Valerie Davis heeft geen vijanden. Ze leeft vredig op haar eigen kleine stukje wereld, tot een bericht van een onbekend nummer alles verandert. De vreemde eist dat ze verdwijnt. Valerie schuift het weg als een grap. Ze heeft geen idee wie dit doet o...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was kwart voor zes toen Valerie oorlog verklaarde met reactievergelijkingen. Normaal gesproken had ze er weinig moeite mee. Maar nu lukte het haar niet om haar hoofd erbij te houden. Gefrustreerd scheurde ze het blad uit haar schrift. Ze kon beter wat anders doen. Morgen zou het haar nog geen kwartier kosten om dit op te lossen.
Het waren die verdraaide berichtjes. Zelfs al deed ze haar best om er niet over na te denken, het lukte haar niet om ze uit haar hoofd te schudden. Valerie snapte ze niet en als ze ergens een hekel aan had, was het dingen niet begrijpen.
Valerie maakte een vouw in het losgescheurde blad en liet haar nagels langs de rand glijden. Vervolgens sloeg ze het papier om en maakte nog een vouw. Zo transformeerde ze het papier voorzichtig in een eenvoudige bloem. Voor een paar minuten was er alleen zacht geritsel in de woonkamer te horen, terwijl de berichtjes langzaam uit haar hoofd verdwenen.
En nu rustig, dwong ze zichzelf. Ze legde de bloem om de kast, naast haar andere origami creaties. Hij paste er niet bij met zijn imperfecte blaadjes met penstrepen en slordige getallen. Toch liet ze hem staan. Misschien alleen wel, omdat niks aan vandaag perfect was.
Ze zuchtte en liep naar de deur. Waarover maakte ze zich zo druk? Ze was alleen maar aan het doen wat de afzender van deze berichtjes wilde. Ze zou zich niet zo moeten aanstellen. Ze had geen tijd om in paniek te zijn. Ze had nog geen boodschappen gedaan en Joshua zou vast langs komen. Dan wilde ze wel wat op de tafel hebben staan. Hoe laat was het eigenlijk? Haar ogen schoten naar de klok. Zes uur.
Snel stopte ze haar scheikundeboeken in de kast en trok haar jas aan. Ze kon maar beter opschieten. Ze zou wel macaroni maken, dat was snel en makkelijk.
Valerie haastte zich naar de winkel, waar ze met veel minder zorg dan normaal ingrediënten in haar mandje stopte. Ze haatte hoe chaotisch ze vandaag was. Ze had geen lijstje gemaakt en zou ongetwijfeld dingen vergeten. Maar tijd om het anders te doen was er niet. In het ergste geval reed ze hier morgen nog eens heen, vertelde ze zichzelf. Het was niet dat de supermarkt ver weg was. Ze pakte een zakje geraspte kaas uit het koelschap.
'Hallo Valerie, dat is lang geleden.' Een hand vouwde zich om haar arm.
Ze draaide zich om en keek een jonge vrouw met paars haar in de ogen. Ze zag er excentriek uit met haar spijkerjasje dat doorzichtige panelen had, waarin met gouddraad bloemen in waren geborduurd. Het duurde even voordat Valerie haar herkende. Nora Harvey.
'Hallo,' Valerie forceerde een glimlach. 'Wat doe jij hier? Ik dacht dat je verhuisd was.'
'Ik heb een nieuwe baan, dus ik ben terugverhuisd.' Nora lachte breed. Haar donkerpaarse lipstick zorgde ervoor dat haar tanden spierwit leken. 'Hoe is het met jou? Ben je nu echt dat scheikunde gedoe gaan studeren?'
'Middelbaar laboratoriumonderwijs,' verbeterde Valerie haar. Ze keek de winkel ongemakkelijk door. Nora was niet de persoon die ze had willen tegenkomen. Eerlijk gezegd had het niet erg gevonden als ze haar nooit meer had gezien.'
