Valerie Davis heeft geen vijanden. Ze leeft vredig op haar eigen kleine stukje wereld, tot een bericht van een onbekend nummer alles verandert. De vreemde eist dat ze verdwijnt. Valerie schuift het weg als een grap. Ze heeft geen idee wie dit doet o...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De ochtend na de moord, liep Valerie met de kartonnen doos in haar handen over de galerie. Ze had de wallen onder haar ogen met make-up proberen weg te werken, tevergeefs. Iedereen kon zien dat ze niet geslapen had. Ze drukte op het knopje van de lift en rechtte haar schouders. Ze wilde niet rouwen een huisdier. Het was maar een parkiet. Ze hield niet eens van de kleine herriemaker.
Maar haar ouders deden dat wel en dat was genoeg om ervoor te zorgen dat Valerie amper overeind kon blijven staan. Het huis zou nu stil zijn. Wisten haar ouders wat er was gebeurd? Of dachten ze dat Pinto ontsnapt was?
Misschien was het beter om ze niks te vertellen. Valerie had geen idee hoe ze dit moest uitleggen en de Beschermer zou het niet waarderen als ze het probeerde. Misschien zou hij dan nog verder gaan dan nu. Ze wilde er niet achter komen.
Dus deed ze haar best om te doen alsof er niks veranderd was. Ze pakte haar scooter uit haar schuurtje en bond de doos achterop. Even gleden haar ogen naar de container, maar ze verwierp het idee direct. Ze moest de vogel een fatsoenlijke begrafenis geven. Dat was ze haar ouders verplicht.
Dus reed ze met haar scooter richting het natuurgebied dat een kwartier van haar huis lag. Haar telefoon maakte zijn vaste twee tonen, die vertelden dat ze opnieuw een melding had. Ze durfde niet meer te kijken, want Valerie wist dat ze alles wat op het scherm stond, moest doen. Met haar mond dicht en haar schouders omhoog. Even strak als altijd, alsof niemand zojuist een moord had gepleegd.
Ze parkeerde haar scooter naast een kastanjeboom. Hij voelde misplaatst bij de donkere aarde. Valerie maakte de doos los en liep over het modderpad. Het bos zag er vredig uit. Het was vast een goede rustplaats voor een vogel. Beter dan een vuilcontainer in elk geval. Het was het beste wat ze kon doen.
Bij een paar braamstruiken stapte ze van het pad af en liep een eindje het bos in, tot het weggetje niet meer zitten. Ze legde de doos voorzichtig onder de doorntakken. 'Sorry Pinto,' fluisterde ze, waarna ze terug naar het pad liep. Ze veegde de modder van haar beige broek en trok de bladeren uit haar blonde haren.
Het bos was akelig stil. Er waren geen andere wandelaars te zien. Wat als de Beschermer hier was? Hij zou haar zomaar iets aan kunnen doen en er zou niemand zijn om hem te stoppen. Ze was hier alleen. Een rilling kroop over haar rug. Ze kon hier niet stil blijven staan. Haastig liep ze over het bospad, terug naar haar scooter. Waarom had ze niet nagedacht voordat ze hierheen was gegaan? Zo maakte ze het hem wel erg makkelijk. Een dode kanarie was het niet waard om haar leven voor te riskeren.
En toch had ze het gedaan. Omdat ze te veel gaf, om wat niemand ooit zou zien. Omdat ze te impulsief was, te snel beïnvloed door haar emotie. Ze was zien zo strak en kalm als ze graag was. En de Beschermer had haar roekeloze kant naar boven gehaald.
Valerie versnelde haar pas verder en stapte het bos uit. Haar ogen werden groot, zodra ze haar scooter zag. Hij lag op zijn zijkant en was bedekt met krassen. Beide banden waren kapotgesneden. Haar mond viel open en ze strompelde achteruit, tot takken in haar rug prikten. Wat was er zojuist gebeurd?
Nee, ze wist precies wat er gebeurd was. Zij had de Beschermer een kans gegeven en hij had er gebruik van gemaakt. Dit was een boodschap, sinds ze zijn berichtje had genegeerd. Hij had haar nog niks aangedaan, maar dit was zijn manier om haar te laten zien dat hij het kon. Dit was hoe hij liet zien dat hij het meende, alsof een onthoofde vogel niet duidelijk genoeg was. Alsof iets in haar met tranen gevulde ogen nog dacht dat ze hem aankon.
