Toen ze verdween

6. Valerie en de lafaard

Valerie huiverde toen ze op de roestige deurbel van Joshua's anti-kraak woning drukte. Ze moest hem echt eens overhalen om hem te vervangen. Ze snapte dat dit een tijdelijke woning was, maar alsnog. Dit kon echt niet. Ze schudde haar hoofd afkeurend.
Het duurde even voordat de deur open ging. Joshua stak zijn hoofd naar buiten en er verscheen een brede lach op zijn gezicht. 'Goedemorgen. Ik ben blij dat je er bent.'

'We hadden het toch afgesproken?'

'Ik dacht dat je het hier haatte.' Hij opende de deur verder. De chaotische gang werd zichtbaar. Langs de muren hingen scheve tekeningen en helemaal achterin stonden nog wat tafeltjes opgestapeld. Een duidelijke herinnering dat dit ooit een basisschool was geweest.

'Dat doe ik ook, maar voor rozentaart zet ik die haat graag opzij.'

Hij schoot in de lach. 'Ik ben nog niet aan het bakken geweest hoor.'

'Dan ga ik weer. Ze draaide zich om en zette een paar stappen terug het plein op. Voor ze zich weer naar hem keerde en naar binnen stapte.

'Je hebt die roos niet bij je,' merkte hij op. Ze liepen door de gang naar het lokaal dat nu zijn slaapkamer was. Achter een van de andere deuren klonk muziek, maar verder was het gebouw nog stil. Zijn huisgenoten sliepen waarschijnlijk nog. Als ze hen niet wakker had gebeld tenminste.

'Nee, hij is vast bespoten. Laten we dat risico niet nemen.' Ze liep zijn kamer in en plofte op de grijze bank. Gelukkig zag zijn kamer er niet uit als een klaslokaal. Er hing een abstract schilderij aan de muur en de grijze stoelen en zwarte eettafel zagen er luxe uit, ook al was het allemaal tweedehands.

Joshua zette een kop thee voor haar neer, waarna hij naast haar ging zitten. 'Dus vertel, wat is er?'

'Hoe bedoel je?'

'Je belde me gisteren toch?'

'Oh zo.' Ze zuchtte. Het liefst wilde ze de berichtjes vergeten, doen alsof het allemaal niet echt was. Maar dat was geen goede oplossing. Dus haalde ze haar mobiel uit haar zak en opende de chat. 'Kijk.'

Hij nam haar telefoon over en keek naar het scherm. Zijn ogen werden groter naarmate hij verder door de berichtjes scrolde. 'Dat is...' Hij aarzelde en keek haar aan. '...niet goed.'

'Ik weet het.' Ze keek naar de grond. 'Dit is al het derde nummer. De andere twee heb ik geblokkeerd, maar steeds als ik het blokkeer, komt er een nieuw nummer.'

'Serieus? Kun je hier niet mee naar de politie?'

'Ik weet het niet. Ik denk dat het weinig zin heeft. Het zijn alleen maar berichtjes en het is niet dat "verdwijn" sturen strafbaar is.'

Hij knikte langzaam. 'Weet je wie hier achter zit?'

'Ik dacht eerst Nora, maar ik denk niet dat ze zover zou gaan.'

'Dat denk ik ook niet. Nora is veel te impulsief. Ze stuurt een of twee keer een dom berichtje en stopt er dan mee. Dit lijkt alsof iemand uit zijn weggegaan is om je lastig te vallen.'

'Ik zou willen dat het Nora was, dan was het simpel.' Ze zuchtte. 'Het maakt me doodsbang. En ik wil niet bang zijn voor een vreemde.'

'Ik denk niet dat hij iets gaat doen,' zei Joshua die zijn eigen telefoon pakte en het nummer overtypte.

'Wat doe je?'

'Hem vertellen dat hij mijn beste vriend met rust moet laten.' Hij drukte op de belknop. Er was een vreemde duisternis in zijn samengeknepen ogen te zien. Zijn wenkbrauwen hingen laag en de lach was volledig van zijn gezicht verdwenen. Hij was boos en dat voelde vreemd. Joshua hoorde niet boos te zijn.

In stilte bleven ze zitten. Er kwamen een paar lage pieptoon uit de telefoon. Toen klonk er een elektronische stem die hen vertelde dat dit een voicemail was. Van wie werd er niet bij gezegd.
Joshua drukte het gesprek weg. 'Wat een lafaard. Hij durft niet eens te zeggen wie hij is.'

Valerie lachte zacht. 'Als hij geen lafaard was, had hij het wel recht in mijn gezicht gezegd.' Zoals Nora.

Chips.

Ze zat hier echt niet achter.