar niet geplaatst, met hun verwarde hoofden hebben zij dat daar achtergelaten, slordig dat ze zijn, en onachtzaam."

"Deze schijf is een lichtgevend baken. Zonder dit had ik nu niet mijn broeders terug begroet."

"Met de oren van de vleermuis en de kracht van de zalm heb je het tot hier gebracht, Kuna. Niet met de valse glinstering van dat demonische voorwerp."

Sikatsi, de grootste in lengte van het gezelschap, voegde eraan toe: "Zonder onze lichtgevende stoffen, ons geschonken door de Exodus, zonder het vuur van onze fakkels, zou dit ding waardeloos zijn. Het is slechts een illusie, gecreëerd door de stadslanders. Eén van hun vele maaksels waarmee zij het evenwicht van de Exodus verstoorden en onze gebieden onleefbaar maakten."

Kuna reageerde op een geïrriteerde, maar vastberaden toon: "Deze schijf lag op exact de juiste plaats, het licht dat van de bovenwereld kwam werd er perfect door weerkaatst. Dit was het laatste hulpmiddel op mijn weg naar huis. Het is allemaal te toevallig om een illusie te zijn. Misschien hebben de stadslanders dit daar geplaatst met een reden. Er moet meer achter zitten dan onze hersenen kunnen bedenken."

Kwahu, de kleinste en meest struise, schudde zijn hoofd: "De stadslanders plaatsen geen hulpmiddelen om onze levens te redden. Zij kennen niet eens onze ondergrondse gebieden. En zo hoort het ook te blijven. Nooit hebben zij bezorgdheid getoond om ons bestaan. Nooit hebben zij dankbaarheid getoond voor wat Exodus hen heeft verschaft. Zij hebben alleen maar datgene waarvan wij leven vernield en werktuigen gemaakt om hun eigen macht te vestigen over de Exodus. Zij beseffen niet dat Exodus heerst over ons allen, omdat zij zelf willen heersen. Zouden zij diep onder de grond een hulpmiddel achterlaten om één enkele rotslander te redden?"

"Wij hadden zalm nodig, Kuna, geen vervuilende voorwerpen, " verduidelijkte Yapa, "straks komen de hoofden van de ondergrondse clans allemaal samen in de lange grot. Als clan van de rode vis kunnen wij helaas de anderen weinig bieden nu. Voor ons clanhoofd wordt dit een moeilijke bijeenkomst als we daar niet dringend iets aan doen. Broeders, laten we zelf op pad gaan zonder Kuna. Hij heeft rust nodig en wij een goede vangst."

Verweesd bleef Kuna achter met zijn vingers rond de schijf geklemd, terwijl de anderen in de grotten verdwenen. Het geluid van hun voetstappen klonk steeds verder en verder weg. Toen het helemaal was uitgestorven, zette hij zich in gang om terug te slenteren naar de grot waar zijn zieke, bedlegerige moeder hem zou ontvangen. Vele clanleden passeerde hij die zich bezig hielden met manden vlechten en kruiken beschilderen. Zij leken geen interesse te tonen in het glinsterende ding.