I love you more than anything/ Newt

2.9

Poczułam straszny bul głowy przez co szybko otworzyłam oczy. Widok był dość ciekawy wszystko widziałam do góry nogami zastanawiam się czy to ja tak zwariowałam czy wiszę do góry nogami...

- Świetny pomysł brawo dla nas!!! - skomentował Minho

- Z kąd miałem wiedzieć że nam nie pomogą - powiedział zirytowany zachowaniem azjaty Thomas - spróbuje dosięgnąć sznurka

- Tak bo na pewno pomogą losowej grupie nastolatków - powiedział Minho

Powoli irytowało mnie już ich zachowanie jednak tym razem Thomas nie zareagował na komentarz. Próbował dosięgnąć sznurka.

W tedy usłyszałam otwieranie drzwi przez co odwróciłam się w tamtą stronę. Był to ten sam mężczyzna z którym wcześniej rozmawialiśmy.

- Co wiecie o prawym ramieniu? - prosto z mostu zadał pytanie

- Mówiłeś że to duchy - skomentował Newt

- Z kąś wierzę w duchy a teraz odpowiedz cię na pytanie

- Nie wiemy nic - powiedział Thomas

Mężczyzna zbliżył się do jakiejś dźwigni i ją delikatnie popchną a my agresywnie spadliśmy trochę w dół. Wydaliśmy wszyscy cichy krzyk.

- Dobra dobra - zaczą Thomas - wiemy tyle że ukrywają się w górach

W tym momencie do pokoju weszła ta brunetka co nas zaprowadziła do mężczyzny.

- I co? - zapytała

- Już kończymy

Obydwoje wyszli z pokoju a dziewczyna spojrzała na mnie i jakby posłała delikatny uśmiech nie wiem czy można to tak określić. Wiem tyle że gdyby nie fakt że przez nią widzimy do góry nogami na pewno bym ją polubiła.

- Postarajmy się dosięgnąć dźwigni - zaproponował Thomas - Weronika jest najbliżej popchniemy ją w jej stronę

- Co? - odwróciłam głowę w stronę chłopaka - Chyba ci coś boli

- To jedyny sposób... - nie dokończył bo zabrzmiała syrenka

Szukałam osoby odpowiedzialnej za ten odgłos kiedy usłyszałam znany mi głos bardzo dobrze.

- Posiadacie własność DRESZCZU jeśli chcecie żyć oddajcie nam ich

Był to Jason najprawdopodobniej z helikoptera.

- Dobra może jednak mnie popchnijcie w stronę tej dźwigni - zmieniłam zdanie

Thomas wiszący obok mnie wyciągną w moją stronę rękę którą chwyciłam. On przyciągną mnie do siebie chwycił w tali i podał Minho który podał mnie Patelniakowi który podał mnie ostatecznie Newtowi.

Chłopak trzymał mnie po czym po chwili z całej siły popchną. Leciałam chwilę po czym musiałam chwycić barierkę. Byłam już tak blisko jeszcze trochę i trochę... Nie chwyciłam wyleciała mi z rąk.

- Jeszcze raz - powiedział Thomas

Znowu mnie chwycił po chwili wylądowałam w rękach Newta poczułam ciepły dreszcz. Chłopak popchną mnie po raz drugi i tym razem złapałam.

- Tylko delikatnie - powiedział Azjata

Zmierzyłam go zabujczym wzrokiem po czym delikatnie popchnęłam dźwiegnie takim sposobem mogłam stanąć normalnie na nogach.

Każdego po kolei przyciągałam i rozwiązywałam aż wszyscy byli wolni. Mieliśmy już wychodzić kiedy w drzwiach pojawił się mężczyzna z bronią skierowaną w naszą stronę. Był łysy i wyglądał dość groźnie.

- Jesteście własnością DRESZCZU i tam was zaprowadzę - powiedział.

Na tą myśl zrobiło mi się słabo. Jednak mężczyzna upadł byłam zdziwiona sam tak z siebie.

Jednak nie sam bo za nim stała Brenda z pistoletem którym najprawdopodobniej zastrzeliła mężczyznę.

- Chodźcie zaraz piosenka się skończy - pośpieszyła nas a my bez zawahania pobiegliśmy za nią.

- Jaka piosenka? - pytał Thomas w trakcie biegu

Dziewczyna nie odpowiedziała tylko biegła jeszcze szybciej. Dotarliśmy do mężczyzny który wcześniej nas uwięźnił chyba miał na imię Jorge.

- Jorge musimy biec - pośpierzyła go dziewczyna

- Już

Mężczyzna wyją ostatnie rzeczy i zaczą biec. Nie czułam żadnego bulu ani głowy ani ciała. Adrenalina przejeła władze nad moim ciałem.

Dobiegliśmy do okna z którego wychodziła lina Jorge chwycił jedną z zawieszonych na niej lin mocno chwycił po czym... Zaczą na niej zjeżdżać?

- Idźcie pierwsi - powiedział Brenda

Minho chwycił kolejny sznurek i zjechał. Newt popchną mnie w stronę kolejnego. Posłałam mu spojrzenie przekazujące mu mniej więcej "Jak nie przeżyje to twoja wina" i chyciałam sznurek. Mocno zamknełam powieki i skoczyłam.

Wiatr owiewał mi ciało nogi bez władnie wisiały. Gdy dojechałam do końca zeskoczyłam na ziemię stając obok azjaty. Widziałam jak reszta zjeżdża i staje. Nikt więcej nie zjeżdżał a Thomasa i Brendy nie było widać.

I nagle... Budynek on wybuchł otworzyłam szerzej oczy. Adrenalina powoli mnie puszczała przez co robiło mi się co raz gorzej a myśl że Thomas tam został mi nie pomagała...

- Oni tam zostali... - powiedziała Teresa

- Brenda wie kiedy kończy się piosenka - stwierdził dumnie Jorge - wiem jedno oni razem z tym budynkiem nie wybuchli...