ကောင်းကင်တာအိုရဲ့ စကားကို ကြားရပြီးနောက် ကျင့်ကြံခြင်းလောက ပျက်စီးလေပြီ

အပိုင်း(၃)

အပိုင်း(၃)

စူးလီက တိမ်လွှာကြးမုံပေါ်က ချန်းထျန်းဂိုဏ်းချုပ်ရဲ့ ဖြူဆုတ်နေတဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ သူ့ကံကြမ္မာကို လက်ခံလိုက်တဲ့ပုံပဲ။ အကြွေးပြန်မဆပ်ကြတဲ့ ခေတ်သစ်က အကြွေးပေးရမဲ့သူတွေကို စဉ်းစားကြည့်မိလိုက်ပြီး ခေါင်းခါပြီး ပြောလိုက်တော့တယ်။

[ချန်ထျန်းဂိုဏ်းချုပ်ရဲ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ သူ့အပြစ်ကြွေးကို ပေးဆပ်ဖို့ သေချင်နေတဲ့ပုံပဲ]

[ကျင့်ကြံရေးလောက လူတွေကလည်း အရမ်းကို လွယ်ကူပြီး ရိုးသားလိုက်ကြတာ]

ထိုက်အန်းခန်းမထဲမှာ အပြင်လောရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်မိတော့ ချန်ထျန်းဂိုဏ်းချုပ်မှာ သူ့ပုံလျက်ကျနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်မတ်လာခဲ့ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေကလဲ ပိုပိုပြီး တောက်ပလာခဲ့တယ်။

ဟုတ်တာပဲ။

ချန်ထျန်းဂိုဏ်းက အစကတည်းက ဆင်းရဲပြီးသား။ သူ အသက်ရှင်နေရင် အနည်းဆုံးတော့ ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးနည်းနည်းဖြစ်ဖြစ် ပြန်ဆပ်နိုင်တာပေါ့။ သူ သေသွားရင်တော့ ချန်ထျန်းဂိုဏ်းက ဖရိုဖရဲ ဖြစ်သွားတော့မယ်။ သူသာ အဲဒီအချိန်အထိ ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးတွေကို ဆက်မချေးခဲ့ရင် သူတို့လည်း ပျော်သွားကြမှာပဲ။

ဒီလိုစဉ်းစားလိုက်ပြီး ချန်ထျန်းဂိုဏ်းချုပ်က သူ့အပေါ်ဝတ်ရုံကို ဆွဲဆန့်လိုက်ပြီး ကွေးတက်ချင်နေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိနှိပ်ထားရင်း ‘ဖြောင့်မတ်မှန်ကန်တဲ့”မျက်နှာတစ်ခုနဲ့ အားလုံးကို ဦးညွှတ်လိုက်တယ်။

“လေးစားရပါတဲ့ တာအိုရောင်းရင်းတို့... ချန်ထျန်းဂိုဏ်းက အခုချိန်မှာ တကယ့်ကို ဆင်းရဲလှပါတယ်၊ ဂိုဏ်းကတပည့်တွေရဲ့ဝင်ငွေတောင် ကုန်သလောက်နီးပါး ဖြစ်နေပါပြီ”

“ကျုပ်က ဂိုဏ်းကြီးတွေဆီမှာ ဝိညာဉ်ကျောက်တုံးတွေ အကြွေးတင်နေပေမဲ့ ကျုပ်မှာလဲ ပြန်ဆပ်ပေးဖို့ရာက တကယ့်ကို အားအင်မရှိသေးတာပါ”

အပြင်လောကရဲ့အသံက ပထမဆုံးတစ်ခွန်း ပြောလိုက်တဲ့အချိန်ကတည်းက ဝမ့်ကျန့်ဂိုဏ်းချုပ်ရဲ့ မျက်နှာက ဖြူဖပ်ဖြူရော်ဖြစ်နေပြီးပြီ။