Hastaneye bir daha gitmemek üzere nihayet eve döndüm...Başımın ağrısı geçtiği için ablamın ve kardeşimin yanında durabiliyordum.Aynı eskisi gibi.Sadece beynimden ameliyat olduğum için başımdaki kocaman dikiş ve karnımdaki dikiş beni rahatsız ediyordu.Bu yüzden yatarak ablam ve kardeşimle vakit geçiriyordum.Bazen de pijamaların rengine uygun oje sürüyordum...2 hafta sonra dikişlerimin alınma zamanı gelmişti.Gıdıklanan bir insan olduğum için sanki bu bana bir işkenceydi.Dedem karnımdaki dikişler alınırken ellerimi tutmak zorunda kaldı.Çünkü ben dikişler alınırken sürekli pansumancının kolunu tutuyordum..Bir yandan da ablam ve kardeşim kulaklarını tıkayıp çığıra bağıra ağlıyordu...Öyle böyle derken bu dikiş olayını da atlatmış olduk.
2 gün geçtikten sonra ilk defa dışarı çıktım.Gideceğimiz yere nihayet vardık.Normalde 5 dakikada orada olmamız gerekirken.Biz on beş dakikada anca vardık.Çünkü;1 ay boyunca yattığım için ayaklarım zor yürümeye başladı.Orada çok eğlendim.Sanki 3 yıldır dışarı çıkmıyormuş gibi hissettim kendimi.Oradan geldiğimizde dedem evdeydi ve gözlerini açarak bana doğru baktı ''Sen dışarıya mı çıktın?'' diyerek bana gülümsedi.Bende ''Evet dedeee'' dedim...
